Zou ik het gaan hebben over de kerst stress nu Snieklaas het land weer uit is! Heb ik daar eigenlijk niet zoveel zin meer in. Nee, geen beelden in mijn hoofd waarin ik de mooiste tafels dek, waarin ik kook, bak, pocheer, blancheer en de heerlijkste en feestelijkste maaltijden mix. Waarin ik de leukste en smakelijkste kersttraktaties voor op school bedenk. Waarin ik warme, knusse en gezellige familiare dagen voor mij zie. Waarvan meestal in werkelijkheid de drukte van de feestdagen de overhand neemt. Is de familie lang niet zo enthousiast over dergelijke feestelijke maaltijden als ik. En heerst er geen serene rust in de keuken maar een gestreste kook en bak-race voor school.
Nee, geen kerststress maar eerst een ander stress moment. Vliegstress. Bang ben ik niet. Denk ik. Nee, ik ben er gewoon niet zo weg van. Tis mijn hobby niet. Maar des temeer weet ik dat, wil je ergens komen, vliegen de enige oplossing zou kunnen zijn. Ondanks dat mijn oren protesteren. Mijn hersenen de kluts kwijt raken op een bepaald punt welke je de atmosfeer in gaat.
De reis naar Noorwegen was namelijk al gepland. Samen met vriendin van vrijdag tot en met maandag naar het land wat ik in mijn hart gesloten heb. Nee, niet de plek waar wij gewoond hebben. Maar naar een plaatsje hoog boven in Noorwegen. Alta! Niet mogelijk om in 1 keer te bereiken vanuit Amsterdam. Dus kozen wij ervoor, prijstechnisch ook nog eens, om via Kopenhagen en Oslo naar Alta te vliegen. Wat betekende dat wij 3 keer moesten stijgen en landen. 6 keer Klapperende trommelvliezen, 6 keer gedesoriënteerde hersenen. En stiekum toch ook 6 keer de spanning van het stijgen en dalen.
Vriendin vliegt vaker en zakte über-relaxed in haar stoel onderuit. Was ik nog onder de indruk van de pushende mensen die er voor vochten om, als eerste hun reeds geboekte plaats te kunnen bereiken. Hun koffers als ware kogelstoters de boven ruimte inwierpen. Neerplofte om stoïcijns met grote koptelefoon op probeerde te slapen. In de hoop dat medepassagiers die in dezelfde rij zaten over hen heen kropen. Een tikkeltje gespannen keek ik naar de stewardessen en de mannetjes in oranje jassen buiten. Waarvan ik vermoede dat ook zij graag weer met beide benen op de grond wilde komen. En dat zij naar eer en geweten hun werk deden omdat zij s’avonds ook weer zonder schuldgevoel wilde aanschuiven thuis aan de eettafel bij moeder de vrouw. 
De riemen moesten vast en er was geen weg meer terug. Met veel herrie en kabaal stegen we op. Wat was ik blij als de stewardessen weer tevoorschijn kwamen vanachter hun gordijntje om hun koffie en thee rondje te doen. Ik hield hun als graadmeter aan. Zij ontspannen, ik ontspannen. En gaf mij over. Tuurde uit de raampjes en schoot de mooiste foto’s.
Dus zo merkte ik dat naarmate de dag vorderde ik bijna net zo chill in die stoel zat als vriendin. Sterker nog, merkte ik op de terug weg op , dat de vlucht wel erg snel ging. En waren de momenten op de diverse airports een attractie op zich. Zoveel mensen, zoveel types. Zoveel winkels. Zoveel te zien. Juichte we onder het genot van Deens kopje cappuccino de handbaldames naar de finale. En hebben deze vluchten er ook voor gezorgd dat ik een prachtig wit land kon bezoeken waar ik echt geweldige dagen heb gehad. Maar hier over later veel meer, veel moois……… Ik moet nu eerst starten met de kerstmaaltijd voor school.
vrolijke groet
