Geven is leuk dus ik speel graag voor Sint. Vind het dus een gaaf feest. Neemt niet weg dat ieder jaar weer de Sintstress voorbij komt. Ik merk het aan de kinderen op mijn werk en bij de training. Ze huppen, gillen, springen, gieren en bewegen alsof ze het hele alfabet aan chocoladeletters op hebben.
Ook thuis is deze stress aanwezig. Om te beginnen bij jongste die een surprise moet maken voor school. “Jottum” denk ik, lekker knutselen. Maar dochterlief moet het zelf doen en dat zorgt voor de nodige onbegrip en kwaaie gezichten. Lukt niet, kan niet, wil niet, stom waarom moest ik het geheim weten. Uiteindelijk en met een beetje hulp bij de gevaarlijke onderdelen ontstond er langzaamaan een schitterende surprise.
Volgende stresspuntje. Wat voor een surprise zou er voor mij zijn gemaakt? Vol enthousiasme duikt ze de schoolaula in. Op zoek naar haar surprise. Ik ben verbijsterd over de kunstwerken welke hier staan opgesteld. De één nog mooier dan de ander. Dan vinden we de surprise voor dochter. Een lieve kleine creatie wat lijkt op een ……tjah het is een……wat zou het zijn? ‘Een knutsel’ maak ik er maar van. Overduidelijk is, dat maker van deze surprise ,geheel zelf ‘alles’ in elkaar heeft gefröbeld (chapeau voor de ouders, zo is het eigenlijk zoals het hoort). Fanatiek met glitters en glimmers heeft diegene geprobeerd er iets van te maken. Ik hou er van. Neemt niet weg dat deze creatie inderdaad in het niet valt bij alle andere grote bijzondere schitterend uitziende knutsels. En ga dat een verwachtingsvol meissie van 9 maar eens uit leggen. Want dochter is verdwenen naar de klas. Geeft stoer aan dat ze het te druk vind en daarom in tranen is. ’s Middags thuisgekomen biecht zij op dat het toch wel een teleurstelling was om haar surprise te zien tussen alle andere geweldige dingen. Maar dat ze blij is dat ze iets krijgt. Hallo allemaal, lezen jullie dat! Mijn kind, mijn dochter die deze wijze woorden uitspreekt. Ik ben trots. Nu alleen nog de stress van wat voor cadeau er in zit en dan is dat leed alweer geleden.
Bij de vlotbrug tref ik een grote klas verkleedde lieve mini pietjes aan. Samen met juf hebben zij de Sinterklaasmolen bezocht en zijn op weg terug naar school. Zij staan te wachten tot zij veilig over kunnen steken. De laatste auto is over de brug en ik geef aan dat zij kunnen gaan . Bij de opgang van de brug wacht ik even. In over gestelde richting komt er, EN IK HOOP DAT U U ZELF HERKENT MEVROUW, een blauw autootje aangereden. Ondanks dat de grote klas met kleine pietjes in een sliert over de brug loopt en mijn auto met de voorwielen op de brug staat. Rijd zij, na een ieniemienie aarzeling, flink gas gevend geïrriteerd de brug op. Daar is ze toch zeker niet van plan om op te gaan wachten. Ook een soort van Sint stress. Ook al zijn het mienie pietjes die zij in gevaar brengt. Niet bepaald langzaam rijd zij langs de rij 2-aan-2 , hand-in-hand lopende pietjes. En neemt het risico misschien haar spiegel af te rijden als zij om juf heen moet die zich,ter bescherming van haar jonge goedgelovige leerlingen ‘breed’ maakt. Ik overweeg om te blijven staan en de dame , met hooi droog gepermanent gelig haar. En een hoofd die , en nu ga ik uit boosheid haar in vooroordelen omschrijven, uitstraalt dat de wereld van haar is. Dat ze naar huis wil in haar legging en happy socks voeten in oude afgetrapte croqs en te korte en strakke shirt. Omdat zij , en dat zegt zij met grauwe donkere whiskey-stem een peukie wil roken. Als zij dat al niet deed in haar kleine blauwe TRUTTENSCHUDDERTJE die eerder in haar sloffen zitten dan haar voeten. BAH. Met deze handeling van haar en in deze oogopslag zie ik dat met dit korte geduld en ondoordachte ongezonde verstand deze dame van rond de 65 (ik hoop zo dat ze veel jonger was maar echt, ik schat haar 65) geen leuke dame is. Nee, ik houd haar niet aan. Bewaar mijn energie liever voor mijn eigen Sinterklaasstress. Ik rijd mijn auto naar achter en wuif als zijnde de Goedheiligman hoofdschuddend naar de mevrouw. Bij het passeren van de klas wis ik met juf een korte ongeloofwaardige blik van verstandhouding uit.
En dan is nu mijn eigenste echte Sintstress aan de beurt. Écht ieder jaar weer hetzelfde liedje. Wat gaat de Sint geven? Wat willen ze hebben? In het kader van ontspullen. In het kader van ze hebben alles al. Ook in het kader van, niet gelovig dus niet te gek allemaal, blijkt dit toch ieder jaar weer een opgave te zijn. Wanneer ik dan ein-de-lijk het cadeau heb gevonden wat de Sint geven wil. Prijkt op het betaaloverzicht dat door drukte de levering langer kan duren. Te weten in de week van 9 december. KAK! Probleem. Wat nu? Alternatief? Toch gelukt. Dus inpakken. Snel, want kids komen bijna uit school en verrassingen blijven leuk. Duurt toch weer langer dan gedacht. Tellen. Voor iedereen genoeg? Nog eens tellen, die stapel heeft meer, kan ik wat ruilen? Even aantal nu. ik smokkel wat. Verder met pakken. NEE!! Plakband op. Nieuwe plakband? Nergens! Moet aangeschaft worden. Mooi cadeau, ieder jaar weer. Wacht! op de meiden hun kamer misschien? Gevonden! Snel door. Papier te klein geknipt. Nu net te kort. Dan maar met omgekeerd cadeau papier verder. Opbergen, ssssgggggrrr te dun inpakpapier scheurt al open nog voordat ik het cadeau verstopt heb. Bij elkaar plakken met paars plakband van kinderkamer. Ik hoor de achterdeur. Moffel met het zweet op mijn rug het laatste pakje weg, met paars plakband en omgekeerd verjaardag papier en denk ondertussen “heb ik de namen er wel opgeschreven…… ?” Maar het vooruitzicht om te geven blijft. En daar heb ik echt rete veel zin in. Als dat achter de rug is gaan we over in de Kerststress, maar daarover later meer
Voor jullie allen een heel leuk Sinterklaasfeest toegewenst
vrolijke groet
(Had ik al verteld dat ik mij na de Sintstress en voor de Kerststress mij relaxed voor mag bereiden op mijn tripje naar Noorwegen met vriendin? Niet? Ohwkee komt dat ook nog
