Sprint triatlon

Op een trouwe tennisavond opperde mijn maat: “doe je mee met een 1/8 triatlon?” “Leuk” antwoorde ik meteen, “dan wil ik wel hardlopen!”………………………….. Maat lacht “nee, je moet alle 3 zelf doen.” Ja doeiiiiiiiii zei ik en ik sloeg vervolgens een genadeloze ace! S`Avonds stuurde maat een link van deze “start2tri” met de uitleg van de 10 weekse training. Toegegeven , het zag er interessant uit. Na jarenlange strijd om mijn schildklierafwijking onder controle te krijgen. Door diepe dalen te zijn gegaan, mijn lijf die mij ernstig in de steek liet. Leek dit toch wel een klein beetje op een nieuwe uitdaging. Maar was deze uitdaging niet te groot. Mijn grootste toe nog toe was een run van 7,8 kilometer waar ik zwoegend en zwetend naar toe heb gewerkt.

Om meteen mijn armen in de lucht te werpen “NEEEEEE, ik wil toch niet” Het was te laat.

Ik had daarvoor een Belgische trainster gevonden die mij op weg hielp een poging te doen eerst 5 km te hardlopen. Onbegonnen zaak dacht ik. De eerste lessen van enkele minuten vervloekte ik mijn trainster bij alles wat zij zei. Iedere keer als zij vertelde zo fier op mij te zijn of een dikke proficiat toewenste dreigde ik angstaanjagend met mijn vinger boven de stop knop van mijn i-pod. “Hou op”, zei ik in gedachte, “het lukt niet, het gaat niet. In ieder geval niet zo makkelijk en plesant als jij vind dat het gaat.” Toch redde ik dit uiteindelijk. Zal ik dan toch de gok gaan wagen en van mijn tennismaat een gevreesde tegenstander maken. Na lang twijfelen en dubben, het inschrijfformulier ingevuld drukte ik op de verzendknop. Om meteen mijn armen in de lucht te werpen “NEEEEEE, ik wil toch niet” Het was te laat. Het formulier was verstuurd. Enkele dagen hoorde ik niets en vurig hoopte ik erop dat ik te laat was met inschrijven. Maar toen kreeg ik een mail. Niet met een dikke proficiat maar met een “leuk dat je mee doet met start2tri!”

10 weken training hebben we met ontzettend veel plezier doorlopen. Een hechte sportgroep bouwden we op. Het fietsen bleek geweldig leuk. Het zwemmen een groot drama. Mijn lijf blijkt absoluut geen drijfvermogen te hebben. Heeft last van diverse zwaartepunten. Is niet aerodynamisch gebouwd. Glist niet als een dolfijn door het water maar strubbelt, steunt, hijgt , spettert en kreunt vooruit ploeterend om die 750 meter te voldoen. Om vervolgens misselijk en beroerd , uitgeput en buiten adem , korend als een walrus op het droge te klimmen. De adem te hoog, de keel te droog. Met een fikse achterstand op het gehele deelnemersveld zou ik mij uit mijn “hoofd-boven-water-houdende-naar-gladde-paling-aanvoelende”pak moeten wurmen. Vervolgens wel weer sierlijk op de racefiets springend. Proberend de minutenlange achterstand in te lopen. Ja , en al muimerend was het opeens zover.

De twijfel kwam opzetten, de misselijkheid nog meer….

Dinsdag 11 juli 2017. Mijn allereerste 1/8^e triatlon. Wat zag ik er tegenop. Wat zag ik tegen het zwemgedeelte op. De 10 weken les hadden geen vorderingen in mijn snelheid gemaakt. Als allerlaatste kwam ik niet uit het water maar veel scheelde dit niet. Enkele (in)spannende emotionele gebeurtenissen kort vooraf hadden er voor gezorgd dat mijn zelfvertrouwen naar een nul punt was gezakt waardoor mijn zenuwen weer naar een hoogtepunt waren gestegen. S’morgens vroeg al kreeg ik geen hap door mijn keel. Zat mijn ademhaling ergens achter op mijn tong en was ik misselijk alsof ik de avond daarvoor doorgezakt was tot in de late uurtjes. En dit moest ik volhouden tot s’avonds. Waar was ik aan begonnen……maar ik begon er aan. En inderdaad, als 1 van de laatste hees ik mij uit mijn water. Sprong op mijn fiets om daar te ontdekken dat van de zenuwen nog niets verdwenen was. Intens beroerd trapte ik de trappers in het rond. Het gevoel hebbende dat ik continue tegenwind had, niet vooruit leek te komen. De twijfel kwam opzetten, de misselijkheid nog meer….gelukkig reed er niemand achter me. Zal ik stoppen na het fietsen? Dit heeft geen zin? Niets van het geleerde kon ik in praktijk brengen. Alleen met mezelf was ik bezig en niet met de wedstrijd. Toch trok ik mijn hardloopschoenen aan en hobbelde het loop-parcour op. Mijn benen voelde uitstekend maar de rest, wat was er met me aan de hand. En toen ik, godzijdank niet als allerlaatste, door mijn maatjes de laatste meters op werd gehaald moest ik zo vreselijk janken. Maar huilen en rennen tegelijk met een ademhaling van een hyperventilerende schorre ekster , ik kan je vertellen, dat gaat echt niet. De conditie van mijn lijf was er dus wel. Maar met het passeren van de finish kwam ook het besef; nu gaan we door voor het volgende onverwachte en abrupte avontuur. Dat wat mij de laatste tijd zoveel had bezig gehouden. Wat voor de nodige onrust ,te kort slaap, weinig regelmaat daardoor een verlaagd zelfvertrouwen heeft gezorgd. Nu moeten we het met ons eigen gezinnetje zien te rooien, in een andere omgeving, een vreemde taal, 3 jaar lang, daar, in het verre Noorwegen…………ik jankte nog even lekker  door