Vroeger al waren er tijden dat je er met je fiets om heen moest zigzaggen. Of misschien stiekem juist er zoveel mogelijk probeerde te raken (sorry). Toen ik trainde voor de 1/8e triatlon plande mijn trainingsmaatjes en ik een oefening in het kanaal. Op ons blote voeten liepen we door de graskant. “Oeh gatverdamme bah ,nu sta ik in de hondenstront!!” “Oh weer” “Ik ook”. Ondanks dat die kans goed mogelijk was bleek het geen hondenstront wat tussen onze tenen door omhoog glibberde. Maar naaktslakken. Het barste er van.
En ook de laatste tijd , als ik de hond uitlaat krioelt het van deze kale glibberige grote en kleine beesten. En terwijl ik ze behendig ontwijk terwijl hondenbeest er af en toe frontaal eentje raakt. Pas verhuisd, vraag ik mij af vanwaar toch iedere keer op bepaalde momenten deze grote volksverhuizingen. Of eigenlijk zijn het eenpersoonsverhuizingen maar wel in grote getalen. Waarom verlaten deze diertjes hun huis, nog geen zicht op een nieuwe. Ik bedoel, menig snotterig beest haalt de overkant van het fiets-of voetpad niet levend. Waarom nemen ze zoveel risico? Ik weet het, een totaal onzinnig onderwerp. Een vreemde vraag. En toch denk ik dat meer van u zich dit afvragen en het antwoord niet weten. En dus heb ik, om alle vraagtekens voor iedereen die deze slijmballen met gruwel aanschouwen, ontwijken, vermorzelen of negeren op internet gekeken waarom zij hun leven wagen voor ………..voor het volgende:
allereerst zijn naaktslakken geen slakken die hun huis hebben verlaten. Naaktslakken zijn een diersoort op zich. Zo heb je dus slakkensoorten mét huisje deze noem je “huisjesslakken”, duh! En je hebt slakken zonder huisje welke naar mijn idee logischer, je dus geen “huislozeslakken” of “slakken zonder huis” noemt maar naaktslakken. Bam! Dat is een eerste illusie die ik armer ben. Maar hé, wat lees ik dan. Sommige naaktslakken zijn afkomstig van huisje dragende slakken en hebben dan ook nog een restant van dit huisje in de vorm van een kalkhoudende bobbel op hun rug. Nee, het verhaal wordt er niet frisser op.
Maar ik ga door want mij is nog niet duidelijk waarom die naaktslakken (met of zonder vieze kalkbobbel) in grote getalen de weg oversteken. Slakken drogen snel uit, dus bij droog weer houden ze zich verborgen. Huisjesslakken onder blad bijvoorbeeld, en naaktslakken zitten in de grond, of onder potten of planken of stukken karton die op de grond liggen: zolang ze maar beschut zitten tegen de zon en liefst een beetje vochtig. Wordt het eenmaal buiten ook vochtig, dan is het feest: ze kunnen zich moeiteloos verplaatsen en gaan dan op zoek naar lekkere hapjes. Ze worden ineens zichtbaar omdat ze tevoorschijn komen uit hun schuilplekken. 
Nergens vind ik waarom ze de weg over steken en geef ik dat zelf dan maar de schuld aan het verkeerde padje gekozen. Begrijp ik nu wel dat de naaktslak dus erg blij van regen wordt. Om ze uit mijn tuin te verdrijven heb ik potjes bier neer gezet welke een grote aantrekkingskracht hebben op deze kleine feestgangers. (voor kort overigens). Mijn meiden had ik wijs gemaakt, als je héééél goed luistert hoor je hele zachte stemmetjes zingen vanuit de tuin “jajaja ‘snachts na tweeën”. En verlaten ze in polonaise onze tuin. Misschien als we heel stil zijn dat we tijdens een fikse regenbui ook wel stemmetjes horen “i’m dancing in the rain” Het zijn tenslotte wel blije naaktslakken die daar hun slijmerige pad trekken. Toch maar beter omzeilen dus. Zonde om ze dat plezier te ontnemen
tot gauw
