Lang zal ik leven, lang zal ik leven….ik ben jarig…voor de eerste keer in Noorwegen. Ondanks dat ik ieder jaar weer blij ben een jaar bij te mogen tellen was het niet mijn bedoeling om het te vieren. Ik bedoel, zoals in Nederland zal het niet worden. In Nederland is het de hele dag door feest, loopt er visite in en uit, 
familie, vrienden, buren, neefjes. Er is chips, taart, drank. En aan het eind van de dag blijft een deel hangen om gezamenlijk te eten. De meiden eten en drinken teveel en krijgen op zo’n dag behoorlijk de vrije hand. Reuze gezellig. En dat is waar ik hen
eigenlijk voor wilde behoeden. Het besef dat dat hier niet zo is, ook niet op hun eigen verjaardag…….Maar toen kwamen mijn ouders “langs” en werden er in het geniep kadootjes gekocht. Mocht ik niet in de slaapkamers komen waar net rollen inpakpapier en plakband in verdwenen. En deed ik toch maar boodschappen om een taart te maken. En zo kwam het dat we in Noorwegen gebak aten met mijn ouders.
Dikke tranen rolde stilletjes over haar wangen
10 Dagen waren ze bij ons. Ontzettend fijn. In het huis waar we nu wonen voel ik me prettig, thuis misschien ook wel. Als ik mij thuis voel kan ik rondlopen in mijn te grote trainingsbroek, slobbertrui en lamaharensloffen, zonder make-u en mijn haren piekend alle kanten op. Nu voelde het nog iets ‘thuiser’ dan anders, vertrouwd, veilig, fijn. We deden veel, een kijkje op de quarry, mijn vader ving krab en kreeft, mn moeder wandelde in de mooie natuur. We ontbeten samen, maakten uitstapjes, dronken samen koffie, mopperende samen (want dat kunnen we heel goed), lachten we samen (dat kunnen we nog veel beter), was het vertrouwd mijn ouders op het balkon foto’s te zien maken van de mooie wolkenpartijen boven het fjord, speelde we een spelletje, dronken een borreltje en praatte veel. Vooral mijn vader probeert we er van te overtuigen van het feit dat het soms wel eens goed is uit het oude vertrouwde te stappen, weg van het standaard huisje boompje beestje. ‘Oké’ vond hij, ‘maar niet ten koste van alles. Heimwee, bijvoorbeeld is écht geen pretje’. 
Ik wist op dat moment niet bij wie hij dat bedoelde, hemzelf, of bij ons. Maar toen kwam de dag dat ze toch weer naar huis moesten. De avond vooraf was onze oudste erg onrustig “ik voel mij zo raar”. De slaap kon zij niet vatten en uiteindelijk kroop zij dicht tegen papa en mama aan. De volgende ochtend stond zij toch weer witjes naast haar bed, 6.00 uur zouden opa en oma vertrekken en ze moest en zou ze uitzwaaien. Dikke tranen rolde stilletjes over haar wangen toen zij daar stond, dik ingepakt met haar pyjamaatje onder haar kleren, muts op haar hoofd. Ik pakte haar vast en voelde met haar mee, ook ik had grote moeite met weer afscheid nemen. We huilde en praten samen en ik probeerde haar er van te overtuigen dat het nu even moeilijk was maar dat het heel fijn was dat we 10 dagen samen zijn geweest. We vervolgde de dag zoals hij normaal gesproken ook gegaan zou zijn. Aten ons ontbijt, maakte ons klaar voor school. Stil zat ons meissie achterin de auto . Haar zelfstandigheid die zij had in Nederland door alleen op de fiets naar school te kunnen is zij ook kwijt, daar baalt ze van. En in haar vriendinnen had zij ‘geen zin’ in een poging van mij haar op te beuren, want ‘haar echte vriendinnen wonen in Nederland’. Bij de klas krijgt ze het weer te kwaad. Ze voelt zich zo rot en wil niet naar school. Ze barst weer in huilen uit. We gaan even apart zitten, toegeven had ik dolgraag gewild maar is niet de oplossing. Ik troost haar weer, prijs haar, vertel hoe trots ik op haar ben en zeg dat ze zo sterk is. Ze herpakt zich en met rood omrande ogen en een nasnik wegslikkend gaat zij de klas toch in. Mijn stoere grote kleine wijffie, wat ben ik trots op haar. Maar wat doet het pijn. Pijn om het hartzeer van mijn kinderen te zien. Ik red me wel. Houd niet van afscheid maar kan de boel misschien wat beter relativeren. Maar de pijn van je kinderen, dat weet iedere ouder, komt zoveel harder aan dan je eigen verdriet. Het vreet enorm aan me, zuigt me leeg. Terug in de auto zet ik de muziek kneiterhard en zing mee met Michel van Anouk. 1 Zinnetje blijft steeds hangen “you and me against the world”. Als we deze dag(en) door komen voelt dat wel een beetje zo. Ik zorg dat het huis aan kant is en neem troosthond Mona mee naar school als verrassing. Dochterlief oogt wat blijer, frisser maar zegt zich nog steeds…..”mjah, kweet niet mam, hoe ik het zeggen moet, maar ik voel me nog steeds raar.” Ik geef haar een dikke knuffel en denk “you and me against the world………………………………………maar het mag niet ten koste gaan van alles….”
lieve groet
