Mijn zus was gister jarig. Ik stuur haar s’morgens een vals ingezongen happy birthday wens toe via de app. Overige familie krijgt een veilig geschreven felicitatie. Het is vreemd, zij daar, wij hier. Maar ik probeer er niet teveel bij stil te staan. In de auto naar school zakt oudste dochter in. ‘Wat is er meisje?’ Ik wil niet naar school, ik wil naar Nederland, ik wil bij tante Daan zijn. Ik wil op verjaardag” Ik probeer haar op te beuren, zeg dat ik haar begrijp maar dat het nu niet anders is en stel voor om vanmiddag te skypen. Met zuslief beraam ik het plan om via de skype op verjaardag te gaan. 
Ik koop dé cakerol waar oudste dochter met regelmaat verlekkerd bij had staan kijken. En spreek af dat zus in Nederland drinken , cake en chips aanbied via skype, en dat ik dit live in Noorwegen serveer. Zo zijn we er toch een beetje bij.
met grote dramatische uithalen laat ik mijn tranen over mijn wangen stromen
Het plan is gaaf, toch ben ik down. In de supermarkt klamp ik het liefst iedere vakkenvuller, klant en kassière aan om te vertellen “it’s mij sisters birthday today. She is in Holland and we miss her”. Maar ik houd het voor mezelf en voel me alleen. Voor de zekerheid koop ik , eenmalig, want god-oh-god zo duur maar nu in de aanbieding, 2 grote repen chocolade. Ik heb besloten een emotie-eter te worden. In de auto terug naar huis barst ik in huilen uit. Met grote dramatische uithalen laat ik mijn tranen over mijn wangen stromen. Ik weet niet of dit door het verdriet van mijn dochter komt of door mijn eigen gemis. Ja, ik had dolgraag een warme hand, 3 zachte kussen op haar zorgvuldig opgemaakte wangen gegeven, stiekum haar luchtje opgesnoven. In plaats van zo’n kille virtuele hug. Ik had graag aan willen hikken tegen die veels te grote punt taart die ze altijd afsnijd. Me willen storten op de met overheerlijke hapjes rijkelijk gevulde tafel. Proberen een gesprek aan te gaan met de andere gasten terwijl de kinderen op de achtergrond teveel lawaai maken. Proosten met mijn moeder en de andere familie. En tot grote hilariteit van mijn eega in discussie met mijn vader gaan waarin we elkaar nooit gelijk geven omdat we weten dat we allebei toch wel gelijk hebben. De zon schijnt een beetje en door mijn tranen zie ik een regenboog. 
Thuisgekomen loop ik eerst, voor haar doen (het arme beessie heeft spierpijn van de bergen) een lange wandeling met troosthond Mona. Die zich nog lang niet tot troosthond heeft geformeerd maar tot een ongeleid enthousiast projectiel met vlijmscherpe en vernietigende tandjes die iedere 2 uur uitgelaten moet worden, een oogje heeft op mijn lamaharen sloffen, alles eet wat niet eetbaar is en op haar liefst is als ze uitgeput in de mand op haar rug ligt, poten in de lucht, tong uit haar mond. Daarna zet ik een sterke bak koffie.
Houd ik helemaal niet van maar ik moet mezelf weer tot de orde roepen en duik achter de computer. Deze moeilijke momenten hadden we ingecalculeerd. Maar jemig, wat komen ze hard aan. We beginnen net, moeten alles nog opbouwen. Onze weg zien te vinden. Wennen aan de Noorse verjaardagsfeesten……….En zo beur ik mijzelf weer wat op. Ik moet sterk zijn, net als mijn koffie, vooral voor mijn meiden. Na de laatste slok koffie zoek ik de slingers en ballonnen op. We gaan een feestje bouwen.HOERAAAA!!!
voorzichtige vrolijke groet 
