In deze rubriek leveren we om de twee weken de pen af bij een Zandtemer. De pen is deze week bij… Nora Muller-van Wel (59).
“Vanaf mijn zeventiende werk ik in de zorg. De laatste dertig jaar werk ik in verpleeghuis Magnushof in Schagen. Getrouwd met Ton Muller, een bekende voor de meesten, en wij hebben twee kanjers van jongens. Allebei met een bloeiend eigen bedrijf, waar wij als ouders erg trots op zijn, en dan krijg je nog twee lieve schoondochters en twee mooie kleinkinderen. Nou, wat wil een mens nog meer. Zoals velen weten gebruik ik de vrije tijd die er nog rest voor mijn uit de hand gelopen schilderhobby. Na veel cursussen rondde ik in 1996 met goed resultaat de tekenacademie in Amsterdam af.”
Vragen en antwoorden
Hoe lang ben je al Zandtemer?
Ik ben al Zandtemer vanaf 1973 toen ik hier met Ton kwam wonen. Wij wonen nu op onze vijfde plek in ’t Zand.
Wat bevalt je aan ’t Zand?
Gewoon geen bla bla.
Wat is jouw mooiste plekje in ’t Zand?
Wij wonen natuurlijk op een mooie plek aan het kanaal, maar er zijn zeker in de omgeving veel mooie plekken. Op de plek waar Kees de Wit is gaan wonen. Mooi met dat water en die boerderij daar achter, dat vind ik een mooi plaatje. Als je dan doorloopt naar het industrieterrein en je kijkt naar de eendenkooi ook mooi, en zo kom je b.v bij het Tsunami-monument ook een mooie omgeving zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat is je mooiste herinnering?
Ik heb zoveel herinneringen. De mooiste zijn zo persoonlijk, die hou ik voor mezelf. Mooie herinneringen zijn zeker terug te vinden in de Julianastraat, waar we negentien jaar hebben gewoond en waar de jongens zijn geboren. Zeker nog weten van de gezellige barbecuefeesten voor de ouders in de avond en voor de kinderen de volgende dag de restjes op eten. Dat eindigde meestal met een waterballet via de tuinslang en er was altijd wel een vader die in de sloot belandde.
Waar kan je o.a. van genieten?
Ik kan van heel veel dingen genieten. Zelfs van een man in de vut, ik lees graag en het liefst over spirituele zaken en over geometrie dat mij in hoge mate interesseert, en waardoor ook mijn schilderijen veranderen. Ik ben een mens die nooit altijd hetzelfde zal blijven, –go with the flow– past meer bij mij. Dus stippel ik ook mijn leven niet uit, omdat ik wel zie wat zich voordoet en daar spelen we dan wel op in.
Wat mist ’t Zand?
Wat ik mis zijn zeker de fiets- en wandelpaden, maar er gaan geruchten dat hieraan gewerkt gaat worden. Ik ga nu vaak een rondje hardlopen in het Zwanenwater, wat wij ook dichtbij hebben. Het strand en de zee zijn ook dichtbij, dus klagen doe ik niet.
Waar kunnen we je ’s nachts voor wakker maken?
Dat ga ik niet zeggen, want voor je het weet zit je in een of ander spelletje. Bovendien heb ik vaak nachtdienst, dan valt er weinig wakker te maken.
Als ik aan ’t Zand denk, dan…
Denk ik; hier liggen ook veel voetstappen van mijn vader en opa die als timmerman hebben gewerkt. Toen mijn vader hier op school zat, was dat voor hem geen pretje omdat hij met een handicap van Schagerbrug naar ’t Zand moest lopen en weer terug. Dat waren geen leuke herinneringen voor hem. Hij werkte later als bouwkundig tekenaar in Den Helder.
De pen gaat naar Zandtemer, want ….
Lia Langedijk. Lia is een bescheiden vrouw, met heel veel capaciteiten. Ze betekent heel veel voor kinderen die haar op school tegenkomen. Op haar vakgebied vind ik haar groots en Lia is één van mijn eerste leerlingen die zo’n twintig jaar geleden schilderles kreeg.
