“Joehoe” hoor ik wanneer ik op de gang loop, haar deur staat open en ze wacht totdat ze iemand van de zorg ziet. Wanneer ze mij ziet zegt ze; “kom eens even bij me, kun jij me vertellen wanneer ik naar huis mag? Ik heb zo’n heimwee”. Ik loop naar haar toe en ga naast haar zitten. “Ach dat is toch ook wat dat u heimwee hebt, maar wel begrijpelijk hoor. Het is wel al donker en erg mistig, vind u het goed als u vannacht nog een nachtje bij ons slaapt en dat we u dan morgen weer naar huis brengen?” stel ik haar voor. Mevrouw heeft dementie, ik besluit mee te gaan in haar de beleving omdat ik weet dat dit haar rustig maakt.
Mevrouw kijkt om zich heen en zegt dan; “Ja maar hoe moet het dan met al mijn spullen, die moeten ook mee”. “Maakt u zich maar geen zorgen hoor”, zeg ik in de hoop dat het haar gerust zal stellen en vervolg mijn verhaal met, “ik zal dat morgen allemaal voor u regelen”. Mevrouw kijkt mij even onderzoekend aan en dan lacht ze naar me, “wat fijn dat je dat voor me wil doen, ik zit er dood mee aan”. Even later zegt ze “En mijn kinderen he, die zie ik ook maar niet”. Mevrouw haar kinderen komen zeer regelmatig bij haar langs weet ik, alleen is mevrouw dit vanavond even kwijt. “Wat een donders zijn het ook he”, zeg ik tegen haar “dat heb je met die pubers, zodra ze gaan scharrelen vergeten ze hun moeder”. “Ohja?”, zegt ze “gaan jouw kinderen ook aan scharrel?”
En zo praten we nog even verder. Even later zie ik het zorgelijke gezicht van mevrouw veranderen in een ontspannende uitdruk en maakt ze weer volop grapjes.
