Rommelmarkt

Laatst fietste ik een trainingsrondje en kwam ik terecht op een rommelmarkt. Nu wil ik absoluut niet discrimineren, vooroordelen of oordelen want ieder is wie die is en moet ie lekker blijven. Maar de verkopers op deze rommelmarkt waren toch wel van wat anders qua persoonlijkheid dan dat ik gewend ben.  Ik bedoel, als je rond loopt in een kanariegele jurk met bruine en blauwe bloemen, net even iets te strak, te laag decolleté en een te hoge “snit”. Daaronder afgetrapte paarse croqs met daarin geite wollen sokken (het was 27 graden die dag!) en tegen je collega marktverkoper “ hey  **kel, fijn je weer te zien”, roept.

onder het randje van zijn shirt piepte een groot harig stuk buik

Dan denk ik dat ik wel een juist beeld geschetst heb. De desbetreffende collega-verkoper nam deze begroeting overigens met open armen in ontvangst, tilde zijn vrouwelijke collega met een ferme zwaai over de grote wok-pan onder zijn met gaten gevulde grauwe grijze werkshirt.  Kon nog net op tijd zijn broek een stukje optrekken zodat deze niet op zijn knieën zakte. Moest hierdoor het kanariegele jurkje wel iets steviger vastpakken waardoor uit verschillende openingen van de jurk diverse lichaamsdelen werden geperst en zei  “ hé k*tje, blij om jou ook weer te zien.” Vriendelijkheid kost niets.

Lichtelijk verbouwereerd liep ik met mijn racefiets aan de hand en het zweet over mijn voorhoofd door en hield verderop stil bij een kraampje om een mooi iets , van heel oud,  maar niet te zien wat het was,  te bekijken.  “Sportief bezig vrouwtje” zegt de man achter de kraam “dat was ik ook altijd”.      Dat hij momenteel geen lichamelijk inspannende sport uitoefende was de mijnheer toch wel aardig aan te zien. Onder het randje van zijn shirt piepte een groot harig stuk buik, met zijn, op Frankfurter wursten lijkende vingers rangschikte hij zijn koopwaar op de kraam. En deze inspanning koste hem, horende zijn raspende ademhaling veel energie.  “Waar train je voor?”  ging hij verder. Normaal niet zo openhartig tegen wildvreemde antwoorde ik  “een hele kleine triatlon mijnheer”.  “Triatlon!! Dat heb ik ook altijd gedaan. Wat is klein?” “Een 1/8e!” De mijnheer begon te glinsteren, “knap hoor, maar ik deed altijd een 1/9e!!!!” Ik liet de man trots achter en bedacht me, thuis maar eens opzoeken waar je zo’n 1/9e triatlon kan doen. Als hij bestaat is dat mijn volgende uitdaging.

Letters in het zand Nadine - Handtekening

Heb jij ook nieuws? Mail het aan redactie@tzand.info