Op de fiets naar school moest ik altijd over de vlotbrug. Toentertijd nog nadat het stoplicht op groen sprong. Nu manoeuvreer je je tussen brugleuning en tegemoetkomende autospiegels of je wacht keurig tot je aan de beurt bent of wordt gelaten. Als er een boot aan kwam zorgde de brugwachter ervoor dat de bomen werden gesloten en de brug werd geopend. Had het gevroren en lag het kanaal vol met ijsschotsen, dan stond brugwachter van Loon op de bewegende delen van de brug en duwde met een grote stok de ijsschotsen tussen de brug uit zodat deze zonder problemen kon sluiten. Een tafereel waar wij als kinderen gefascineerd naar stonden te kijken. De vlotbrug, een belangrijk iets van het dorp. Het verbind , volgens de borden ’t Zand West met ’t Zand…………(punt!). Is deze verbinding niet mogelijk door mankementen aan de brug dan is er voor de fietsers het ‘heen en weertje’. Nog zoiets wat je als kind geweldig spannend vond. Met het pondje naar de overkant van het kanaal gebracht worden. Nu we ouder zijn een noodzakelijk kwaad, blij dat de mogelijkheid er is maar zuur als je een feestje aan de andere kant hebt…….verplicht op tijd naar huis of omrijden. Wonende in ’t Zand West (dus de kant waar níét de kerk staat) hebben wij jaren terug serieus acties ondernomen om een waterfiets of iets dergelijks op de kop te tikken om op deze manier s’nachts de afstand in te korten en het kanaal te trotseren.
De vlotbrug. Er zijn discussies of je hem zo mag noemen omdat het eigenlijk een pontonbrug is. Ach maakt mij niet veel uit. Blij dat hij er is. En hij heeft veel te verduren. De afgelopen jaren door veel te zwaar beladen vrachtauto’s en trekkers, té lange caravans en laag overvliegende auto’s. Maar zeker ook de laatste periode viel mij op nu ik iedere dag met hond richting brug wandel. Het was heet enkele weken lang, bloed heet. En de brug kreunde en steunde en piepte bij het open en dicht gaan. Hij had het heet en zwaar en het ijzer zette zich uit. Soms gaf hij het op en besloot beide delen niet meer te sluiten. Het paste misschien even niet meer? Moest hij even bijkomen? Uitpuffen? Afkoelen?Geïrriteerd keerde de auto’s om en mopperend fietste de fietsers richting Stolpen.
Het weer is omgeslagen en verkoelende buitjes verfrissen het wegdek van de brug. Maar ook de wind komt op en het kanaal veranderd soms in een ruw ogend stuk water. De brug stuitert woest mee over de mini golven van het kanaal. Hij bonkt en knalt en roept nu dat het best een stukje zachter mag.
En nu, nu is het bladstil en ligt hij daar rustig drijvend zijn diensten te bewijzen. Bijkomen van de afgelopen periode. Afwachtend van wat er nu weer komen gaat. Het vakantieseizoen is nog niet voorbij, hij kijkt er vast niet naar uit om al die zwaarbeladen auto’s en caravans over zich heen te moet laten gaan. Maar de tijd vliegt en over 2 1/2 week zullen de schoolkinderen weer over de brug sjeezen. Blij dat hij er is. Onze mooie vlotbrug!
tot gauw
