Onze hondebeest heeft, waarschijnlijk door de aanhoudende warmte, besloten haar wintervacht om te ruilen voor een zomervacht. Iedere dag, ieder uur, de hele week laat zij een waas van haren achter. Drama. Uit ervaring weet ik dat je met langharige honden veel minder last hebt daarvan. Door de gang van het dagelijks leven en de daarbij ontstaande luchtverplaatsingen in huis, hopen deze lange haren zich op tot handig weg te halen bollen. Welke vaak in een standaard hoekje , onder een bepaald bijzettafeltje rond dwarrelen. Je kan ze zo oppakken, hoeft ze niet bij elkaar te vegen, dat gebeurt automatisch. Kortharige honden daarentegen verliezen hun haren op elke plek waar zij lopen. En deze hopen zich niet ergens op, heel handig in een of ander hoekje of nog beter, direct in de vuilnisbak. Nee, ze kleven aan je kleren, ze kleven aan je bank, ze kleven aan alles wat ze aanraken of dwarrelen verspreid over je gehele vloer. Er valt gewoonweg niet tegen op te stofzuigen. Ik wens daarom heel erg graag en vaak een robotstofzuiger. Niet zaligmakend maar wel de ergste haarlaag die het misschien weg haalt voordat ik weer eens aankom met mijn zwabber. Nu geven ze die robotstofzuigers niet zomaar kado dus zal er even gespaard moeten worden. Pas in oktober ben ik jarig maar hij staat bovenaan mijn verlanglijstje. Best eventjes de tijd om te sparen. Dus geef ik nu alvast hints aan manlief. Niet heel onopvallend, gewoon rete duidelijk hoor. Ik schreeuw het boven het geluid van de handstofzuiger uit als hij op de bank zit en door mij toedoen net even te lang met zijn beentjes van de grond moet. Ik vertel het tijdens het avondeten als startsein dat we kunnen beginnen. Ik vertel het voor het welterusten en voor de zekerheid na het welterusten wensen ook nog een keer. Ik wil hûûûûûl graag een robotstofzuiger. Het kan maar duidelijk wezen. Mijn man namelijk, is ontzettend attent en lief en doet altijd zijn stinkende best om de juiste kadootjes voor mij uit te zoeken. Vaak nog net even op het laatste moment. Maar écht met de beste intenties.
Zelf , vind ik, ben ik een ster in de juiste kadootjes geven. Ik vang iedere verlangende mompel in de trant van “mmm leuk boek”, op en sla deze op in mijn hoofd. Weinig keren dat ik de plank mis heb geslagen op manliefs verjaardag. Écht blij is hij altijd met zijn kadoos en verbaasd hoe ik toch weet dat hij dat boek zó graag wilde hebben. Maar manlief is hier wat minder goed in. Zo komt al jaren op mijn verjaardag het “wake-up-light” cadeau-verhaal op tafel. Een wekker die je wekt door middel van langzaam opkomend rustgevend licht. Daarna met een door mijzelf uit te kiezen geluid, een kwakende kikker, sjilpende vogel of ruisende zee. Ik had al een goede wekker en heel veel op mijn verjaardag lijstje staan maar géén “wake-up-light”. “Je kunt altijd zo moeilijk wakker worden, dus ik dacht….” was zijn redenatie. Ach, zo lief bedoelt. En overigens laat ik mij , na al die jaren nog steeds wekken door mijn wake-up-light waar ook een snooze knop opzit. Aan het licht wen je, dus snooze ik er nog steeds lustig op los. Ook kreeg ik een keer een ladyshave. Ook een cadeau wat ik vol verbazing in ontvangst nam. “je moet iedere keer maar weer met een mesje je benen scheren dus ik dacht…….”, ook attent! Een boek over het leven van Robbie Williams. Ik hield erg van een paar liedjes toentertijd en ook van zijn goeie foute kop. Boek heb ik nooit uitgelezen helaas, te taai. Betty Spaghetti, een veel te duur speelgoed wat ik om de prijs alleen al nooit zou kopen. Maar het was zo’n een leuk woord om te zeggen met een extra slissende ssssss. Wat wil je voor je verjaardag vroegen zijn zoontjes mij en ik antwoorde steevast Betty Ssssssspaghettiiiii. Doe ik dus ook nooit meer. En mijn laatste cadeau voor mijn laatste verjaardag was een goed over nagedachte noodgreep door gebrek aan tijd en gebrek aan een winkels, een lantaarn voor meerdere waxinelichtjes. Geen gek ding hoor maar ab-so-luut-niet-mijn-smaak. Ondanks dat hij toen zei “jij maakt het altijd zo gezellig met kaarsjes en zo, dus ik dacht……” heb ik pas laatst durven vragen of hij het heel erg vind als we deze in Noorwegen achterlaten. Ach mijn lief, hij doet zo zijn stinkende best en bedoelt het zo goed. Maar dit jaar zou ik zó graag eens dat willen hebben wat ik boven aan mijn lijstje heb staan. En dus kan ik niet vroeg genoeg beginnen met aan te geven wat dat is. Al is het alleen maar m het geld. En met die stuiterende verhaarbal en zijn vrouw daar gruwelend achter aan stofzuigend in huis, kan hij daar echt bijna niet om heen. Ik ben nu al zenuwachtig voor mijn verjaardag.
tot volgende keer
vrolijke groet
