Het was precies een jaar geleden dat wij terug keerde naar Nederland. Vorige week maandag. Ik stuurde mijn ouders een bos bloemen. ‘Weten jullie nog’ en ‘wat is de tijd ‘gevlogen’ . Sinds onze terug keer ben ik nog altijd warrig in mijn hoofd. Ik wandel met de hond en denk terug aan die tijd. Hoe het onverwachts begon. Midden in mijn training voor de 1/8e triatlon. Midden in het feestjaar van 275 jaar ’t Zand waar ik in de commissie deel mocht nemen. Vlogen we op en neer om de boel te checken en kort te sluiten. We ruimde in sneltreinvaart ons huis op, pakte een groot deel van ons leven in dozen , zeiden zoveel mogelijk mensen gedag en vertrokken voor 3 jaar naar Noorwegen.
Uiteraard was het zoeken, uitvinden, ervaren. In het begin dacht ik wel eens “zou dit heimwee zijn?” Wist niet zo goed hoe dat écht voelde en tijdens het opstarten van ons leven daar dacht ik na over hoe ik overal in stond. Iedere dag was een avontuur, een geweldige ervaring. Het wandelen door de intens mooie natuur, iedere keer weer een ander paadje, ander uitzicht, andere dieren en planten. Het uitzicht van uit ons huis. Iedere dag weer anders. Iedere dag weer mooie luchten, wolken in allerlei kleuren. Het weer, ook iedere dag weer anders. Hittegolven, regenbuien, dikke pakken sneeuw, venijnige koude. De weekenden dat we er op uit trokken om de omgeving te leren kennen. Heel veel als gezin. De mensen op school, op het werk, in het dorp. Zelfs een gewone doordeweekse dag was een avontuur. De instelling van de bevolking. Afsluiten van de weg, tunnels door vallende stenen, smeltwater. Een helikopter in “ons” fjord. Geen water hebben door droogte, bruin water door smeltwater. Iedere dag herten spotten. Onze lieve Noorse gepensioneerde juf die zo met ons begaan was. 
En nu we weer , onverwachts eerder dan gehoopt , terug zijn in Nederland snap ik na een jaar ein-de-lijk waar die onrust vandaan komt die ik toch voel. Heimwee. Ik ben er uit hoe heimwee voelt. Heimwee naar iedere dag avontuur. Heimwee naar intense rust van de immense natuur. Heimwee naar de onrust dan wel uitdaging van de andere taal en de vraag of je school, de kassadame of een klant wel goed hebt begrepen. En terwijl ik zo wandel met mijn hond en dit overdenk denk ik, ik zit al weer aardig terug in het regelmatige systeem welke ik toen met liefde achter mij liet. Agenda vol met afspraken en allemaal apart van elkaar. Werk, school, sport, afspraak hier, planning daar.
Wat is de oplossing? Terug?
Die dag daarna breng ik de jongste naar school om aansluitend een gesprek te hebben met haar rekenjuf. Sam wordt bij dit gesprek gehaald want dat is “leuk”. Het gesprek word ook tegen Sam gehouden en ik mag horen hoe ongelooflijk hard Sam heeft gewerkt het afgelopen jaar. Hoe ze twee jaar rekenen wat zij nog nooit op de juiste manier had gehad, in 1 jaar af heeft gerond. Maar ook hoe zij moet reageren op haar omgeving die opmerkingen maakt. Blij dat school zo hard werkt aan het zelfbeeld van mijn mooie dochter. Dochterlief straalt, stijgt meters de lucht in en grijpt mijn hand omdat ze even niet meer weet wat ze met haar emoties aan moet.
En als ik die dag wéér met de hond loop (noem het een soort van therapierondje ) denk ik “hadden ze dit, met name geestelijk, emotionele gedeelte , in Noorwegen zo kunnen begeleiden dat zij weer lekker in haar vel zou komen te zitten?” En ik weet dat ik hier volmondig en uit de grond van mijn hart kan zeggen “NEE”. Nee, met alle liefde en kunde die de enige school daar rijk was hadden ze dit niet kunnen behalen. En met alle wachttijden van dit grote land van diverse instanties hadden we hier niet langer op moeten wachten” Meer eerlijkheid vooraf had op zijn plaats geweest maar hé, dan hadden we dit geweldige avontuur niet mogen beleven. En ja, het is dus echt een keuze geweest die je niet maakt voor jezelf maar voor een ander. Maar die ander is wel mijn mooie dochter die daar vanmorgen zo zat te stralen op die grote kantoorstoel op school tijdens dat geweldige gesprek. En ik dan? Ik zal zelf op zoek moeten naar avontuur. In mijn vrije tijd, in de sport, in een baan. In de mooie natuur van Nederland.
Maar alles op zijn tijd. Want mijn geweldige oudste gaat ook een avontuur aan. Druk aan het oefenen voor de musical van groep 8 om dan straks afscheid te nemen van een kneuterige veilige schoolse omgeving. Om de eerste stappen in de grote mensen wereld te gaan zetten. Écht een heel groot avontuur. En ik, ik pik hier gewoon mijn graantje van mee.
tot gauw
vrolijke groet
