(geplaatst op 11 april 2012)
In deze rubriek leveren we om de twee weken de pen af bij een Zandtemer. De pen is deze keer bij… Luc Pijman.
“In 1960 ben ik geboren in Nederlands Nieuw Guinea. Ik was een half jaar toen mijn ouders, beiden met Indisch bloed, met hun drie zonen naar Den Helder zijn verhuisd. De eerste zes jaar van mijn leven bracht ik daar door, waar twee zussen het gezin completeerden. In 1966 verhuisden mijn ouders naar Tilburg en vooral mijn vader was daar niet rouwig om ‘omdat het in Den Helder altijd waaide’… In Tilburg heb ik tot mijn twintigste gewoond, om daarna naar Amsterdam te gaan om medicijnen te studeren. Tijdens mijn studie bezocht ik verschillende malen Indonesië. Ook de wat afgelegen eilanden om mijn ’roots’ te zoeken. Ik legde zo de basis voor mijn wens in de tropen als arts te gaan werken, wat in de periode 1990-1997 met Artsen Zonder Grenzen ook bewaarheid werd. Tijdens de uitzending naar Ethiopië van 1994 – 1997 leidde dit tot het stichten van een prachtig gezin. In 1994 met Karin er heen, in 1997 met Karin én drie kinderen, Yoni (geadopteerd), Ayla en Yeshi (geadopteerd) terug! Bij terugkeer naar Nederland in eerste instantie naar Amsterdam. Daar werd ons vierde kind Yared geboren. Ondanks onze goede tijd aldaar op een mooie plek in de stad verlangden we naar meer ruimte en weidsheid. In 2004 besloten we daarom Amsterdam vaarwel te zeggen en sindsdien wonen we in ’t Zand, bij de PV molen tussen de bloembollenvelden. In de Nederlandse tropen zeg ik altijd maar! Van tropenarts ben ik bedrijfsarts bij 365/Arboned geworden. Ondanks zo’n contrast komt mijn tropenervaring gek genoeg vaak ook hier van pas: Het gaat immers om eigen verantwoordelijkheid voor geluk en zaligheid, kijken wat er wél kan in plaats van wat er níet kan, bovendien leef je maar één keer, morgen kan het voorbij zijn, máák er dan ook wat van…”
Vragen en antwoorden
Hoe lang ben je al Zandtemer?
Vanaf augustus 2004 dus!
Wat bevalt je aan ’t Zand?
Als je iets buiten ’t Zand woont heb je wat minder te maken met de gossip van een dorp en dat vind ik wel goed zo. Maar de saamhorigheid in totaliteit en met name de bewoners van je eigen straat in ’t bijzonder, maakt dat ik mij prettig voel, waar ik me ook beweeg in ’t Zand.
Wat is je mooiste plekje in ’t Zand?
De mooiste plek is, misschien een cliché, mijn eigen huis en alles wat er omheen ligt. Omdat we ver in het land wonen én de binding met het buitenland altijd hebben gekoesterd hebben we ons huis die naam gegeven: ‘’t Buitenland’. Daarnaast heeft het hoogheemraadschap natuurlijke waterbergingsgebieden gecreëerd zowel aan de voorzijde als de zijkant van ons terrein. En het was al zo mooi… Er komt een wandelpad doorheen met een bruggetje over de Egalementsloot. We zien dat als absolute meerwaarde voor de Zijpe en vinden het fijn om zo’n prachtige omgeving met anderen te delen.
Wat is je mooiste herinnering?
Ja, mooiste herinnering… Noem het de mooiste herinnering tussen alle mooie herinneringen als het aangaan van een geweldige liefdevolle relatie met Karin, trouwen op een tropisch eiland Sumba in Indonesië en later vader worden. Maar wat er uitspringt, velen weten dat wij met het gezin de verschrikkelijke Tsunami-ramp van kerst 2004 tijdens onze vakantie in Sri Lanka hebben overleefd. Onafhankelijk van elkaar waren we eenieder kwijt, en nadat het water terug de zee in was getrokken begon de zoektocht naar elkaar. Karin en Yared had ik het eerst ongedeerd teruggevonden, daarna Yoni en Yeshi. De mooiste herinnering kwam na één uur waden door het water en het zoeken naar het laatste gezinslid, namelijk Ayla. Toen bleek dat ook zij nog leefde en we dus met elkaar als een wonder waren herenigd is dat de herinnering waar geen ander gevoel tegenop kan. Het hebben van een tweede kans in je leven is iets wat ik dagelijks besef. Zeker in contrast met al degenen voor wie dit niet het geval was en nog dagelijks worstelen met ongrijpbaar verlies. Voor hen is het Tsunami-monument direct gelegen naast ons huis opgericht.
Waar kun je o.a. van genieten?
Nou, in deze tijd de (beelden)tuin om het huis en de prachtige bloembollenvelden in de omgeving. Al zou er eigenlijk wel een ‘kop’verbod moeten komen voor de tulpen om nóg langer van de velden te kunnen genieten, maar dat krijg je er bij de bollenboer niet door… Had nooit gedacht als tropenmens zo van alle seizoenen te kunnen genieten want dat is toch wel typisch Hollands. Daarnaast hou ik ervan om met mijn gezin te gaan toeren in mijn 38-jaar oude Citroën DS, die nog van mijn vader is geweest.
Wat mist ’t Zand?
Ach wat is missen, het is veel belangrijker op een goede manier te koesteren wat je hebt. Dus wat ’t Zand betreft, er is nog een heerlijke bakker, een SPAR, fietsenmaker, benzinepomp, flappentap, café en snackbar, zoveel meer hoef je voor je eerste levensbehoefte niet te hebben…
Waar kunnen we je ’s nachts voor wakker maken?
Met zo’n heerlijke vrouw als Karin is het moeilijk in slaap komen…
Als ik aan ’t Zand denk, dan…
Denk ik aan thuiskomen! Na het vertrek uit Amsterdam zijn we nog steeds erg op Amsterdam geörienteerd. Twee á drie keer per maand brengen we nog een bezoek aan vrienden, familie, theater en de Albert Cuyp. Het is altijd fijn er naar toe te gaan, maar nog fijner om weer terug naar ’t Zand te gaan…
De pen gaat naar Zandtemer… omdat?
Jacintha Roos (‘juffrouw Jacintha’). Ze is mijn overbuurvouw en vroegere tennismaatje. Ook is ze zo lief om mijn Citroën DS in haar schuur te stallen. Een sterke vrouw in alle opzichten.