Er staat een optreden gepland van Willeke Alberti. Samen met nog een aantal collega’s heb ik mij opgegeven om deze middag te helpen daar waar nodig is. Ik gun het mevrouw zo om erbij aanwezig te zijn, maar ik weet ook dat het haar heel veel energie zal vergen.
Ik overleg met mijn collega hoe zij ertegenaan kijkt en samen besluiten we dat als mevrouw wil, we haar ophalen, ook al is het voor vijf minuten. Hoe bijzonder zal dat zijn.
Maar helaas, haar gezondheid laat het niet toe, het vergt haar te veel energie.
Tijdens het optreden maak ik foto’s en filmpjes.
Als ik later op de middag bij haar kom, vraagt ze oprecht geïnteresseerd hoe de middag is geweest en ze vraagt me of ik foto’s heb gemaakt. Ik ga even bij haar zitten en laat haar de foto’s en filmpjes op mijn telefoon zien.
“Wat fijn”, zegt ze later op de avond. “Ik heb zo toch nog even het gevoel er wat van mee gemaakt te hebben.”
