Toen ik (nog) jonger was speelde ik handbal. Ik was een fanatieke speelster. Gebrand om te winnen maar ook om mooi spel te laten zien. Kickte op break-outs door het onderscheppen van de bal. Of door het geweldig aanspelen van onze toen fantastische keeper. Mazzel dat ik vrij hard lopen kon, en gooien ook. Heerlijk, dat open doel met enkel de keeper voor je waar je op af ging. Je teamgenoten achter je aanmoedigend, “kom op!.” En dan de bal in het net. Schijnbewegingen, systemen draaien. Een geweldig team hadden wij ook. Ontzettend goed op elkaar ingespeeld.Vaak mooie partijen met veel publiek en veel winst. Maar ook nog eens gezellig. Zeker toen we het uitgaansleven ontdekte kwam er een nieuwe dementie in het handbalspel. Het werd een after party. Praten over de gebeurtenissen van de avond daarvoor. Evengoed vlammen in het veld. Het uit zweten van de genuttigde drankjes, en fris en fruitig weer onder de douche vandaan stappen. Ik werd gevraagd door een andere vereniging. Leuke plannen hadden zij. Maar ze overvielen me . Ik schrok en antwoorde dat ik het liever bij mijn vriendinnen wilde blijven handballen. Tot licht ongenoegen van mijn vader die trouwe supporter was. Ver schopte ik het niet. Mijn eerste 
keer in het eerste werd ik, fanatisme voorop, al vrij snel voor 2 minuten naar de bank gestuurd. Het niveau van het eerste toen, was ook heel anders dan dat Geel Zwart nu speelt. De spelregels en technieken en tactieken ook trouwens. Deze verandering is mij een tijd lang ontgaan. Ik raakte tijdens een training ernstig geblesseerd en de artsen in het ziekenhuis zagen mij eerder in een rolstoel belanden dan terug keren in het veld. Kijken naar handbal lukte mij niet. Ik werd boos en verdrietig. Wilde zelf in dat veld staan. Wist ook even niet wat mijn sportieve toekomst zou zijn. Door mijn fanatisme zijn die rolstoel en die krukken verbannen. Tot mijn meiden geboren werden en zij op handbal gingen. Ik moest nu wel kijken. Meteen kriebelde het ook bij mij weer. Het verleden achter mij latend. Mooi spel, nog mooier spel geworden in al die jaren. Ik werd coach van de jongste. Ook in Noorwegen reisde we af om een toernooiweekend mee te mogen maken. Daar stonden mijn dutchies tussen de Noorse kinderen. Op facebook Florø SK Handball, prijkte zij in het Geel Zwart trainingspak. “Veldig bra” klapte de begeleidster enthousiast toen de jongste haar verlegenheid én haar beer aan de kanten lag om een verpletterende “links-rechts-links”sprongschot te laten zien. Momenteel coach van de oudste. Samen met mijn “collega” is het aftasten wat wij deze beginnende pubermeiden kunnen vragen en wat wij van ze mogen 
verwachten. Mijn oudste houd enorm van het spel. Geniet intens van de trainingen en de wedstrijden. Speelt leuk handbal en kan goed mee komen. Staat op dezelfde plaats als dat ik ooit stond. Rechteropbouw. Ook zij voelt zich hier het prettigst. Jongste dochter zit in de f-jes en is bloedfanatiek. Ze kickt op break-outs maar mag deze door niveauverschil van de tegen teams niet altijd lopen. Het spelplezier van beide teams staat voorop. Het frustreert haar. Ondertussen weet zij zich aan te passen. Mag zij van de coach haar team in het veld ‘begeleiden’ wat haar voldoening geeft. Juicht net zo hard als een teamlid scoort en begrijpt dat ze dat als team voor elkaar hebben gekregen. Het is mooi om te zien dat ze het spelletje al ziet, waar gooit de tegenpartij heen, waar staan haar teamgenoten, waar staat de tegenpartij. Gedurende het spel scant ze het veld. Ze heeft het in zich. Ze heeft grote honger naar meer. Vind het moeilijk zich aan te passen tijdens de trainingen aan de diverse niveaus. Wederom hebben wij een uitdaging. Onze jongste die uitdaging moet blijven krijgen omdat ze anders de handdoek in de ring kan gooien. Hoewel ik dat bij dit spelletje nog niet zo snel zie gebeuren. Als het zou mogen slaapt zij in haar handbalbroek met haar schoenen als sloffen naast het bed en slaat ze haar arm om haar handbalbal om dromend van break-outs en goals in slaap te vallen. Gelukkig heeft zij een meedenkende coach en is ook geel Zwart berijd mee te denken. Ontzettend trots ben ik op beide meiden en intens happy als we met zijn allen op de tribune zitten en het eerste elftal aanmoedigen. Enthousiast klappen ze bij ieder doelpunt en soms ook per ongeluk bij een tegen doelpunt (“maar hij was zo mooi!”). Het is gaaf e ervaren hoe enthousiast, bedreven en fanatiek de handbal en hun supporters nog altijd zijn in ’t Zand. En wat er ook gebeurt, hoe ver mijn meiden ook komen, ik hoop dat beide met net zoveel plezier als ik ooit heb gespeeld, hun verdere handbal carrière in zullen vullen. Zonder blessures, vol uitdaging en vooral sportief speelplezier. En wie weet zit ik over zoveel jaar alleen me husband op de tribune om onze eigen meiden aan te moedigen in het eerste van Geel Zwart. Als het aan hen ligt…. Voorlopig de mooie wedstrijden van het huidige team, ze doen het goed en trakteren ons op mooie ‘potjes’. Bedankt hiervoor geel Zwart 1, ook voor het mooie voorbeeld van mijn meiden.
16 december laatste thuiswedstrijd van dit jaar voor het eerste van Geel Zwart, ik zie er naar uit. (support tijdens de bekerwedstrijd in ’t Veld, 12 december is ook niet verkeerd uiteraard). Succes!
vrolijke groet
p.s. helaas geen foto’s binnen handbereik van ons team “toen”, wie weet houd u ze nog te goed :)
