Ik kom 1x in de 3 maanden bij mensen met de ziekte van Parkinson of een Parkinsonisme. Vandaag kom ik bij meneer langs.
Na een algemeen praatje over het weer vraag ik aan hem: “Hoe gaat het met u?” “Goed” zegt meneer.
“Wat fijn dat het goed met u gaat”, vervolg ik, “en wat gaat er goed?”
Meneer is even van slag door mijn vraag, kijkt wat om zich heen en zeg dan: “ja, nou ja, het gaat natuurlijk niet allemaal even goed, ik kan ook genoeg opnoemen wat niet gaat.”
“Nou, laten we dan eerst eens kijken wat wel goed gaat, waar u zelf blij en tevreden mee bent.” Meneer begint te vertellen dat hij gewoon een fijne week achter de rug heeft waarin hij leuke dingen heeft gedaan en waardoor hij minder last heeft gehad van zijn Parkinsonklachten. Ik vraag aan hem wat hij zou kunnen doen om nog meer van dit soort fijne momenten te creëren voor hemzelf. Door het gesprek heen merken we samen dat meneer het lastig vindt om hulp te vragen, maar beseft dan wel dat niemand er moeilijk over doet als hij wel hulp vraagt.
Dan vraag ik of er verder nog onderwerpen zijn die hij graag wil bespreken, en hij noemt er nog één op.
Als ik ons gesprek afrond zegt hij, het is zo fijn om even in gesprek te zijn met iemand die mij begrijpt. Dat zijn altijd mooie momenten van zorg verlenen.
