Hij werd bij aanvang voor gek verklaard… Want wie haalt het toch in zijn hoofd om twee keer lopend de Mont Ventoux te beklimmen? Gerard Schouten deed het vorige week tijdens Tour du ALS. Met zijn beklimmingen zamelde Gerard al ruim 2500 euro in voor de stichting ALS. Hieronder de ervaringen van deze doorzetter. Op karakter voltooid en in zijn gedachten bij de mensen die dit niet meer is gegeven.
Het zit er weer op… en het is gelukt. Vrijdag 30 mei om 05.15 uur werd ik door Maikel, van de organisatie van de Tour du ALS, naar Bedoin gebracht. In 2013 was deze plaats de startlocatie, maar in 2014 had men voor een andere startplaats moeten kiezen, namelijk Mazan, omdat het gemeentebestuur van Bedoin geen medewerking wilde verlenen. Echter dat zou inhouden dan ik 12 kilometer extra zou moeten lopen en dan zou ik het door die extra looptijd niet 2x op een dag de berg kunnen beklimmen. Vandaar dat ik in overleg met de organisatie een lift kreeg naar Bedoin. Aangezien ik de enig malloot was die 2x de berg op wilde, waren alleen Mirjam en Maikel getuige van mijn start. Bij de fietsenmaker in Bedoin is voor de deur een streep in het wegdek van de D974 gemaakt van marmeren stenen en dat is het startpunt voor de beklimming vanuit Bedoin. Zoals gezegd om 05.15 begon ik aan het avontuur met de bedoeling om in 21,5 km naar de top van de Mont Ventoux te lopen. Het was nog donker en ik had voor de zekerheid een reflecterend vest aangedaan, met rode lampjes op de rug gemonteerd. Achteraf gezien redelijk overdreven, want er was geen kip op de weg. Lopende via de D974 ging de tocht na een bocht linksaf meteen omhoog. Ik kon helaas niet goed in mijn wandelcadans komen en het ging moeizaam. Om 05.30 zouden de fietsers uit Mazan van start gaan en ik had het idee dat ik binnen 1 uur wel achterop gereden zou worden door de eerste fieters. Het duurde echter meer dan 1,5 uur voordat er een fietser voorbij kwam en ruim daarna een 2e en pas daarna kwam de rest. Zij waren aan hun uitdaging begonnen (3x de berg beklimmen).
Om 07.56 uur naderde ik voor de eerste keer het plateau Reynard. Er was daar nog geen publiek aanwezig. Alleen Mirjam was daar stond met brood en drinken klaar. Perfect, want het was er nog 
hartstikke koud, dus geen pretje om daar op iemand te staan wachten. Plateau Reynard, ligt 6 km onder de top van de Mont Ventoux en in beide beklimmingen, dus zowel uit Bedoin als uit Sault ga je via dat plateau naar boven. Vanaf dit plateau kom je in het voor de Mont Ventoux herkenbare ‘maanlandschap’. In dit stuk komen stukken voor met een stijgingspercentage van 11%. Na een korte pauze op het plateau vertrok ik voor de laatste 6 km. Ondanks het mooie uitzicht ging het heel moeizaam naar boven. Mijn benen wilden nog steeds niet meewerken. Om 09.20 uur was ik voor de eerste keer op de top en werd ik welkom geheten door de medewerkers van de verzorgingspost bij het weerstation op de top van de berg. Toen ik vertelde dat ik een busje zocht om weer naar beneden te gaan voor de tweede beklimming verklaarden ze mij voor gek. Toch doorgezet en met een shuttlebusje terug naar het plateau. Daar stapte Mirjam bij ons in de bus en werd ik naar Sault gebracht. Dat was de startplaats voor de wandelaars en hardlopers. In totaal waren er deze editie 54 wandelaars en 16 hardlopers. De wandelaars waren echter om 09.00 uur al weg geschoten. Onderweg naar beneden, naar Sault kwamen we hen dan ook tegen.
Ondanks dat het parcours minder zwaar was dan vanuit Bedoin, ging ‘het voor geen meter’. Het was net alsof de handrem er nog opstond. Ik kon gewoon geen snelheid maken en mijn benen voelde als lood. Voor de wandelaars waren er 4 verzorgingsposten langs het parcours en bij de eerste post liet ik al doorschemeren dat ik mogelijk maar tot het plateau ging lopen, want het ging gewoon niet. Ik kreeg mijn ademhaling niet op orde, mogelijk door de verkoudheid waar ik de hele week al last van had. Je ademhaling moet echter wel rustig zijn, want anders ga je in no-time hyperventileren door hoge tempo in- en uitademen. Ook bij de tweede rustpost was het nog geen succes en was ik ongeveer halverwege de beklimming tot het plateau. Nadat ik weer op pad was gegaan werd ik ingehaald door een motorrijder die 3 ambulances begeleidde van de Wensambulance. Zij waren met 3 patiënten onderweg naar het plateau of de top, zodat zij daar ‘hun team’ de sportieve prestatie konden zien behalen. Op de een of andere manier kreeg ik daar een boost van (zij zien hun leven op zeer korte termijn beëindigen en ik loop mij een beetje druk te maken over een paar km wandelen).
Plots voelde ik mij weer sterker worden en kon in een goed tempo naar het plateau lopen. Daar 
trof ik om 14.00 uur Mirjam die weer met brood en cola (lekker veel suiker) weer op mij stond te wachten. Op het plateau zag ik dat er daar nog wandelaars waren die ook nog aan het laatste stuk moesten beginnen. Dat gaf mij de motivatie om toch weer aan het laatste stuk te gaan beginnen. De zon was ondertussen achter de wolken verdwenen en na wat eten en een flinke slok cola ging ik weer op pad voor de laatste 6 km.
Ik was nog maar net vertrokken toen ik de eerste regendruppels voelde. Op het plateau had ik iemand iets horen over onweer, maar had niet gehoord wat hij daar precies mee bedoelde. Nou dat werd gauw duidelijk, want ik hoorde het gaan rommelen en er zat duidelijk onweer in de lucht. Het ging ook harder regenen en de wind nam toe. Het was koud. Nadat ik een groepje met wandelaars had ingehaald werd ik vervolgens ingehaald door een ALS-patiënt op de tandem. Samen met de begeleidende fietsers werd het groepje iets verder door een motorrijder aan kant gezet en ik begreep uit de reacties dat zij van de organisatie moesten stoppen en terug moesten gaan in verband met het naderende slechte weer. Mij werd echter niets gezegd, dus door naar boven. Wat makkelijker gezegd was dan gedaan, want de positieve boost van een paar kilometer geleden was verdwenen als sneeuw voor de zon. Met pap in de benen ging het heel langzaam naar boven. Ook de paar fietsers die mij nog voorbij gingen vielen door hun lage tempo bijna om. Regen en wind maakte er een ware veldslag van. Het werd stiller op het parcours. De weg was nat geworden en het was voor de fietsers link geworden om naar beneden te gaan.
Door de natte kleding en harde wind die met vlagen over de berg ging raakten van alle deelnemers de spieren erg stram. In de regen passeerde ik nog 3 wandelaars die als ‘plastic zakken’ over het parcours gingen. De lol was er duidelijk af. Met vele korte pauzes kwam ik eindelijk om 15.20 uur op de top aan, waar een verkleumde Mirjam op mij stond te wachten. Wat heerlijk om haar te zien, want ik was helemaal op. Het enige wat ik nog kon zeggen was “dit doe ik nooit meer”. Shit, wat was dit zwaar. Zelfs de 100 km Dodentocht is een peulenschil vergeleken bij deze 2 beklimmingen.
Koud, maar toch ook weer voldaan en een beetje trots, konden wij met een shuttlebusje terug naar beneden. Gelukkig stonden er meerdere shuttlebusjes te wachten om deelnemers naar beneden te brengen, want zoals gezegd mochten de fietsers niet meer op de fiets naar beneden, dus ook zij moesten met het busje naar beneden worden gebracht.
Bij start en finish in Mazan was het een gezellig drukte, want daar was geen druppel regen gevallen en was de temperatuur nog zeer aangenaam. Bij inlevering van mijn startnummer kreeg ik weer een mooie witte polo met opdruk van de Tour du ALS. Daar doe je het natuurlijk niet voor, maar als ik de polo draag heb ik het gesprek met omstanders snel op de beroerde ziekte ALS en ook op de acties om extra geld bij elkaar te harken voor extra onderzoek. Eigenlijk maak je dus met die polo reclame voor de Stichting ALS. Een functionele polo dus… De tussenstand voor mijn actie in het kader van de Tour dus ALS is 2550 euro. Mijn doel om 1500 euro in te zamelen is dus bereikt, maar het mag echt meer worden en dit kan via http://deelnemers.tourduals.nl/member/gerardschouten/
Alle mensen die al hebben geschonken, zowel via de site als via de collectebussen bij de Spar, Smikkelhof of Jonge Prins –
HEEL HARTELIJK DANK !!!!!!!!!!!!!!!
Mijn collega Jan Scholtens is door SBS, Hart van Nederland, nog geïnterviewd. Dit item is via uitzending gemist van donderdag 29 mei nog te bekijken. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk onder de indruk was. Jan was bij de Tour du ALS als vrijwilliger actief. Samen met nog een paar collega’s van de parketpolitie Alkmaar reden zij op de motorfiets om verkeer en deelnemers te begeleiden. Jan reed hierbij op een 3-wielige motorfiets. Tijdens het interview kon je goed zien wat ALS doet. Spieren vallen uit en dit manifesteert zich bij Jan bv al in zijn spraak. Zonder ondertiteling was hij bijna niet te volgen. Heel triest om te zien. En om met de woorden van Jan te eindigen:
“Voor het onderzoek naar ALS is nog veel geld nodig, daarom wil ik mij inzetten. Voor mij zal het niet meer helpen, maar er komen nog vele nieuwe patiënten na mij.”
FOTO’S AANGELEVERD
