Enkele jaren geleden gebruikte ik een paar keer social media om wat te schrijven over gebeurtenissen uit het dagelijks leven. Laatst kreeg ik ‘de pen’ van deze site tot mijn beschikking en schreef een handbalverslag in de sportvriend. Waargebeurde verhalen met een vleugje smeuïge toevoegingen*** om het net even op te leuken.
Mijn hoofd is als een snelkookpan, een brei van woorden, zinnen, stukken tekst borrelen er in rond en moet zo nu en dan ontlucht worden. Op deze openbare uitingen kreeg ik veel commentaar. Positief om precies te zijn. Complimenten waar ik eigenlijk wel een beetje verlegen van werd. Overal werd ik er op aangesproken, school, supermarkt, de kroeg waar ik toch echt weinig kom!!! De eerste paar keren antwoorde ik verlegen een ‘dank je wel’. Na een aantal keren vertelde ik het heel leuk te vinden om te doen. En na de zoveelste ‘je moet er wat mee doen’ schreeuwde ik van binnen “DAT WIL IK OOK…..MAAR HOE????WAT??????”.
ik denk er even over. Bel mij niet, ik bel u…..
Ik ging op speurtocht. Hobbyde wat aan. Zocht naar workshops, opleidingen, naar een handje die de mijne wilde vasthouden en me leidde naar de juiste weg. Op de een of andere manier was de drempel net even te hoog of misschien de druk net even te laag (van mijn snelkookpannetje) .Hoe dan ook , de juiste weg wist ik voor mijzelf nog niet te vinden. En toen gebeurde het……………………………………. (hoor engelengezang op de achtergrond aaahaaaa) Mij werd de vraag gesteld of ik het leuk zou vinden om stukjes te schrijven voor ’t Zand info. Zelf kiezen waarover, zelf bepalen hoe vaak, doe je ding.
Bescheiden als ik was of misschien kwamen er al een beetje sterallures om de hoek kijken, liet ik mij informeren en nam afscheid met, “ik denk er even over. Bel mij niet, ik bel u…..” *** ”smeuïge toevoegingen” ). En terwijl ik in m’n hoofd al ja geantwoord had ontstond, nog voordat ik ook maar officieel duidelijk had gemaakt aan de redactie dat ik met hun in zee wilde. Nog voordat ik ook maar 1 woord op papier had gezet. Zelfs nog voordat ik de computer ook maar opgestart had, een eerste aantekening of klad had gemaakt……..mijn allereerste writersblock…….
Heb ik wel wat te vertellen? Zijn mensen geïnteresseerd in mij? Wáárover moet ik schrijven? Maar toen alles zich wat beruste bedacht ik mij, ik heb méér dan genoeg te vertellen. Over allerlei dagelijkse gangen van zaken, over ingewikkelde hersenspinsels , over vragen over het leven, de maatschappij, het ouder worden, het jonger willen blijven, zin en onzin houd ik ook erg van, over van alles…………………Toen ik uiteindelijk mijn nagels in de drempel had gezet, mij omhoog had getrokken over alle denkbeeldige beren en er met een grote vreugdekreet weer afsprong dacht ik ; nu zet ik door……nu ga ik beginnen.
Dit is een mooie kans, een leerschool, een stok achter de deur, een gave opstap. Kritiek, positief, negatief, opbouwend kan ik aan, leer ik van. TSJAKKAAAAAAAAA, Dienpowerrrrr, een machtig mooie kans. Ik probeer het luchtig te houden dat beloof ik. En okay, schrijf technisch zullen mijn verhalen niet goed in elkaar zitten. Maar hey, elke reis van 1000 kilometer begint bij de eerste stap volgens Chinese wijsheden. Mijn eerste stap heb ik nu gezet, met mijn eerste column op ’t Zand info. Ik hoop er nog vele te kunnen plaatsen op de voor mij liggende 1000 kilometer.
Stel mij nu de vraag waarom ik niets met mijn schrijven doe! Geef ik met een brede glimlach antwoord.
Tot volgende keer.
