Het is een onwerkelijke situatie op het moment.
Toch moet ik even naar de supermarkt voor de hoognodige dingen maar voel me er gewoonweg niet echt prettig bij. Niet dat ik bang ben. Nee, ik wil mij gewoon aan het advies van het RIVM houden. Om bij te dragen aan het doel van deze adviezen. Maar ook uit respect voor iedereen die direct of indirect met het coronavirus te maken heeft.
De kassamevrouw, de zorgverlener, de collega die maar met een kleine groep mensen afscheid heeft moeten nemen van haar moeder terwijl ze de warme deken van aanwezigheid juist nu zo nodig heeft. Respect tegenover de ouderen die nu alleen op hun kamertje zitten, zonder visite. De mensen die hun baan zijn kwijt geraakt. De thuis zittende kinderen die nu discipline moeten tonen en zelf de leerstof moeten proberen door te nemen. Horeca en sportschool ondernemers.Maar vooral de mensen die zijn overleden door het Coronavirus en hun nabestaande. Pffffff, ik kan nog wel een tijdje door gaan toch?
Maar als ik de parkeerplaats van de supermarkt op rijd schrik ik van het aantal auto’s en de krioelende mensen massa. Moeders die met 3- 4 kinderen de winkels rond hupsen, een vrolijk gezinnetje die blij met kledingtassen vol , winkel in, winkel uit lopen. De kluwen kletsende mensen bij het viskarretje. Het groepje hangende hangjongeren.
Maar als ik dan de supermarkt in loop; de desinfectiespray voor het winkelwagentje, de afgemeten plak strips op de grond voor voldoende afstand en de plastic wanden voor de kassa medewerker. Het is zo iets raars. Zo iets onwerkelijks.
Het verschil ook tussen de mensen die duidelijk lak hebben aan wat er gebeurt en de mensen die wél serieus omgaan met dat wat er speelt. Het lijkt wel een sciencefiction film.
Zoals het nieuws al vertelde werd er gehamsterd en inderdaad, er zijn veel schappen leeg. Paracetamol is op en zo ook het wc -papier. Om eerlijk te zijn heb ik liever , als alles gesloten word, liever een bord met aardappelen en groenten voor mijn neus dan zo’n droge 3 laags wc-rol.
Maar goed.
Ik houd tot groot ongenoegen van de dame achter mij afstand van de persoon voor mij. Ze briest en ze hijgt in mijn nek en wil weten “of-ik-dat-allerlaatste-muntplantje-zou-kopen-als-hij-er-zo-belabbert- uitziet-ondanks-dat-hij-in-de-aanbieding-is”. Ik rol mijn karretje naar achter, net zo dat het laatste knappe takje munt in de verknelling komt tussen haar dikke okergele pluch jas en de kar. Om mijzelf op afstand te verschuilen aan de andere kant ervan. Ik heb niet meer gekeken of ze hem meenam. Dat muntplantje.
Veel te betalen hoef ik niet dus dat kan contactloos, gelukkig!
Ik bedank de mevrouw achter de kassa om het feit dat zij daar gewoonweg zit in deze malle tijd. De tranen schieten haar in de ogen. Verdrietig zegt ze, “en iedereen klapt vanavond voor het zorgpersoneel…………….” Ja, denk ik, niets ten nadele van het zorgpersoneel die wél wéét wát voor een mensen zij tegen over zich hebben. Wat ze mankeren, waar ze geweest zijn. Maar deze kassajuffrouw krijgt honderden mensen tegenover zich waarvan zij geen weet heeft wie of wat ze zijn, hoe zij zich voelen of waar zij geweest zijn. En als ik zo eens rond kijk en groepjes nono’s rond zie lopen , hele gezinnen gezellig samen sjoppen omdat ze toch vrij zijn. Ik schud mijn hoofd en kijk de muntplant-mevrouw-met-okergele-pluchjas ongelooflijk aan als zij verschrikt vraagt of ze niet contant kan betalen? Meent u dit? vraag ik en wissel een blik van verstandshouding uit met de kassamedewerker…… Ongelooflijk. Snel haast ik mij terug naar de auto en ben blij dat ik weer ‘ binnen’ zit.
Zowel husband als ik hebben een vitale beroepsgroep en mogen dus beide naar ons werk.
Nee, wij hebben dit niet in onze profielfoto op het internet verwerkt. Dat wij niet thuis kunnen blijven omdat ons werk door gaat. Gewoonweg omdat het nut achter deze facebookactie mij tot nog toe totaal niet is door gedrongen.
Iedereen, thuiszitters, doorwerkers, kinderen, ouderen ,zelfstandige , iedereen is ‘gedupeerde’ van het coronavirus. Is dat misschien de challenge welke Facebook bedoelt? Dat iedereen in zijn profielfoto aangeeft op welke manier hij getroffen wordt door hetgeen zich nu afspeelt in de wereld? :
“Ik baal want ik mag niet te werk”,
“Thuis op school” ,
“In quarantaine want ik ben ziek” of “ik werd tien maar geen visite gezien”,
“oud dus eenzaam en alleen”. Of “hoge nood want ik ben vrachtwagenchauffeur”.
En wat zal Rutte dan bij zijn profielfoto zetten: ”Ik-ben-premier-dus-iedereen-mag-mij-nu-afzeiken-omdat-alles-wat-ik-doe-of-niet-doe-toch-verkeerd-is”.
Op het werk moet ik mijn principes van het naleven van de adviezen van het RIVM even loslaten. Want we zitten met 8 man sterk bij elkaar in 1 ruimte. Tijdens het koffiedrinken zit ik tweede rang. Ongezellig? Ach, wat harder praten. Tis maar voor eventjes. Toch?
In mijn privéleven ben ik momenteel, net als bijna alle andere ouders privé juf. Geen deftige hoor. Nee in tegendeel. Ik schuifel make-up loos door het huis met mijn haar op 11-en-dertig, niemand die mij ziet, of mag zien. De ‘quarantaine look’ is geboren. Zelfs het huishouden kan je laten versloffen. Je hoeft geen onverwacht bezoek te verwachten ,alles behalve het virus ,waar tegenover je je zal moeten verontschuldigen voor de troep in huis. Een relaxed idee. Maar dat is ook het enige. Alhoewel zo’n lege agenda toch ook wel wat rust geeft in het hoofd. (maar niet te lang hoor)
Mijn meiden zijn dus ook thuis. En ondanks dat ze 3 weken niet naar school hoeven hebben we ze duidelijk gemaakt dat het geen vakantie is. School blijft belangrijk. In zoverre. We proberen ze bewust en respectvol om te laten gaan met dat wat er speelt in Nederland. We proberen ze ook niet bang te laten zijn. Toch merken ze een spanning. En de dagelijkse routine is weg. De regelmaat waar vooral de jongste zo ontzettend veel hou vast aan heeft is anders. Het journaal staat vaker aan dan normaal en de vragen die blijven. We proberen het gezellig en leuk te houden thuis. Doen ons best met huiswerk en de online scholing welke in razend tempo is opgezet. Maar toch is hun geestelijke gezondheid ons toch nog meer lief dan hun schoolprestaties. Dat zien we ‘dan’ wel weer. Wanneer ‘dan’ ook is want ook dat weet nog niemand.
Want zolang het gros van Nederland lacherig doet over het virus, zolang zoveel mensen lak hebben aan de adviezen welke er worden gesteld. Zolang zij het onzin vinden zich daar aan te houden en gezellig samen boodschappen gaan doen. Kleding sjoppen winkel in winkel uit. In groepjes op straat, dicht bij elkaar gezellig staan te kletsen. Verjaardagen druk bezocht blijven vieren. Feestjes bezoeken. Gezellig samen koffiepauze houden tijdens het werk. Of gewoon totaal de 1 ½ meter afstand niet in acht houden op welke plaats en welke manier dan ook. Dan ben ik bang, en ik heb, net als Rutte , ook de wijsheid niet in pacht. Maar dan vermoed ik dat op advies van de mensen die er wél verstand van hebben Nederland nog wel een tijdje op slot wordt gegooid. En dan zijn de poppen nog meer aan het dansen want dan is het in de ogen van die nono’s (sorry als je je aangesproken voelt, maar eigen schuld als je tot deze voor mij, nietsnutten behoord) helemaal het hek van de dam want “wie is die Rutte wel niet dat hij beslist waar jij mag gaan of staan”. Nee, het is niet Rutte die dat beslist. Dat zijn wij zelf!!!!!
En laten we nu samen gewoon proberen het beste er van te maken. En deze PANDEMIE serieus te nemen. Zoek de betekenis van het woord maar eens op, misschien dat het besef dan door dringt.
En uiteindelijk denk ik, hoop ik dat het ons ook wat moois brengt. Leren we hier ook weer iets van. Want wat hier gebeurd is bijzonder, uitzonderlijk. En brengt ons ook iets moois als saamhorigheid.
En waarderen we onze vrijheden, mogelijkheden , gemakken, ons zorgstelsel en routine zoals ons land wordt geregeerd misschien wel meer dan voor dit allemaal begon.
Succes en sterkte allemaal
vrolijke ‘afstandelijke’ groet
