Sommige zeggen dat het hen heerlijk lijkt om een hond te zijn, lekker de hele dag in je mand liggen soezen.
Ik moet er niet aan denken eerlijk gezegd.
Ik bedoel, wie vind het nou fijn als er voor je bepaald wordt wanneer je naar de wc mag,
wanneer je je eten krijgt en ook hoeveel dat eten is.
Dat je word gekriebeld boven op je hoofd wanneer een ander daar zin in heeft (je zal net je haar in de krul hebben),
of erger nog achter je oren.
En dat als je iets groter van stuk bent op je flanken geslagen wordt, BAFBAF “wat ben jij braaf”.
En deze zal je nu niet begrijpen, maar straks wel ;
dat er wordt bepaald wanneer jij en
hoe lang jij en
waar jij je krant mag lezen…..
Nee, ik zou het niet willen hebben zo’n “hondenleven.”.
Mede om die reden, ja geloof het of niet, mag mijn lieve Mo , waar ik zo intens van geniet, omdat zij dit hondenleven bij ons zo gelaten over zich heen laat komen.
Mag mijn Mo soms bepalen welke kant we oplopen als we uit gaan….
Dan loopt zij letterlijk haar neus achterna en ik……
Ik loop haar…..kont achterna.
Het schijnt namelijk dat het snuffelen wat honden doen,
hetzelfde is als voor ons even relaxed de krant lezen.
En dus mag Mo in alle rust het ene artikel na het andere uitpluizen. 
Zo lang als zij wil en waar zij wil.
Met als gevolg dat ik soms 3 kwartier weg ben maar nog geen halve kilometer gelopen heb.
Ja, eerlijk gezegd ben ik het soms eerder zat dan zij en breek ik het krant lezen af voor haar.
Soms ben ik er ook niet goed genoeg op voor bereid.
Iets waar zij niets aan kan doen maar voor mij als gevolg heeft dat ik in een dun sportlegging-kje ,
op badslippers in een snijdende wind heel BRAAF sta te wachten tot Mo haar krant uit heeft.
Haar staart kwispelt vrolijk en dat maakt mij blij.
Ik zie het ook als een lesje onthaasten , voor mij dan.
Mona houd ook erg van diepgaande onderwerpen.
Letterlijk. Zij snuffelt haar neus ver onder de grond, graaft, scheurt graspollen weg en soms vliegt er bij mij dan ook een suffe veldmuis , plof, voor mijn voeten (gebadslipperd of gelaarsd) op de grond.
Eentje die overrompelt is door mijn fanatieke hond, en na een spelletje van ren maar weg dan pak ik je weer snel, met waarschijnlijk een flinke hoofdpijn in zijn kleine muizenhoofd, zichzelf verschuild in het gras terwijl ik Mo even kort houd.
Als Mo haar krant uit heeft lopen we richting huis.
Ik koud en verkleumd.
Zij ontspannen, met zwarte poten en neus. Dat ze thuis even met een schone doek opgepoetst moet worden neemt zij voor lief.
Ze drinkt wat uit haar waterbak, het enige waar ze iedere minuut van de dag zelf invloed op heeft omdat deze altijd vers gevuld klaar staat, en ploft dan moe maar voldaan op de bank.
Om in een diepe , midden-op-de-dag-slaap te vallen….
Heel eventjes heb ik zojuist haar hondenleven omgezet in een luizenleven.
vrolijke groet
