Vakantie!
Een moment waarin je tot rust komt (althans, dat probeer ik)
waardoor je “de boel” eens overdenkt.
Het was januari dat ik hier voor het laatst schreef.
Hoe ik het toen voor me zag!
Ik had toen besloten maandelijks een update te houden over de vorderingen van mijn toen éíndelijk gemaakte keuze.
Een flink aantal cijfers (overigens allemaal dikke voldoendes) zijn we inmiddels verder in mijn opleiding interieurstyling.
Ik geniet enorm van opdrachten die ik moet uitvoeren om tot een cijfer te komen.
En heb me er in vergist hoeveel tijd het in beslag neemt.
Veel!!!!!
Maar niets heb ik er over geschreven.
En dat is niet omdat ik er niets over te vertellen heb.
Integendeel, ik zou er niet over uitgesproken raken.
Kleuren, vormen, materialen……
Ik kan mijn creatieve ei er in kwijt.
In zo’n moment van overdenking tijdens deze vakantie
denk ik er wel achter te zijn gekomen hoe deze radiostilte is ontstaan.
Uiteraard hebben we de coronaperiode.
Van het begin heb ik geroepen er niet zo heel veel “last” van te hebben.
Op de keren dat ik er flink ziek van was na dan.
Maar de legere agenda, meer overzicht, rust, het niet meer moeten , vond ik erg prettig.
Ook al is dat iets wat je zelf helemaal in kunt plannen en in de hand hebt.
Totdat er in ons dorp tot tweemaal toe iets enorms gebeurde.
En tegelijkertijd binnen onze familie iets afspeelde wat gewoonweg niet te plannen valt.
Met een groot verlies als gevolg na een enorm hectische tijd.
En toen besefte ik, ver*#mme, die corona periode heeft ervoor gezorgd dat we elkaar de afgelopen jaren veel en veel te kort hebben gezien.
Het bezoekverbod op verjaardagen, de avondklok, het niet lopen van onnodige risico’s.
En pas door dit grote verlies voelde de coronatijd als een zware last.
Als de veroorzaker van een gemis wat nu veel groter en zwaarder aanvoelt.
Wat ik probeer te zeggen; je kan je leven niet uitstippelen.
En als je alles van te voren weet dan……..
dan wat? Tjah, dan zal je dingen anders aanpakken.
Maar zou je ook niet meer zo onbezorgd in het leven staan.
Blijf met beide benen op de grond staan, het leven is niet te plannen en het komt zoals het komt.
Zorg dat het leuk blijft en doe de dingen die je leuk vind en die niet als een verplichting voelen.
En dat schrijven, hoe leuk ook, begon een beetje als een verplichting te voelen.
‘Oh jé’ dacht ik geregeld, ‘er moet nu toch wat gebeuren waarover ik wat kan schrijven.’
Of mensen knoopte een gesprek met me aan om vervolgens af te sluiten met “misschien kan je hier wat over schrijven!”.
Waardoor ik weer dacht, “ik schrijf pas als ik zin heb!”.
Er kwam dus wat druk op te leggen.
Het betekent niet dat er iets mis is gegaan.
Integendeel, ik kijk tevreden terug op wat ik er al heb neer gezet!
Maar niet meer een verplicht riedeltje.
Dus hoop ik dat dit plaatsje open blijft voor een spontane woordenpap uit mijn hoofd (het kriebelt al wel weer…)
óf misschien voor iets wat totaal nieuw zal zijn (en ja, een idee zit al in de pen).
Geen moetje, geen verplicht iets, geen druk, gewoon dat” t komt so t komt”
Ik ga leven in het nu en mijn hart volgen.
En leg mezelf geen deadlines op.
Want weet je, je kan je leven helemaal niet plannen.
Proberen van iedere dag een klein feestje te maken. Te genieten. Vooral ook met elkaar.
Als gezin zijn wij nog steeds bezig de rust en het overzicht te vinden om ons verlies een plekje te geven.
En nieuwe mooie herinneringen te maken.
En oh ja, ook met mijn opleiding interieurstyling heb ik even vakantie gehad.
Maar nu ga ik weer met volle moed, zin en enthousiasme en creativiteit verder,
op naar de volgende voldoendes en voldoening!
kleurige groet
