“Lang zal je beleven, lang zal je beleven….”
Sinds mijn 19e werk ik met kinderen.
Niet onafgebroken. Enkele andere geweldige ervaringen tussendoor heb ik mogen ervaren.
Als je werkt met kinderen dan lig je in de frontlinie van hilarische woordversprekingen.
Ik heb ze wel eens een poosje bijgehouden. Zal eens op zolder struinen of ik dit ooit bewaard heb.
Het bovenstaande ‘liedje’ werd door een klein blond meisje, rond brilletje op haar kleine neusje voor haar lief loensende oogje gezongen. Ze was dol op feestjes. Enthousiast springend, haar kittige staartjes hupte op en neer, klappend met haar kleine hompige handjes zong zij intens stralend haar jarige klasgenootje toe. Die ze dus nog heel veel jaren van beleving toewenste.
“Twee violen en ik trommel op mijn fluit” is er ook eentje die ik bij heel veel kinderen , uhm, zowel jongens als meisjes, luidkeels de revue heb horen passeren.
Als je eenmaal een andere tekst op een liedje hebt krijg je deze niet meer uit je hoofd.
Beetje het “mama-appelsap” effect.
Ik moet denken aan deze liedjes omdat ik mij een klein beetje jarig voel.
Dit is namelijk het 100-ste stukje wat ik plaats voor ’t Zand.info
100 stukjes met ervaringen, gedachtegangen, zinnige en onzinnige teksten. Soms wat aangedikt of opgeleukt (je kan niet altijd 6 gooien) soms pure serieuze waarheid.
Heeft het me wat gebracht?
Jazeker wel.
Rust. Die brei van woordensoep, de hersenspinsels, de irritaties, de mooie momenten die ik hier uit heb kunnen braken gaven mij rust in mijn hoofd.
Onrust ook. “Mijn god, ik heb al zo een tijd niets geplaatst. Is mijn leven zo saai? Gebeurt er dan echt niets?
Of, “hoe in godsnaam schrijf ik dat knap op papier zonder al teveel mijn eigen mening kenbaar te maken of iemand gericht aan te spreken op zijn of haar gedrag?”
Trouwe “fans” die iedere keer weer enthousiast lief reageren.
Onbekende die meer van mij weten dan dat ik hen überhaupt ken en mij op straat aanspraken of ik het leuk had gehad op vakantie. Of hoe het met mijn jubeltenen ging. Terwijl ik dacht “wie is u en hoe weet u dit?”
Maar ook mensen die bijzondere situaties uitlokte in mijn bijzijn of een bepaald gespreksonderwerp aanknoopte en dan afsloten met “misschien moet je hier maar wat over schrijven op tzand.info………”
Uiteraard is dit voor mijzelf ook een leuke terugblik op de afgelopen ….jaren. Een mooi dagboek.
Onze te korte periode in Noorwegen, de heimwee naar het avontuur en onrust nu.
Mijn bijzonder mooie gezin.
Mijn (te)gekke hond.
Verschillende fases, stappen en ervaringen.
Ik heb ze hier op papier op een geweldige site die ons dorp rijk is.
100 is een mooi getal. Vind ik. Dus daarom is het dat ik me een beetje jarig voel.
(10, 23, 44, 135 is overigens ook voor mij een reden om een dikke koek bij de koffie te pakken hoor!)
En wie jarig is trakteert.
Laat ik nu een quilty pleasure hebben voor alle diëten die ik al uitgeprobeerd heb en al mijn doorzettingsvermogen en standvastigheid de grond in boort.
Waar ik, als een kindje op mijn werk er op trakteert snel mijn naam op zet in de hoop dat mijn collega’s ze niet allemaal opeten.
Ik denk dat ik het gewoon doe, vrijdag voor het weekend, zodat ik de andere dagen nog even flink kan vasten en je moet jezelf wel eens kietelen , tenslotte heb ik wat te vieren.
10 Zitten er in een doosje van onze plaatselijk Bakkerij (je kunt ze overigens ook los kopen maar dát doen we dus niet).
En 1 is net te kort, 2 is precies goed. De derde smaakt evengoed nog maar had je beter kunnen bewaren voor een volgend moment om dat ultieme WOW effect te beleven.
10!!!Veel te kort voor de lezers van “letters in t Zand”.
Sorry mensen.
Ik deel ze dus met mijn gezin.
Voor mijn man en meiden ieders 2.
Blijven er 4 voor mij over…….HIEPHIEPHOERAAAAAAAAAA
vrolijke groet
