Begin 2020 kwam een Zandtemer met het plan voor een wandeltocht in Schotland. Ook had hij al een lijstje met namen om te vragen of ze meewilden. En ze wilden, 5 Zandtemers en 1 bijna Zandtemer. Er werd een begin gemaakt met het trainen voor deze tocht. Maar toen kwam corona. Alles werd afgelast en dat voor een aantal jaren.
Begin dit jaar kon het weer en werd alles geboekt. We zouden de “West Highland Way” gaan lopen, een tocht van 100 km en dat in 5 dagen. Er werd weer getraind en op initiatief van een van de mannen, werd in etappes de Westfriesche Omringdijk geslecht. Al moet gezegd worden, dat de laatste etappe daarvan nog moet worden gelopen. Uiteindelijk stapten we 26 juni op het vliegtuig richting Glasgow. Daar aangekomen, gingen we met de, gelukkig reeds besproken, streekbus naar ons vertrekpunt. Na onze aankomst in het hotel zou onze penningmeester nog even cash geld gaan pinnen. Even later kwam hij, een beetje bedrukt, melden dat zijn betaalpas was verdwenen in de geldautomaat. Het begon dus goed. Gelukkig lukte het wel met zijn creditcard, maar vervelend was het wel. De volgende dag zou dan de eerste etappe volgen.
Na een stevig ontbijt en het zingen door twee leden van de groep, van een voor deze gelegenheid geschreven strijdlied, gingen we van start. Het was Schots weer, dus van tijd tot tijd regen. We waren niet de enigen die de tocht liepen, we kwamen diverse nationaliteiten tegen. Door de regen moesten we geconcentreerd blijven lopen, daar waar verharde ongelijke paden waren. Na een stevige dag was het goed toeven in het hotel, goed eten en lekker bier. Dag twee zou de zwaarste dag van de route worden stond in de beschrijving. En dat klopte.
We liepen aan de onverharde/verharde zijde van Loch Lomond, het grootste meer van Groot Brittannië. Veel hoogtemeters en gladde stenen. Deze etappe was 24 km lang, met aan het eind een korte overtocht met een pontje over Loch Lomond. Een heerlijk hotel wachtte ons.
Dag 3 begon met een taxirit naar het volgende startpunt, Bridge of Orchy. Aan het begin van de dag, hebben we ons strijdlied nog een keer ten gehore gebracht, waarna we van start gingen. Deze etappe voerde ons over oude militaire wegen, welke goed te belopen waren. Het was een etappe met mooie vergezichten over het prachtige Schotse land. De hele dag was het mooi weer, we troffen het. Het eindpunt van deze dag was het Glencoe Skiresort. In de hooglanden kun je ook op de skilatten. Vandaar gingen we met een taxi naar het hotel in het dorp Glencoe.
De volgende morgen bracht dezelfde taxi ons van het hotel naar het startpunt van die dag, het regende wederom, volgens de vrouwelijke chauffeur was dat “not unusual”. Kort na het begin van de etappe, kwamen we bij “Devils Stairway”. Dit was een klim naar het hoogste punt van de tocht, ruim 500 meter boven zeeniveau. Het was wederom een pittige tocht met nogal wat wind en regen. We passeerden een waterkrachtcentrale en overblijfselen van de aluminiumindustrie, die hier in de 19e en begin 20e eeuw voor veel werk zorgde. De etappe eindigde in het dorp Kinlochleven, nog èèn te gaan. Tijdens de tocht kwamen we ook hardlopers tegen, bezig met Engeland van het zuidelijkste punt tot het noordelijkste punt te doorkruisen. Wat een sportmensen.
De vijfde etappe zou ons naar het eindpunt brengen, Fort William, aan de voet van de Ben Nevis. Dit is met zijn 1.344 meter de hoogste berg van Groot Brittannië. Na aankomst bij het eindpunt, even op de foto met z’n allen. In de avond een tentje opgezocht waar livemuziek was. Ook hadden ze er bier. We hadden een extra dag geboekt, voor diegene die de Ben Nevis nog wilden beklimmen. De helft van de groep ging dat doen, de andere helft ging een treinreis maken met een historische trein. In de avond nog even uit, in een rustig Fort William en maandag weer op het vliegtuig naar huis.
Een mooie week achter de rug.
