Eindelijk! Eindelijk! Het was zo ver. De sleutel van ons huis. De overdracht van ons eigen stekkie om ons gezapige leventje in Nederland weer voort te zetten. We hebben er lang naar uit gekeken. Stonden vroeg op om af te schouwen. Wat kijkt dat vreemd zo’n leeg huis. En hé, de tuin lijkt gegroeid. In een nano seconden was onze bankrekening , na het zetten van 1 handtekening……….leeg. Maar opgetogen reden 
we terug naar ’t Zand. De plaats waar we, maar je weet maar nooit, voorlopig niet meer weg zullen gaan. Na het ontkurken van de champagne en het verorberen van de taart gingen we meteen vol aan de bak. Ramen open (lekker luchten), behang aftrekken (oei muur komt mee) , hoekjes bekijken, gaatjes bewonderen (best veel). Wat gaan we veranderen, wat laten we. Zo kwamen we tot de conclusie dat er nog heel wat werk verricht moet gaan worden. Vol goede moed gingen we fulltime aan de slag. Nu inmiddels al ruim 11 dagen. Van s’morgens vroeg tot s’avonds laat. De meiden werden opgevangen door oma of de nieuwe buuf. Zij hadden immers vakantie en snapte onze afwezigheid maar vonden er bar weinig aan even goed. Even volhouden meiden, het is voor een goed doel benoemde we hen telkens. De rolverdeling is onbesproken bepaald. Een garantie uit het verleden. Man lief trekt de kabels, installeert internet, kruipt in een enge nauwe vochtige kruipruimte, maakt herrie en stof, veel stof. En ik , ik ben van de kleuren en inrichting. Dat betekend automatisch ontvetten, schuren (nog meer stof) en verven. Na een dag of 4 voelen mijn handen zelf als korrel 80 . Mijn vingertoppen zijn doof en gevoelloos. In mijn haar ontstaat een vreemdsoortig coupe soleil. En s’morgens moet mijn lijf zich ontkreuken uit de overspannen spieren. We verzetten bergen werk. Maar zien het nog niet echt terug. Ook tegen ons zelf zeggen we nog even vol te moeten houden. Het is voor een goed doel. Bakkie koffie! Eeeeen door! Verjaardag! Eeeeeen doooooor. Ziek! antibioticakuur! Eeeeeeeen door! Cursus op het werk? Eeeeeeen 
dooooooor. Iedere avond gaan we te lang door. Iedere ochtend staan we op tijd acte de préséance. Romantisch relaxed klussen zoals we voor ogen hadden is er dus niet bij. Want ook, dán worden de meubels geleverd. Dán word de vloer gelegd. Maar toch blijft het leuk .Bijna iedere dag al vinden wij een felicitatiekaartje in de brievenbus. De buren reageerde enthousiast. “Welkom aan de Keins” . Een heerlijke welkoms-cake van “een goede buur is beter dan een verre vriend” . De mensen die geinterreseerd zijn in ons nieuwe stekkie leiden we enthousiast rond, we zijn trots! En we zwaaien bloid terug naar de voorbij komende bekende. Het weer werkt ook meer dan mee. Was het maandag zelfs de warmste 25 februari van de afgelopen jaren. Heerlijk zette we alle ramen en deuren tegen elkaar open. Hopen zo de stof wat af te voeren maar kunnen tegelijkertijd genieten van de fluitende vogels. Vechtende katten. En hoorden we zondags het rumoer van het voetbal tegenover ons huis. Das genieten met een bakkie koffie in je hand. Eeeeen nu……doooooooor!!!!
