In deze rubriek leveren wij om de twee weken de pen af bij een Zandtemer. De Pen is deze keer bij… John Zomerdijk.
“Zoon van Jaap en Truus Zomerdijk die hun kinderen in alle beslissingen hebben gesteund zowel moreel als financieel waardoor iedereen de kans kreeg een goede basis voor het verdere leven te creeëren. Ik heb een oudere broer en twee jongere zussen. Mijn vrouw heet Ageeth die twee boeiende dochters (Djuna en Jip) op de wereld heeft gezet. Ik werk bij bij Olam Cocoa, een cacoafabriek in Koog aan de Zaan waar ik me bezighoud met proces automatisering. Verder ben ik op dit moment voorzitter van Stichting Sporthal ’t Zand. Mijn hobby’s zijn koken, muziek (luisteren) en om de kilo’s een beetje binnenboord te houden probeer ik ook nog wat aan buitensport te doen wat niet altijd meevalt in ons klimaat. Ben mooi weer sporter (geworden) vrees ik.
Vragen en antwoorden
Hoe lang ben je al Zandtemer?
Sinds 13 november 1964.
Wat bevalt je aan ’t Zand?
Zandtemmers zijn trots op hun dorp en er heerst een groot saamhorigheidsgevoel. Veel mensen zijn bereid te helpen bij allerlei initiatieven. We bezitten ook het vermogen om, als de gelegenheid het maar even toelaat, een biertje met elkaar te drinken. Zelfs als je het niet van plan bent eindig je toch vaak met een biertje in je hand. Maar dat kan ook komen omdat ik slecht nee kan zeggen, verkeerde vrienden heb en altijd dorstig ben.
Wat is je mooiste plekje in ’t Zand?
Dat kan per uur wisselen. Voorheen was dat de rechtshalf posite op het voetbalveld maar twee uur daarna de ronde tafel in de kantine. Nu bijv. op zaterdagochtend aan de keukentafel, ’s middags in de tuin en ’s avonds de sporthalkantine. Het is net als met uit eten gaan, je gevoel op het moment, de ambiance en het gezelschap zijn een belangrijk onderdeel in de kwaliteit van je belevenis.
Wat is je mooiste herinnering?
Dat zijn er meerdere naast de gebruikelijke cliche’s. Deze vraag is trouwens net zo lastig als de vraag van wat vind je het mooiste liedje? Dat hangt toch o.a. af van je stemming en leeftijd. Als je erover gaat nadenken zijn er zoveel mooie herinneringen waarvan er niet een de mooiste is. Ik kies er dus maar een paar uit. Wat altijd mooi was was voetballen vroeger in het tweede met o.a. Klos, Jos K, Ruben L, Dennis D en Arend als coach. We hadden vaak nog de grootste lol om de avond ervoor. Als we uit moesten op de heenreis een bandje op met Danny de Munk, Hazes, Rob de Nijs enz. en terug de toeristische route. Bij thuiswedstrijden na afloop met het eerste, andere teams en supporters in de kantine die helemaal vol stond. Ook die keer dat we met acht man in de kantine van SRC achterbleven en we er na een paar uur achter kwamen dat alleen Arend met de auto was. Die heeft toen twee keer gereden om ons weer in ’t Zand te krijgen. De warmte, gezellig- en knusheid die mijn moeder thuis wist te creeëren rond de kerstdagen.
Waar kun je o.a. van genieten?
Van mensen of teams die iets moeilijks heel makkelijk doen lijken en daar heel gewoon onder blijven. Dat kan gelden voor sportmensen maar zeker ook daarbuiten, zoals een professor die iets heel ingewikkelds uitlegt en je de indruk hebt dat je het begrijpt. Of een timmerman die even kijkt en een uur later een kast perfect in elkaar heeft getimmerd. Een handbalwedstrijd (meestal van mijn dochters) waarin het hele team knokt voor de overwinning en geen ontzag toont voor de tegenstander die soms veel ‘groter’ is en de overwinning eruit sleept. Dit geldt ook voor dames 1. Daar vind je plezier gecombineerd met fanatisme en de wil om te winnen terug. Zaterdagochtend met een muziekie, krantje en bakkie koffie bij de keukentafel terwijl de rest nog in bed ligt. Heerlijk. Zaterdagavond zaalvoetballen met vriendenteam in de Multitreffer waar inmiddels de zoons van een groot aantal vrienden de plaats van hun vader hebben ingenomen. Omdat ik twee dochters heb is er geen opvolging voor mij en moet en kan ik (gelukkig) doorgaan. Na afloop in de kantine even bijpraten natuurlijk. De vrimibo, zamibo of zomibo. Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wat mist ’t Zand?
Een jeu de boules baan bij de Zandstee. Ik vind dat je de mensen die hun hele leven hard gewerkt hebben niet op een winderige plek in een (uit)hoek van het dorp wegstopt. Die mensen verdienen een luwe, prominente plek in het dorp met de mogelijkheid om in de Zandstee een kopje koffie te drinken. Is voor de Zandstee bewoners ook veel leuker en geeft weer wat sfeer in het dorp. Verder mist ’t Zand een sfeervolle dorpskern. Het is allemaal wel netjes maar straalt weinig gezelligheid uit. Ook mist ’t Zand alle mensen die te vroeg zijn overleden.
Waar kunnen we je ’s nachts voor wakker maken?
Daar slaap ik nog een nachtje over.
Als ik aan ’t Zand denk, dan…
Denk ik eigenlijk niet veel en komt er ook niet gelijk iets in me op. Ik denk dat dit komt omdat ik er onderdeel van ben. Gevalletje “You don’t know what you miss until it’s gone” denk ik.
De pen gaat naar Zandtemer… omdat?
Bas Veul omdat ik Bas regelmatig tegenkom hoewel hij vaak aan de andere (verkeerde) kant van de bar bivakeert waar hij wel heel goed en belangrijk werk doet overigens. Ik ben benieuwd of hij zich al Zandtemer voelt en zich al geaccepteerd voelt door de Zandtemer gemeenschap ;-). Zeker nu hij voorzitter van Geel-Zwart voetbal wordt en een nog belangrijkere rol in de Zandtemer society gaat vertolken.