We hebben onze eigen Noorse big 5 samengesteld. Net als de vakanties in Zweden waarin we sowieso inzette op 1 keer een eland in het wild spotten wat ons altijd lukte. Hadden wij hier ingezet op herten, reeën, elanden, vossen en eekhoorntjes in de tuin. Relaxed vanuit ons luie stoel, adem inhoudend, dampende kop thee in de hand, kijken hoe zij er in het wild van dichtbij uitzien. Nu blijkt onze tuin absoluut niet toegankelijk voor ook maar 1 van deze 5 dieren. Diverse eekhoorntjes hebben het geprobeerd hoor. Daar kwam ik achter tijdens het joggen. Om onze, met rijkelijk gevulde balkon met diverse heerlijke zaden, brood en nootjes proberen te bereiken vanuit het dichte veilige bos, de weg over naar ons , minder dicht , maar toch beboste woongebied. Helaas, met fatale afloop. Ik voelde mij schuldig en verminderde de lekkernijen zodat de vogels alles op hadden nog voordat er ook maar 1 pluimstaartachtig beest deze moordlustige weg over hoefde te steken.
manlief en mijn persoon zette onze voeten zachtjes neer op het bemoste landweggetje, turend tussen de bomen door
Moet ik niet vergeten dat we, ook geen big 5 genomineerde maar wel zeer imposante vissen hebben gezien. Als ook krabben. Zelf gevangen, zelf gekookt, zelf opgegeten. Heerlijk! En midden in een groot stadachtig dorp zagen wij tot ons groot plezier een otter rond rennen tussen de stenen van het watervalletje van de berg. Ook niet een van de big 5 maar spontaan in het wild een leuke verrassing. Oh ja en een hert zagen wij wel, maar helaas achter in de bak van de jager, 2 stuks om precies te zijn, ze waren prachtig. Manlief bleek tevreden over zijn beslissing het aanbod om mee op jacht te gaan nog even af te slaan. Schieten is machtig maar op levende wezens richten moet hij zich nog even geestelijk voorbereiden. Komt goed, want een hertenbiefstuk is best welkom in onze koekenpan. Legaal , dat wel om de mensen die nu in opstand komen voor te zijn. Maar een hert of eland in “levende lijve” ontmoeten bleef uit, dus besloten wij ze zelf op te zoeken. Een rustig weggentje, even verder op, getipt door onze buurtgenoot. Tegen het schemerlicht is de kans groot ze daar tegen te komen. Dus togen wij, in boswachter groen, en paardenpoepbruine kleding (met daarover heen een fluorescerend jasje om de benevelde jagers er op attent te maken dat wij, inclusief Mona géén waardig prooi voor hen zijn) richting getipte-kans-op-drinkende-herten-beboste plekje. Onze auto parkeerde we verderop en manlief en mijn persoon zette onze voeten zachtjes neer op het bemoste landweggetje, turend tussen de bomen door, hopende iets wilds te spotten. SLOF SLOF SLOF ……..Daar kwam dochter 1, SLOF-SLOF-SLOF, ssssssstttttttttt til je voeten op. DAT GAAT MOEILIJK WANT MIJN LAARZEN ZIJN TE GROOT EN MIJN SOKKEN TE GLAD EN ALS IK ANDERE SOKKEN AAN HEB DAN GLIJDEN ZE NIET ZO MAKKELIJK VAN MIJN VOETEN WANT DAT HAD IK OP SCHOOL OOK TOEN IK GING HANGEN AAN DE TOUWEN GLEDEN MIJN LAARZEN UIT EN MIJN VRIENDINNETJE MOEST LACHEN EN IK OOK EN TOEN ssssssssst we willen graag herten of misschien zelfs een eland zien. Oh ja, sorry. Dochter 2 WAUW KIJK WAT EEN MOOIE PADDENSTOEL DAT IS EEN GIFTIGE WANT TOEN WE GISTER OP TUR WAREN HEEFT DE MEESTER VERTELD DAT DE RODE GIFTIG ZIJN EN DE WITTE NIET NET ALS DIE RODE BESJES DIE KAN JE WEL ETEN MAAR DE PAARSE BESJES NIET EN ALS sssssssst stil nou we willen……..WAFWAFWAFWAFWAFWAF SSSSSSSST MONA WE WILLEN…….onverrichte zaken , met een frisse neus, dat wel en een uitgelaten hond…….Uitgelaten kinderen ook, keerden we huiswaarts. Echt, we zien ze vast nog wel eens, maar nu nog even niet.
vrolijke groet
