Heb lief!

13 was ik dat mijn broertje overleed aan een nare ziekte. Intens verdrietig was ik. Net als mijn ouders uiteraard. Ik dacht hun verdriet, hun gemis en pijn te begrijpen . Toen mijn kinderen geboren werden begreep ik pas écht hoe groot het gat moet zijn geweest toen zij hun zoon verloren. Vanaf het moment dat je kind geboren word mengt een gevoel van enorme blijdschap en liefde zich samen met een vorm van angst en oerkracht om je kind te beschermen. Alles wil je daar aan doen om ze voor het kwade te behoede, pijn te voorkomen. Je leert om los te laten. Omdat ze zelf moeten ontdekken en leren. Dat begint al snel, de eerste stapjes aan je hand – de eerste stapjes los. De eerste dag op de kleuterschool , zwaaiend voor het raam. De eerste keer alleen op de fiets naar school omdat ze al zo groot zijn en dat makkelijk zelf kunnen. Uit handen gevend in vertrouwen of alleen laten ontdekken. Je geeft ze een kus en zwaait ze gedag. En denkt er niet iedere keer bij na of het goed zal gaan. Dat kan niet, dan kan je niet leven. Maar diep van binnen…..

Sinds 1997 ben ik Pedagogisch medewerker en besef ik wat een groot vertrouwen de ouders in jouw handen leggen. Hun alles, hun goud. Hun vertrouwen neem je serieus. Het jonge leventje wat nog zo jou hulp, liefde en warmte en vertrouwen nodig heeft neem je serieus en geef je hen zoveel als mogelijk is. Een appie kreeg ik donderdag, “Hoera, het is de dag van de pedagogisch medewerkster, bedankt voor je inzet!” Op het werk zelf was ik nog niet geweest die dag maar ik wist van andere jaren dat de ouders ook hun dank uitspraken door middel van een woordje in het schrift, een zelfgemaakt knutsel van hun kind of een anekdote die werd verteld over thuis bij het avondeten: “eet smakelijk mama, eet smakelijk papa, eet smakelijk juf Diene”. Niet zomaar een “oppaslocatie” maar een plek waar de leidsters hun ziel en zaligheid leggen voor het welzijn van als eerste de kinderen, daarnaast hun ouders. Je word een deel van hun leven. Een belangrijk deel en andersom gaan de kinderen enorm veel voor iedereen die daar werkt betekenen. Lief en leed deel je met elkaar. Je bent intens blij met goed nieuws en maakt je grote zorgen bij ziek en zeer en leed. Angst ook van beide kanten, soms onuitgesproken , dat er niets mag gebeuren……………………

Ook de mensen zonder kinderen , de niet pedagogisch medewerkster, iedereen, zal de pijn begrijpen van de ouders die hun kinderen afgelopen week in Oss hebben verloren. Meerdere uit 1 gezin zelfs. S’ Morgens dag gezegd……….. om ze vervolgens nooit meer te zien. Hun leven is voorgoed veranderd. Net als het leven van de pedagogisch medewerkster, haar collega’s van het kinderdagverblijf die ook deze kinderen een fijne schooldag gewenst hebben, de klasgenootjes van de kinderen die naast een lege stoel zaten te wachten. Het leven van de machinist die onder gevoel van grote onmacht en angst op de toeter heeft moeten drukken en aan de noodrem moeten trekken om te beseffen dat hij het grote gele gevaarte nooit op tijd weet stil te laten staan. De omstanders die alles hebben zien gebeuren en dat op hun netvlies gebrand hebben staan. Alle hulpverleners die daarna in actie moesten komen en dingen hebben moeten zien die ze altijd zullen blijven herinneren. Het leven van alle gezinnen die deze mensen omringen is verandert. Door het hele land siddert een grill van ongeloof en verdriet. Zulke jonge levens, zo een naar ongeluk. De afgelopen dagen gaan mijn gedachtes uit naar alle mensen die zijn getroffen door dit verschrikkelijke ongeluk. Ik loop met een zware steen in mijn maag. Maar ook denk ik aan alle familie, vrienden, kennissen uit Anna Paulowna en omstreken die nog niet zo lang geleden ook door een verschrikkelijk ongeval zijn getroffen. En onverwacht afscheid hebben moeten nemen van hun veel te jonge kinderen.

Het leven is soms knetterhard en doet verrekte veel pijn. Maar er zijn ook zoveel mooie dingen die we moeten blijven zien. Zeg elkaar gedag, iedere keer weer. Blijf ook loslaten en vertrouwen maar vooral , heb elkaar lief!!!!

Fijne dag, tot gauw en veel liefs

 

 

Heb jij ook nieuws? Mail het aan redactie@tzand.info