Om half 3 wilde we vertrekken dus spraken we met elkaar af dat we om 2 uur weg zouden gaan……………………..
Deze vertrektechniek hebben we ons aangenomen na jaren lange ervaring van het niet halen van de vertrektijd naar maakt niet uit waar heen.
Volgeladen met teveel kleding en schoenen ,
man-man wat een hoop bergruimte heb je in zo’n camper.
Met heerlijk veel eten en drinken.
En vol goede zin reden we om kwart voor 3 weg (??????).
Op naar Valkenburg.
Jacqueline deed het prima.
Onze meiden zaten relaxed met hun muziek en wat drinken in het opgeflufte huisje op wielen.
Blij dat ik het gehoorapparaat-bruine kleurtje verbannen had. Ze staken prachtig af tegen het frisse wit.
Prinsheerlijk zaten wij voorin en overzagen het verkeer op de weg.
Zo nu en dan wuifde ik á lá Beatrix naar medeweggebruikers.
Al vrij snel zakte de drukte van alle dag weg en overviel mij een gevoel van
intense ontspanning en ………vrijheid?
Alles had ik op dat moment bij me. Eten en drinken, slaapplaats en het allerbelangrijkste, mijn complete gezin incluis Mo.
Ja, dit voelde goed.
Beide zakte we weg in onze eigen gedachten:
Gaat goed hè!
Wat zeg je?
Dat het goed gaat!
Jazeker. Beetje veel herrie.
Wat?
Veel herrie!
Herrie?
Ja! Even wennen.
Oordoppen! Dat was het eerste wat boven aan ons wat-missen-we-nog-in-onze-camper-lijst kwam te staan. Jaqueline is een oude dame die tijdens het rijden een monotone brom laat horen.
Een keurige brom hoor, precies zoals het hoort.
Maar het zorgde ervoor dat als wij uitstapte even de tijd nodig hadden om onze trommelvliezen te laten acclimatiseren.
Een kleinigheidje. Jaqie deed het écht prima.
De lichte glooiingen in de Limburgse natuur beklom zij zonder enig gezeur, rustig en gedwee.
En de grote vrachtwagens haalde zij met gemak en glimlachend in.
De camping in Valkenburg was prachtig.
Onze buren onwijs gezellig (misschien omdat we ze zelf uitgezocht en mee geboekt hadden)
en het Jacqie-lijstje bleek , op een enkel kleinigheidje na, niet veel verder aangevuld te hoeven worden. Van alle gemakken waren we voorzien.
De avonden waren flink koud, maar gewapend met dikke dekens, een kacheltje en een glaasje te overwinnen. En overdag werd er zo rijkelijk met vitaminen D gestraald dat we in korte broek liepen.
Alles klopte, alles was leuk, gezellig en voldoende.
En trots keken wij vanaf onze campingstoel niet naar het landschap maar naar onze Jacq.
Blij dat ze ons leven in was komen rollen.
Het slapen was nog even wennen.
Zoals ik dat altijd heb in een “vreemd” bed. Zelfs als het die van een luxe hotelkamer is.
Maar in dit geval is de ruimte wat meer beperkt. Vooral in de “boka” de benaming die de alkoof kreeg (de slaapplaats boven de bestuurders en bijrijders stoel).
Afijn, de tijd zal het leren of dit straks beter voegen gaat.
Ook de terugweg verliep soepel. En lijkt net als vroeger altijd korter dan de heenweg.
Kortom, Jacqueline is meer dan goed gekeurd en hoeft voorlopig nog niet weg.
Nee, samen met Jacqueline gaan wij hopelijk mooie herinneringen maken.
Tot volgende keer
en een 
ps : Boka is ‘natuurlijk’ een afkorting van bovenkamer!
