Ik had een klein groen fietsje. Niets bijzonders, gewoon met een achteruittraprem zonder versnellingen. Had ik voor de wind dan kon ik de omwenteling van de trappers niet bijhouden en zat ik te stuiteren op mijn zadel. Iedere dag fietste ik door de Bosweg naar school en weer terug. Een kleine 2 -3 kilometer.
Toen ik werd gevraagd of ik de sportvriend eens per week rond wilde brengen in onze weg zorgde mijn moeder voor een aller degelijk en oerlelijke fietstas. Voor nu dan, toen was ik waarschijnlijk über hip. Zo’n A3 formaat harde geruite fietstas met 2 haken aan de achterkant die je over je bagagedrager heen hing en een hard klaphandvat had. 
De allereerste keer stopte ik met behulp van een klein hanenpoten geschreven briefje de sportvriend in de aangegeven brievenbussen. Dat ik er 1 over hield aan het eind van de rit snapte ik écht niet. Maar na een telefoontje van iemand van het bestuur besteeg ik mijn fiets weer om de overgebleven Sportvriend langs te brengen daar waar ik hem vergeten was. Bij sommige huizen moest je zoeken naar de brievenbus, bij andere op je tenen lopen om de hond niet wakker te maken. De buren die achter in het land woonde deden zo nu en dan de deur open voor een snoepje. En in sommige huizen wist je écht niet wie er woonde en fantaseerde je er rijkelijk op los. Zo erg dat je soms het pad niet meer op durfde.
In de week voor de zomervakantie kwam mijn beloning. 3 Rijksdaalders!! 2 Gulden en 50 cent. Nu dus 
€1,13. En 1 grote Vezo chocolade reep melk en eentje puur. Gaaf hoe die aan je werden gegeven in een overvolle aula van de St Jozef school en iedereen , voor mijn gevoel, toch wel lichtelijk jaloers keken naar mijn verdienste.
Hoe dan ook, de Sportvriend was heel erg belangrijk. Hier stond alle informatie in. Startijden van wedstrijden. Chauffeurs van uitpartijen. Scheidsrechters. Zaaldiensten, noem maar op. Mijn informatie werd beperkt tot het handbalgedeelte. Zelf keek je hoe laat je moest handballen en of je ouders rijden moesten. Ook zocht je “het stukje” wat hoorde bij jouw wedstrijd welke geschreven was door jou of een teamgenoot. Stond je naam om welke reden dan ook in de Sportvriend dan voelde dat heel bijzonder. Jaren heb ik dan ook gedacht dat de hele wereld wist wat “de Sportvriend” was en deze ook las. Naarmate ik ouder werd kwam ik erachter dat dat natuurlijk niet het geval was maar ook dat de sportvriend veel en veel meer was.
Bustijden, huisartsenpraktijk informatie, biljart, carnaval, evenementen in allerlei soorten en maten, teveel om op te noemen. Alles kon je er in vinden. Het uiterlijk alsook het innerlijk is veranderd in de loop van de jaren. En het gebruik van de inhoud ervan ook. Zo haalde wij de info van de handbaltijden nú uit een handbalapp en communiceren we via berichtjes over de chauffeurs. Mijn meiden kunnen het bestaan van de Sportvriend niet eens. Weten niet beter dan dat dit via appjes en berichten gaat.
En nu gaat de Sportvriend binnenkort verdwijnen Toch willen we de informatie van alle sportverenigingen, de bustijden en apotheek-afhaal-momenten ergens terug kunnen vinden. En dat kan. Op tzand.info . Dat is het probleem dus niet. En een logisch gevolg van de moderne transformatie van vele dingen. Wat dan wel? Ach, dat het schitterende ouderwetse fenomeen, het plaatselijke suffertje, ónze Sportvriend niet meer op de deurmat zal vallen. Niet meer bladeren door de dorpsberichten en alle informatie. En deze nostalgie die verdwijnt is toch wel weer even een slikmomentje. Maar ik vermoed dat het snel zou wennen. Net als dat de Raider , Twix werd. Smith’s Lays. En we moesten wennen aan rotondes en drempels in de weg. Het komt goed. Alleen de ouderen die geen internet hebben of moeite hebben er mee om te gaan. Die moeten wij helpen. En ook dat gaat wennen. 
Dag sportvriend, ik kijk uit naar de uitgave(s) die nog komt/komen gaat.
vrolijke groet
