Hieronder zijn verslagen en foto’s te vinden van de Spooktocht in de Groteweg en Nollenweg gehouden op 28 oktober 2017.
De verslagen zijn van Debby Burger en Thildy van Diepen – Rampen.
De foto’s zijn gemaakt door André Sonderman en Thildy van Diepen – Rampen
Verslag Debby Burger
Unieke buren samenwerking mondt uit in uniek spectaculair evenement
Wat begon als papieren idee van ‘spooktocht’ heeft op zaterdag 28 oktober geleid tot een uniek evenement waar alles inzat. Griezelig was het, maar ook idyllisch, mooi, gezellig, spannend en harmonieus.
In een groepje van 8 personen werden we als gasten van de spooktocht verwelkomd bij Tinus vd Berg, maar ook gelijk geïsoleerd in een koelcel om daar een idyllisch filmpje historisch Nollenweg te bekijken. Teruggeworpen in de jaren ‘30 van het boerenleven werden we per busje vervoerd naar de dijk.
Te voet over dijk, door land, waar onderweg een oud stelletje het verhaal ten gehore bracht. Angst regeert in de weg op elke zaterdag de 28e van oktober. Achterlangs bij Onderwater waar spoken, figuranten inspeelden op het gevoel van de spookgasten. ‘Wat kan ik verwachten’
De kapberg was het prachtige decor, opgesierd met verlichte uitgeholde pompoenen, van het vervolg van de angstige geschiedenis. Wat zijn de inwoners bang op de verschrikkelijke 28e-10.
Via door waxinelichtjes verlichte paadjes werden we richting Camping Eindeloos geleid. Rook, spannende muziek en het bericht van de gestorven 9 gezusters, die als geestesverschijning de camping onveilig maakten, zorgden voor knikkende knieën. Bijgekomen van deze omsingeling moesten we langs een actieve geest die net bezig was de darmen van die arme boer te verorberen.
Wandelend over het kopend, wat verlicht werd door brandende olievaten, werden we over een slootje geleid. Een ogenschijnlijk onschuldig bruggetje zorgde voor het volgende schrikeffect en meteen daarna volop licht. Handig zo achter de bollenschuur van Ge Schilder, dachten we. Maar de Halloween muziek deed vermoeden dat,.. en ja hoor vanachter de ramen werd ons de stuipen op het lijf gejaagd door de zombies. En met de blik gericht op de ramen werden we vanaf de zijkant bejaagd door het volgende spook. Opgejaagd raakten we een strotunnel in, zij-aan-zij vinden we gebukt onze weg door lappen, doeken en schrik werd aangejaagd door wederom prachtige uitgedoste meiden. En als je denkt dat de grond onder de voeten een zekerheidje is, kom je bedrogen uit.
Gelukkig even op adem komen, en het verlichte pad volgen. Maar daar komen weer bossages, de hartslag stijgt en maakt opnieuw een sprong. De vers afgehakte koeientong is nog warm, en de boer met zeis is niet blij met onze komst. Het is zijn terrein, en wenst geen pottenkijkers. Voor hij ons iets aandoet lopen we door. En nu,… naar binnen bij die koeienboet??? Schuifelend treden we binnen en treffen angstige bebloede meisjes in witte gewaden, die opgesloten zitten en onder toezicht moeten kuisen. De meisjes klampen zich vast, maar wij willen hier weg. Door de bomen het schijnsel van een groot kruis, maar pas meters later opgeschrikt door een enorme knal en opgejaagd door een in verband getooide engerd. Ons pad vervolgt richting de boerderij van Piet Schilder. Oma aan het piepers jassen, maar de afgehakte vingers liggen ertussen en het stompje wat overblijft ziet er gruwelijk uit. Door de dars waar het pas geschoten wild hangt te besterven schrikt opa ons op vanuit zijn bedstee. De volgende deur doet vermoeden dat… en ja hoor daar is een bewegend spook waar we onderdoor moeten, blij dat we nu weer even buiten staan.
De harde wind blaast ons verder, en we naderen de boerderij van Arjan Schilder. Het geluid van een knalpijp en langsscheurend zwart gewaad op een motor. Is dit de verschijning die het onheil brengt? We lopen door het erf op, en wanen ons nog veilig. Vanuit het niets rent een slager met een draaiende kettingzaag op ons af, we sprinten de schuur binnen. Totale duisternis met alleen een touw als handvat. In angstige polonaise gaan we door de ruimte, een plakkerige smurrie aan onze handen, lopend door plassen, natte lappen langs het gezicht, en dan nog die waterstraal op m’n wang,… mag ik hier weg??? In de volgende ruimte treffen we de slagers die van al het levend wezen een maaltijd zien. Prachtig opgediend hoofd van een klein mannetje, een pan vol darmen, vleeshaken, hangende hammen, koeienogen, dode mol, alles was daar. Gelukkig waren hier onze bistro dames met warme gluhwein of heisse sjoko, waar we even op verhaal konden komen. De angstige buren bewaakten hun beste koe op deze 28e-10, sliepen ernaast, en zetten haar morgen pas weer in de groep.
Het stukje asfalt voelt heerlijk aan de voeten, maar een bijzonder geluid en een donker naderend schim zet alle zintuigen weer op scherp. Een slepende bebloede bijl over het asfalt, een auto in de slootkant en een stervende jongedame die de enkels aanklampt als laatste redmiddel. Helaas kunnen we haar niet helpen.
Breeklichtjes leiden ons naar een doolhof in een schuur van de familie Eriks waar we in het donker touwen, spinnenwebben, en visdraden langs het gezicht krijgen. Op de prachtig uitgedoste binnenplaats krijgen we ingewanden aangeboden, maar slaan die af. We treden het kerkhof binnen waar alle gestorven koeien deels zijn begraven. De verlichte graven tonen ons nog resten van de gestorven dieren, en vanuit een vers gedolven graf, springt een spook omhoog, snel weg hier, en dan uit het niets een oorverdovende luchthoorn.
Het laatste stuk wandelen we in volle wind door miezerregen. De weergoden doen goed mee met dit waanzinnige spektakel. Einde spooktocht, een geruststellend bord. Toch nog een stukje langs strobalen, over bollenland en hier worden we opgewacht door de 95-jarige Arie, de hoofdpersoon van het verhaal uit 1939. Hij is zo blij dat iedereen de tocht heeft overleefd, en brengt ons naar de sfeervol ingerichte foto locatie in de schuur van Rob Burger. Samen hebben we deze spooktocht beleeft, en dat leggen we graag even vast.
We zijn geschrokken, hebben bewonderd, samen gelachen en vooral een onvergetelijke avond beleefd. Dank aan iedereen die de Nollenweg zo hebben uitgedost, dat we er nooit meer doorheen zullen gaan zonder terug te denken aan deze avond.
Verslag Thildy van Diepen – Rampen
Spook-tastisch!
Recht…. Rechts! onee niets
Links, Links…. toch iets! rennen! oeps.. ik denk dat er nu een druppeltje in mn onderbroek zit…
Zenuwslopend maar fantastisch! wel 80 vrijwilligers, voornamelijk uit de Nollenweg en Groteweg maar ook van daarbuiten. Wie wil er nu niet meedoen aan zo’n spektakel. Dat bleek ook uit het aantal deelnemers. Er werd al vroeg en uitgebreid reclame gemaakt, met de woorden vol = vol. Dat hebben veel mensen geweten, Want in een dorp als ’t zand waar elk evenement kan rekenen op een overdonderende opkomst hebben veel mensen achter het net gevist. 280 mensen mochten meelopen. Een teaser was daags van te voren al te zien op facebook. De vloek van 28 oktober, wie zou levend het einde halen?
En wat een strakke organisatie. Elke 5 minuten werden 8 mensen vanaf de Zuidschinkeldijk het land ingejaagd. Met spookachtig weer, achtervolgd door spookverhalen, spoken, door schuren, langs afgehakte handen, graven met verse skeletten en koeienschedels. Och, toch nog een levende koe. Dan snel weg bij die kerel met kettingzaag. Wordt daar nu een hoofd van een kind afgehakt? Teveel om op te noemen, prachtige schmink in een ideale mix van spanning en humor. De meesten waren 1.5 uur onderweg. En langzamer was niet verstandig want dan kon er zomaar een kerel met een zeis achter je aan komen. Het was een belevenis waar veel mensen geen genoeg van konden krijgen. Petje af voor al die vrijwilligers.
Foto’s Thildy van Diepen – Rampen (klik op de afbeelding om naar het album te gaan)
Foto’s André Sonderman (klik op de afbeelding om naar het album te gaan)
