H.V. Geel Zwart nieuws week 25.

Hoeraaaa de D1 kampioen in de zaal!!

Dat moet natuurlijk nog wel gevierd worden

🎉🎉 Gefeliciteerd meiden 🥳💛🖤 @ ’t Zand #HVgeelzwart

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En ook de E1 kampioen in de zaal en op het veld!

Fantastisch meiden 🎉💪🏻 Fijn dat jullie het alsnog konden vieren 🥳
@ ’t Zand #HVgeelzwart

 

                             

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bij de jeugd is meedoen belangrijker dan winnen, en ook het spel plezier staat ver boven het resultaat.

Want als je met plezier naar je sport gaat , blijf je sporten, en blijven sporten is gezond op vele vlakken.

 

Maar als je als ouder van huis uit(lees van vroeg af aan)al net even fanatieker bent dan de rest, en “opgeven is voor watjes” of “de 2e plaats is de 1e plaats voor verliezers” als credo meeneemt in je sportbeleving, dan is de omslag in denken in het belang van de jeugd best wel een dingetje. Ook ik riep dat de kampioenen er zijn gekomen door hard werken en altijd net iets beter zijn dan de rest.

 

Maar als je dan de vraag krijgt van een bondsvertegenwoordiger of dat bij de jeugd in mijn tijd echt wel het geval is geweest, dan ga je toch nadenken.

Zou het niet zo kunnen zijn dat als die ene topper in het F en opvolgend E-team, die zwaar werd gestimuleerd door de coach en ouders oftewel zwaar onder druk gezet, en uiteindelijk als topscorer  in B1 afhaakte als rebelse puber toen het uitgaan werd ontdekt.

Zou het misschien zo kunnen zijn dat als het spelplezier voorop had gestaan er misschien een combinatie was gevonden in uitgaan en sporten en daarmee gewoon goed in zijn/haar vel gezeten.

Het is koffiedik kijken, maar net als velen met mij was ik jaren geleden tegen deze omslag, domweg omdat het mij zo was geleerd.

 

Beide dochters spelen handbal, beide op hun eigen manier, beide met hun eigen beleving op en naast het veld.

Allebei zijn ze de beste zeg ik als vader, en dat meen ik ook. Want ze gaan ieder totaal op hun eigen manier met wedstrijden en trainingen om.

De één roept leuk want dan spreek ik de meiden weer en staat fanatiek te ballen op het veld, de ander moppert dat het veel te warm is maar staat even later ook weer fanatiek te ballen.

De één roept van verre de uitslag als ze gewonnen heeft(en bij verlies duurt het enkele dagen voordat moeizaam de uitslag over tafel gaat)de ander geeft aan dat er heerlijke warme chocolademelk met slagroom in de kantine was en is de uitslag al vergeten, ongeacht of dit verlies of winst was.

De één wint bijna alles, de ander eigenlijk pas sinds vorig seizoen.

De samenstelling van het team van de ander is al enige jaren hetzelfde, met wisselende coaches. En ongeacht de uitslagen was er altijd grote lol in de kleedkamer.

De eerste jaren was het team eigenlijk kanonnenvoer voor de meer ingespeelde tegenstanders, en ieder jaar leek het wat beter te gaan, de wedstrijden werden steeds gelijkwaardiger.

Vorig seizoen werd er, nog altijd met hetzelfde spelplezier als in de eerste partij bij de F-jes, opeens meer gewonnen dan verloren.

 En die trend werd dit seizoen doorgezet, en zag je de een combinatie van spelplezier en geloof in eigen kunnen groeien bij de meiden.

En dat is precies wat de doelstelling is bij de jeugd, de combinatie van spelplezier en als het zover is ook fanatisme vanwege het geloof in eigen kunnen, en ook zeker in die volgorde.

Met als gevolg dat aan het eind van het eerste seizoenshelft stonden de meiden voor het eerst……….bovenaan.

Nog nooit eerder gebeurd, totaal nieuw voor de meiden. Maar zoals eerder aangegeven de warme chocomelk met slagroom is nog belangrijker als de stand.

 

 Niets kon meer verkeerd gaan……toch…..wat denk je, een wereldwijde pandemie met de naam van een heerlijk zomers biertje gooit alles op slot inclusief de handbal competitie.

Natuurlijk valt dit kleine stukje leed totaal in het niet bij het vele leed wat ons is overkomen.

Dus had het team zich er al min of meer bij neergelegd dat het dit jaar ook niet gegund is ondanks alle inzet.

 Groot was daarom afgelopen dinsdagmiddag de verrassing toen de trainers en coaches opeens het trainingsveld op kwamen lopen, glimmende koppies bij de toespraak van trainer Miriam de Wit, schrikken van de knallende champagne kurken en confetti vuurwerk.

Trots op de medaille die even later om de hals ging.

 

Dit team, die nog maar kort geleden als steun in de erehaag stond voor hun coach en medespeelster, krijgt eindelijk een stukje waardering voor jullie super sportieve en vrolijke inzet de afgelopen jaren.

 

Jullie hebben mij als ouder geleerd dat dingen die vroeger vanzelfsprekend waren en later veranderen ook goed kunnen uitpakken, dank daarvoor meiden.

Blijf chocolademelk met slagroom drinken na de wedstrijd, blijf sporten, blijf plezier houden!!

 

 Een best wel trotse vader

 

Heb jij ook nieuws? Mail het aan redactie@tzand.info