Doutzen Kroes

1004004008242884

Toen de mens werd geschapen door God, Allah of wat mij betreft door een Play Doh kleimachine, toen stond ik verre van vooraan. Achteraan stond ik ook niet. Ik was waarschijnlijk een soort van middenmoot. Van sommige lichaamsdelen kreeg ik de restjes, van sommige kenmerken was nog genoeg over en werd ik rijkelijk bedeeld. Zo ben ik niet gezegend met een grote bos dik haar, volle krullen of schitterend mooie rode gloed. Maar kreeg ik een dun en weinig, peper en zout achtig pluizebolletje op mijn hoofd. Gelukkig zijn daar kapsters, verf en héél veel bussen haarlak voor. Haarlak is mijn grootste vriend, de ozonlaag niet. Maar met deze hulpmiddelen kan ik er voor zorgen dat ik tot die tussenmoot blijf staan. Mijn kledingmaat schommelt al jaren tussen de 38 en 40. Vroeger was dit anders maar toen had ik daar helaas totaal het besef niet voor. Maat M of L ,een echte tussenmoot want bijna altijd uitverkocht in de modekledingzaken. Mijn gezondheid heeft na een diep dal uitgepakt tot wederom het midden van de rij. Grotendeels heb ik dit nu zelf in de hand met mijn eet-, drink- en leefpatroon. Door mijn schildklieraandoening moet ik hier wat meer mijn best voor doen óf meer accepteren dat ik ben zo als ik ben. En daar zoek ik ook weer, je begrijpt het vast, de middenmoot in. Best moeilijk soms om die middenweg te vinden tussen ‘ontspannen genieten’ en ‘ontspannen volproppen’. Sporten staat daar dan weer tegenover. Iets wat ik voor heen met alle gemak van de wereld uitvoerde. En waarvoor ik mijzelf nu tot uit het puntje van mijn tenen moet zien te motiveren. Ondanks dat ik weet dat het zo’n ultiem voldaan gevoel geeft.

die grote wrat waar iedere keer weer zo een afzichtelijke haar uit groeit word weg geretoucheerd op de foto’s

Maar die tenen, dat is een serieus heikel punt. Met het uitdelen van de tenen moest ik juist even hoognodig naar het toilet. Uiteindelijk kwam ik daardoor weer helemaal achteraan de rij te staan. Want iedereen wilde mooie tenen dus werd ik niet meer bij de middenmoot tussen gelaten. Met als gevolg dat die akelige Play Doh kleimachine met al zijn bij elkaar geschraapte restje mens en laatste krachten er twee joekels van jubeltenen uit perste. Snel naaide hij ze vast naast de andere 4 en stuurde me door naar de afdeling neus voordat ik ging zeuren of we deze twee niet om konden ruilen (hoewel ik erg blij ben met mijn formaat neus, dus een échte optie zou dat ook niet zijn geweest) .Jubeltenen zijn in gewone dagelijkse schoenen niet zo een heel groot probleem. Maar als ik mij dan eindelijke in mijn sportschoenen wurm om er voor te zorgen dat ik bij die middenmoot blijf , word ik akelig met de neus op de feiten geduwd. Dat normale neusje waarvan ik er liever twee meer had gehad maar dan 1 ieder aan elke voet in de vorm van een normale teen.  Mijn jubeltenen zorgen ervoor dat mijn sportschoenen aan de bovenkantthumbnail_IMG_8896

thumbnail_IMG_8895 sneller slijten dan dat ze eigenlijk aan de onderkant zouden moeten doen. Mijn jubeltenen zorgen er ook voor dat er ont sierlijke en hinderlijke gaten prijken in mijn best wel dure-nu-zo-in-de-sportmode-maar-ze-helpen-dan-ook-echt-compressie-kousen, sneller dan mijn lief is. Mijn jubeltenen lijken altijd in een staat van ademnood te zijn en er voor te willen zorgen zo snel mogelijk een weg naar buiten te willen wurmen, snakkend naar verse lucht. Iets wat ik mij op zich wel kan voorstellen als je je in muf bezwete sportschoenen bevind. Maar dan heb je nog de jubeltenen in mooie lieflijke open zomerse sandaaltjes. Het oogt of mijn tenen strak staan van de coke, in een continue door kramp houding wijzen zij met een sierlijke, dat dan weer wel, boog omhoog. Maar toch besef ik mij dat ik geen klagen heb. Kijk, ik ben een vrouw en mag daarom af en toe als een klein kind janken dat ik zó baal van de wallen onder mijn ogen, mijn kalkoenennek en mijn niet weg te krijgen zwemband. Iedereen weet dat ook Doutzen Kroes of Yfke Sturm niet perfect zijn maar dat die grote wrat waar iedere keer weer zo een afzichtelijke haar uit groeit. Dat putje of litteken want ja, ook zij zijn kind geweest dus wel eens gevallen, keurig weg geretoucheerd word op de foto’s. Verder stonden zij wel ver vooraan in de rij. Maar over het algemeen genomen mag ik best tevreden zijn en besef ik maar al te meer dat er mensen zijn die het slechter hebben getroffen. Met hun uiterlijk, wat op zich geen probleem moet zijn. Hoewel commentaar vaak snel gemaakt word en hard is. Maar ook met hun gezondheid. En terwijl ik bedenkelijk naar beneden staar. Naar die roze Play Doh jubeltenen die vrolijk door de gaten van mijn sokken én schoenen steken. Verse lucht inademend,  besef ik dat ik blij ben dat ik een middenmootje ben. Ik ga nog een rondje om!

vrolijke groet

Letters in het zand Nadine - Handtekening

 

Heb jij ook nieuws? Mail het aan redactie@tzand.info