Om maar met de deur in huis te vallen; er komt geen “Letters in het zand” vandaag. Ik weet niet of er wel eens iemand is die er op zit te wachten, ik hoop het uiteraard wel, maar sorry voor diegene. Het is momenteel iets teveel chaos in mijn hoofd. En daarbuiten gebeurd er weinig bijzonders om over te vertellen. Want momenteel ben ik een échte verhuisdoos!
8 Weken was het schitterend zomers weer bij ons in Noorwegen. 6 Weken was er totale droogte. Een grill verbod werd er uitgesproken. Maar als het al had gemogen was het zelfs daar te warm voor. Laat staan dat ik in staat was om in huis alvast dozen in te gaan pakken. Afgelopen donderdag viel de eerste regen weer en meteen ook met bakken uit de lucht. Alle stof, alle stuifmeel werd weg gespoeld. De huizen, de auto’s, de omgeving kreeg weer een frisse kleur en het rook buiten goddelijk lekker naar …..buiten! Het koelde wat af en dat was het startsein om te gaan pakken. De tijd die doorliep ook overigens. Dus ging ik als een razende Roeland aan de gang. Sjouwde de zwaarste dozen van onze onmogelijke (zie foto) 
trap af. Knutselde afscheidscadeautjes in elkaar. Organiseerde ik tussendoor het verjaardagsfeestje van mijn oudste. En vond het nodig om onder mijn vrolijke jurkje hakken te dragen. Hakken dragen in Noorwegen gaat niet. Niet in een dorp in ieder geval. Niet op niet geasfalteerde wegen. Toch besloot ik mijn elegante medium-high-heels aan te trekken en was ook zo onverstandig om deze , tijdens het in en uit pakken van de auto met feestartikelen niet even om te ruilen voor degelijke flip flops of sterker nog, bergschoenen! Dus moest ik tussen de door los zittende heuvelachtige rotsblokkerige ondergrond gelegen trap ook nog meerdere malen bestijgen en afdalen. Die avond besloot ik ter ontspanning een nieuwe weg te joggen maar bleek deze qua hellingspercentage flink meer dan dat ik gewend was. Dus liep ik 3-4 dagen met helse pijn in heup en knie. Het stagneerde het verhuisprogram lichtelijk. Ook het huis lijkt één grote chaos. Dat is het ook maar voor mij is het een georganiseerde chaos. Ik weet precies waar wat staat. Oké, ik weet bijna precies
waar wat staat. En als je me vraagt in welk doos het scheerapparaat van mijn man zit, of het snoer van de ipod van mijn dochter……..uhm dan weet ik dat niet precies. Maar iedere keer als ik een te zwaar beladen kartonnen doos resoluut dichtplak met tape, wijfelend met merkstift op de doos zet wat er ongeveer in zit, voelt dat fijn. Zó, achter slot en grendel en eind van deze week , hup, de verhuiswagen in en naar Nederland. Nederland , pfffffoei, onderdak, opslag. We hebben het allemaal tijdelijk maar zeker nog niet definitief. Nog niet teveel aan denken en dolblij zijn met de virtuele hulp van paps en mams. Noorwegen, pffffffoei, misschien ook maar niet teveel aan denken want het afscheid nadert en daar zien we alle 4 als een beer tegen op. Oké dan, ik heb nieuwe laarsjes (ik had tijdens de droogte mijn joekels van onogelijke kaplaarzen al ingepakt. In welke doos? Geen flauw idee). Nu heb ik nieuwe. Knalgele regen-honden-uitlaat-laarsjes met een piepklein noors vlaggetje eraan. Leuk, Noorwegen toch in mijn hart gesloten dus dat vlaggetje mag absoluut. Val ik niet zoveel op als ik op mijn kop in de vla dreef vertelde ik mijn dochters. Flauw mam. Oké, sorry, probeerde even de verhuisstress te doorbreken. 
En hé, heb ik nu toch zomaar een “letters in het zand” geschreven.
Tot gauw
Vrolijke groet
