MIJN BELEVING VAN DE MAAND MEI
Door Gerard Schagen
Het is 1 mei, de dag van de arbeid. De dag dat Piet de Geus na 37 jaar stopt als beheerder van de Multitreffer.
Een Schagenees die een echte Zandtemer is geworden. Als lid van het oprichtingsbestuur zat ik er met mijn neus bovenop toen Piet werd aangenomen. Een ambitieus mannetje en dat is hij gebleven ook. De Multitreffer was (is) zijn kindje en hij is zeer betrokken bij alle gebruikers.
Zo was hij ook nauw betrokken bij de geboorte van mijn kindje, Dynamic Tennis, dat bijna al de puberleeftijd heeft bereikt. Piet is altijd bij ons betrokken gebleven. Elke donderdag staat de koffie klaar en geniet hij mee van de vaak sterke verhalen, kwinkslagen maar ook serieuze gesprekken.
Het is 2 mei, ik heb een jeu de boules-toernooi, mooi weer en ik weet de ballen goed te plaatsen.
Berto Groot maakt met zijn bekende humor de prijzen bekend, en jawel… ik win zowaar de eerste prijs, een pak koffie met een pak heerlijke koekjes, feestelijk ingepakt door Anja Sijs.
Dan is het de vroege morgen van 3 mei…. Ik wordt wakker met buiten een grijze lucht, geen pak koffie, geen koek, de jeu de boules-ballen liggen nog onaangeroerd.
Het was een droom over hoe het eens weer zal zijn..
De buren hebben een vijver in de voortuin, veel kleine kinderen willen daar niet verder, ze willen de vissen zien.
Er staat ook een nepreiger om soortgenoten die trek hebben in een lekker hapje af te schrikken.
Tot zo’n levende soortgenoot vindt dat hij er nu wel lang genoeg heeft gestaan.
Met hele kleine stapjes beweegt hij zijn lange poten voorwaarts. Nog een kleine aarzeling en daar staat hij naast zijn rivaal van kunststof, loerend op de visjes, die gelijk omlaag duiken.
Op 3 mei loop ik lang de Kanaalkade en hoor een zoemend geluid op het wegdek, gelijk snellen 5 wielrenners mij voorbij, de 10 smalle bandjes veroorzaken dat geluid, het is een bekend geluid, maar dan veel massaler..
Verhip, denk ik dan. Vandaag zou de wielerronde verreden worden. Ook hier dan maar weer een jaar wachten.
4 mei: Ik heb geloof ik de dodenherdenking nog nooit zo intens meegemaakt. De leegte op de Dam, de toespraak van Willem Alexander, het gedicht, maar vooral ook de verhalen en muziek op TV.
Het kwam binnen…. Komt dat door de omstandigheden van nu? Zie en voel je meer wat er om je heen gebeurd? De psychologen zullen het er over hebben.
5 mei: Er valt een enveloppe door de brievenbus. Het comité 75 jaar vrijheid ’t Zand laat weten dat ze er nog wel degelijk zijn en volgend jaar 75 + 1 gevierd zal worden, er wordt gevlagd, het lijkt meer dan andere jaren. Verder is het een dag als alle anderen.
We zijn vrij…. Het voelt als anders vrij.
6 mei: Mark Rutte heeft gesproken, hij kwam met een routeplan, een soort spoorboekje.
We mogen maandag al weer naar de kapper. Daarna stap voor stap naar half normaal. Van gezelschappen van 30 personen tot in september naar 100 personen. Zal ik dan toch nog mijn koffie met koek binnen slepen?
We gaan dan ook weer fitnessen… Ho, ho, ho, niet zo snel… Als we gelijk als dollen te keer gaan en risico’s nemen kan zomaar de rem er weer op gezet worden. Dus alles op 1,5 m.
8 mei: 75 jaar geleden werd ’t Zand officieel bevrijd en reden de Canadezen het dorp binnen.
Hoe symbolisch, juist op deze dag vaart er een oranje boot door het NH Kanaal.
Om 15.00 uur luiden de kerkklokken. Er hangen veel vlaggen in ’t Zand, maar het hadden er best meer mogen zijn.
Volgen jaar dan maar…. Dan doen we het dikketjes over!!!
10 mei: Moederdag met traditionele bloemen, taarten en luchtjes, maar het kushandje is nieuw. De koude wind doet ook de mensen uit de tuin vluchten.
11 mei: De scholen beginnen weer, het leeft weer langs de Kemphaanweg.
Bibliotheken mogen weer open maar ’t Zand niet, omdat het in een school zit.
Hans van Stralen is teleurgesteld, zijn MultiFit moet gesloten blijven. Hij en Abtal gaan buitenactiviteiten organiseren.
Ook De Jonge Prins wil weten waar ze aan toe zijn, een plan is ingediend bij de gemeente. Daar lijkt men zich meer op de markt in Schagen te richten.
Zo zijn er al weer elf meidagen voorbij. Tijdens mijn wandelingen zie ik om de woningen veel veranderen, er wordt geklust en de tuin krijgt een grote beurt.
Dan zie je dat smaken verschillen. Bij sommigen lijkt het een soort schapenhok, bij anderen veranderd het in een schoolplein.
Er wordt echter ook creatief gewerkt en zo zie je echte juweeltjes ontstaan.
Dan ruikt het ineens naar nieuw hout, echt een mooie schutting…. Ineens zie ik ze… 2 zwaluwen, Het is echt natuur, 2 fraai gevormde kwasten in het hout.
Ik kwam een interessant artikel tegen over de kreeftenvangst in Canada. 28 november is het Dumping Day, de start van het kreeftenseizoen. Dan varen zo’n 1500 grotere en kleine vissersboten uit om als eerste de beste plek te bereiken om de vallen uit te zetten bij de kust van South Shore.
Het is gevaarlijk en lucratief, er wordt in 6 maanden ruim 30.000 ton kreeft gevangen met een waarde van een half miljard dollar.
Vliegtuigen, schepen en reddingswerkers van de kustwacht zijn dag en nacht paraat, want elk jaar gebeuren er ongelukken en vallen er soms doden.
Kreeft schijnt een delicatesse te zijn, maar ik begin er toch maar niet aan.
Het mezenpaar in ons huisje heeft zware tijden. Vader en moeder vliegen af en aan om hun kroost van voedsel te voorzien. En dan is er ineens die kat…. Hij springt op het muurtje en loert….
En dan ineens die laatste sprong, de vraatzucht straalt uit zijn ogen; gelukkig hij mist, komt wel op zijn pootjes terecht en verdwijnt met de staart tussen de poten. De woning hangt wel scheef.
Er loert nog meer gevaar…. Daar is ineens de specht, vorige maand nog door mij als vriend ten tonele gevoerd.
Hij klauwt zich op het mezenhuis en met zijn lange snavel haalt hij een jong naar buiten.. Hilke ziet het gelukkig gebeuren, de specht laat zijn prooi vallen en Hilke geeft het ongedeerde jong terug aan de gelukkige ouders. De vriendschap met de specht is hiermee behoorlijk bekoeld.
De specht zien we niet meer, maar dan is er weer die kat. Het is dezelfde die onze voortuin als toilet heeft gebruikt. Een flinke laag koffieprut vond hij niet leuk tussen zijn pootjes, dus deed hij zijn behoefte elders, maar niet thuis.
Dan zit hij ineens weer op het muurtje, hij heeft best wel een geinig koppie, maar zijn bedoelingen zijn helder, hij waagt nog een sprong of wacht tot de kleintjes uitvliegen….
Na hem een aantal keren weggejaagd te hebben, moest uiteindelijk toch de koffieprut de meesjes redden…. Een flink laagje op de muur, de kat kwam nog één keer, daarna niet meer gezien.
De meesjes maken steeds meer geluid, dus zullen wel spoedig uitvliegen.
Hemelvaartsdag: Een golf van auto’s en fietsers snelt over de vlotbrug richting Grote Keeten, het strand lonkt, als dat maar goed gaat….
In ’t Zand is het stil, geen gejoel op en rond het voetbalveld, geen mini-toernooi dit jaar.
Dan ineens klinkt muziek, De Jonge Prins pakt uit. Voor wie trek heeft is er een koel biertje op deze warme dag, uit de rijdende tap. Inmiddels wordt bij De Jonge Prins hard gewerkt aan een terras, 1 juni zal dit in gebruik worden genomen, kunt u nog even wachten nu u al geproefd heeft??
Ik lees “Het dagboek van mijn Opa”, door Olga de Wit. Hoe intens deze man de oorlog heeft ervaren.
De waanzin van oorlog is de rode draad in dit boek. Hoe aan beide kanten onschuldige mensen omkomen ten gerieve van de macht. Cees de Wit verwoorde dit treffend en veroordeeld dit met tekst die ook in deze tijd zou passen.
Het boek gaat niet alleen over ’t Zand. Opa de Wit bleef goed op de hoogte van wat in de wereld gebeurde. Dit boek verdiend meer aandacht dan alleen in ’t Zand. Vooral jongeren moeten dit lezen, ook scholen kunnen dit gebruiken. Oorlog kent alleen maar verliezers…
Woorden die bij mij bleven hangen waren: “Eenmaal zullen de noodlottige gevolgen van jullie helse uitvindingen op je eigen hoofd neerkomen”. Deze woorden maken duidelijk dat er niets veranderd is. Oorlogen en bedreigingen zouden met wederzijds begrip opgelost kunnen worden, maar zolang de wapenfabrieken op volle toeren draaien en hun helse producten zonder schroom bij vriend en vijand afleveren zullen oorlog en dreiging blijven….
Het is een dreun die door ’t Zand gaat bij het zo plotselinge overlijden van Diana Wijnhout. Zo enthousiast, zo vol levenslust en zo betrokken bij het verenigingsleven in ons dorp.
Verbijstering vooral in de Mauritsstraat. Indrukwekkend hoe een week lang huis aan huis de vlag halfstok hangt. Deze straat toont weer een groot saamhorigheidsgevoel.
Niet alleen de Mauritsstraat, bijna het hele dorp liep uit om tijdens de laatste rit en erehaag te vormen vanaf de Mauritsstraat tot over het viaduct. Zo indrukwekkend en emotioneel allemaal. De Stilte, de vertwijfeling, niemand had haast om naar huis te gaan. Ondanks de zonnewarmte echte kippenvelmomenten.
Hoe moet je deze column nu afsluiten?? Wat doet het er nog toe hoeveel regen er is gevallen?
18 mm in 6 dagen….
