Het avontuur is begonnen. Het afscheid genomen. In de auto stromen de tranen non stop over m’n gezicht. Ik voel me egoistisch. Ik voel me euforisch. Ik voel heel veel maar weet niet meer precies wat. Na de Afsluitdijk ben ik nog niet uitgejankt maar wel dood moe. Ik besluit mij te nestelen in de reiskussens ,neksteunen en alle andere reishulpmiddelen die er voor moeten zorgen dat je comfortabel opgevouwen ligt tussen de handige harde minikoelbox , de vers gesmeerde maar ondertussen plat gedrukte kadetten en voor een reis van 3 jaar bergen snoep. Ik hoop in slaap te vallen en 1000 km later weer wakker te worden . In slaap vallen lukt. Niet voor 1000 km. Voor hoe lang weet ik niet maar manlief haalt het jaarlijks terugkerende we-hebben-eindelijk-vakantie-geintje uit door over de dikke braille achtige witte strepen te rijden die vervolgens een hard gierend geluid geven waardoor ik overeind schiet en steevast roep “gaat t? Moet ik rijden?”manlief lacht. M’n tranen zijn opgedroogd tot witte strepen op m’n gezicht en met een vreemd landschap om me heen krijg ik een beetje het vakantiegevoel. Ik probeer zo goed en zo kwaad als dat gaat de stijfheid uit mijn stramme lijf te strekken en dirigeer mijn chauffeur naar dichtstbijzijnde Mac donalds. Koffie moet ik hebben!
Toch weten we dat ’t Zand een warme deken kan vormen
Inmiddels verblijven we een week in Noorwegen. Een week waarin al hééél veel is gebeurd. Ook qua emoties. Niet alleen bij ons in Noorwegen. Ook in ‘ons’ dorp ’t Zand. Via social media werden wij op de hoogte gehouden van de brand van het huis van Frank en Susan en de winkel van van Graas en Struik. VERSCHRIKKELIJK !!!! wat een onnoemelijk groot drama. Niets kan je doen. Hun niet, wij niet vanuit Noorwegen. Toch weten we dat ’t Zand een warme deken kan vormen over de schouders van familie van Graas. Dat is waar ’t Zand, ONS dorp groot in is. Zet um op met zijn allen. Sterkte familie van Graas!
Mooi voorbeeld van de kracht van ons dorp welke ik zelf via social media met kippenvel opzocht, begrepen dat Zandstock 2017 wederom een groot succes was (zonder mij). De Noorse Giël Beelen en Røb Stenders lopen hier toch wel zo’n 25 jaar achter. Leuk die nostalgie maar om voor het genre á la Zandstock 2017 , even lekker uit mijn dak te gaan en daarvoor nu iedere keer de hippe modezaken op te moeten zoeken, mwah. Keek ik toch wel even weemoedig naar al die mooie zonnige pics (met koud biertje) Moeten we daar aan wennen? Net als de kleur van het kraanwater waarin wij ons douchen (“daar worden we dus niet schoon van” aldus dochter lief die graag onder het douchen uit komt maar er later achter komt dat met héél veel badschuim je in bad niets meer ziet van het bruine water), of het oponthoud onderweg wegens dreigend gevaar van vallende stenen waar kleine oranje stipjes op angstaanjagend hoge hoogtes hard werken voor onze veiligheid. Of worden we verwent met het sprookjesachtige tafereel van de ondergaande zon in het fjord vanaf de eetkamertafel………..Vast wel. komt goed!
Vrolijke groet vanuit Noorwegen
