De Pen is Bij… Manon Schilder

In deze rubriek leveren wij om de twee weken de pen af bij een Zandtemer. De Pen is deze keer bij…

“Manon Schilder, geboren op 18 januari 1988 aan de Julianastraat in ’t Zand. Middelste dochter van Theo en Annemarie Schilder, kleine zusje van Nicole en grote zus van Nadine. Sinds 1 mei 2017 samen met mijn vriend Melvin van Hurck trotse uitbaters van café De Jonge Prins.”

Vragen en antwoorden

Hoe lang ben je al Zandtemer?

29 jaar, maar niet aaneengesloten. Tijdens mijn studie ‘Cultereel Erfgoed’ aan de Hogeschool voor de Kunsten in Amsterdam heb ik in Diemen en Amsterdam gewoond. Toen weer heel kort in ’t Zand, even een paar jaar op de Markt in Schagen en nu weer terug in het dorp.

Wat bevalt je aan ’t Zand?

De gemoedelijkheid, sociale controle, saamhorigheid en behulpzaamheid. In mijn tienerjaren kon ik er nog wel eens een hekel en zag ik deze aspecten meer als een last dan een deugt. Een vriend in Amsterdam zei dan altijd: “Wacht maar, op een dag ga je het waarderen. Koester het nu maar.” En hij had gelijk. Aan die woorden denk ik nog wel vaak. Wanneer je een probleem hebt is er altijd wel iemand die dan weer iemand kent die jou kan helpen. En als er groot verdriet is dan deelt bijna het hele dorp dit verdriet en leeft iedereen met elkaar mee, dat is mooi en erg waardevol. Maar het mooiste: als er iets te vieren of organiseren valt dan zet iedere Zandtemmer zijn of haar schouders eronder om een steentje bij te dragen. Want vieren kunnen wij als de beste!

Wat is je mooiste plekje in ’t Zand?

Dat zijn er zoveel. Ik zit graag in het gras aan het kanaal bij het Knepperspad. De Bollenvelden in de lente zijn net schilderijen en ook Molen de Hoop is een heel heerlijke plek op het dorp. En dan het hertenkamp en de vijver waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Dat plekje zit in mijn hart.

Wat is je mooiste herinnering?

Het is niet mijn meest gelukkigste herinnering, integendeel, maar wel het moment waarop ik dat warme dorpsgevoel en liefde intens heb gevoeld. Frank Tuin raakte vermist op zee en zijn zus is mijn beste vriendin. Een bizar verdrietige tijd en zwarte bladzijde. Wat er in die tijd gebeurde op het dorp en de liefde en steun die de familie in die tijd kreeg was hartverwarmend en dat stukje dus een mooie herinnering.

Toch maar even afsluiten met een leuke herinnering: Mijn oma (de moeder van mijn moeder) heeft een keer geholpen bij de bevalling van een geit in het hertenkamp. Dat was op een zondag, dus geen verzorgers aanwezig op het kamp maar de geit moest toch echt bevallen. Mijn oma en ik liepen toevallig langs. Het hek was op slot en mijn oma kon niet zelf over het hek klimmen. Een andere omstander klom over het hek en liet zich dapper door de bevalling heen loodsen door mijn oma, zij zei precies wat er moest gebeuren. Wat was ik trots en wat een bijzonder moment om mee te maken, de geboorte van een geitje. Het kleintje was direct mijn lievelingsgeit en ik bezocht het elke dag.

Waar kan je o.a. van genieten?

Ik kan enorm genieten van de verhalen van mijn vader van vroeger over ’t Zand. Hoe de straten liepen, de oude school, het kattenkwaad en ga zo maar door. Ik wil er alles over weten. Hier in het voor café hangen oude foto’s, daar wil ik nog wel een keer wat mee doen…

Wat mist ’t Zand?

De pinautomaat, van mij mag die wel weer terug komen.

Waar kunnen we je ’s nachts voor wakker maken?

Taart! En dan het liefst kasteeltjes!

Als ik aan ’t Zand denk, dan…

denk ik aan familie. Met het hele gezin eten bij mijn ouders aan de Irenestraat. En aan ons nieuwe thuis, De Jonge Prins. Hopelijk gaan we daar veel nieuwe mooie en waardevolle herinneringen maken. En ik denk aan het lied van Wim Sonneveld; het dorp. Toepasselijker is er niet…

De pen gaat naar Zandtemer… omdat?

Dokter de Boer. Ik ben wel benieuwd naar de verhalen van onze sportieve huisarts.

Heb jij ook nieuws? Mail het aan redactie@tzand.info