Andere praat, sociale gesprekken, eventjes de tijd voor elkaar, met vreemde mensen in gesprek. Die achteraf toch iedere dag door het dorp blijken te fietsen. Nieuwe nieuwtjes, oude roddels, momentje van rust, een ander vergezicht. Het is nu niet meer. De pontons zijn terug geplaatst. De pontjesbazen bedankt. Het ‘heen en weertje’ ligt weer op stal. Het was soms even gepuzzel hoe aan de andere kant te komen met auto, zonder fiets, kinderen mee, boodschappen over. Maar de brug is nu weer berijdbaar. Een nieuwe laag verf. En een mooi nieuw dek ligt erop. Voor hoe lang? Trekkers met te lange en zware aanhangers en huizen lange caravans, die dit mooie laagje al vrij snel er weer afschuren. Het is zo. Net als nu weer het korte “môgge” in plaats van een gesprek. “Mam, ik ga het pontje wel missen hoor” zei dochter. De kinderen vonden het prachtig. Ikzelf vaak ook. Het verhuizen werd wat bemoeilijkt. Maar de pontbaas die nog even uit zijn auto stapte om mijn man de groeten te doen en te vragen of we nu eindelijk klaar waren met klussen gaf aan dat we iets op hadden gebouwd de afgelopen weken. Een simpele, oppervlakkige relatie. Maar die er voor zorgde dat je het gemis van de brug voor lief nam. Even dat praatje, even dat duwtje voor zware brommers of hulpje bij de kinderwagens. En op een gegeven moment de herkenning , de “tot zo” of “is je plafond al af?” , “gezellige dag gehad?”. Gewoon, een leuke, simpele en enigszins ouderwets kneuterig oplossing om water te overbruggen. Ja, ik heb er wel van genoten, ondanks de hinder. En ik was de mannen dankbaar die om 6 uur de eerste afvaart voeren voor de vroeg spoken onder ons. Nu weer onze prachtige pontonbrug. En straks mopperen we gewoon weer verder dat er net een boot aan komt als wij over willen steken en dus de bomen dicht gaan en de brug open. Maar zie het als een mooi momentje om weer even dat sociale praatje te maken met elkaar. Blijft gezellig toch!
vrolijke groet
