“Hé, ben je met stille trom vertrokken?”
Ik kijk in de richting van diegene die de vraag stelt en begrijp aan zijn blik dat het voor mij bedoelt is.
De persoon ken ik niet, dus zeg weifelend “uuuuuuh vertrokken???Nee hoor, hier ben ik……toch?!”
“Nee”, zegt ie, “met je stukkies schrijven op het internet.”
Oooooh bedoelt de voor mij onbekende dát! Dus ik antwoord, “uhm ja, nee, komt weer hoor, houd de site maar in de gaten.”
“Goed zo, want het is leuk lezen”, zegt ie. Ik bedank hem zacht.
En terwijl wij ieders ons pad vervolgen dwalen mijn gedachte meteen weer af naar stukken tekst in mijn hoofd, losse woorden op papier.
Met stille trom vertrokken? Inderdaad. Zonder ook maar één afsluiting of uitleg heb ik al te lange tijd geleden een ‘Letters in ’t Zand’ geplaatst.
Het ging min of meer bewust. Was het even zat. Het schrijven op zich niet. Maar de inhoud wel.
Ik merkte dat bij alles wat ik wilde schrijven, alles wat door mijn hoofd ging, ik altijd weer terug kwam op Corona, Covid19, Virus, nieuwe gewoon, noem maar op.
Toen alles héél voorzichtig aan begon. Ergens begin dit jaar en je je afvroeg hoe het met de mensen in China verging. Leek er nog weinig aan de hand. Tot langzaamaan het virus dichter en dichter bij kwam. Het 1 na het andere land sloot. Lock down, hier, lock down daar. Tv toespraak , nieuwe regels, meer consequenties, meer gevolgen. En alles, alles waarover ik wilde schrijven, van normale boodschappen, tot kinderverjaardagen, condoleances, sportwedstrijden. Een praatje op straat, een uitstapje naar verderop in het land. Alles eindigde, of startte of werd vermengd met Corona.
Heel zachtjes en met enig schuldgevoel tegenover al het leed wat er ontstond, durfde ik te zeggen dat ik de lock down wel even prettig vond. Verplicht en zonder verantwoording even weg uit mijn overprikkelend bestaan. Geen feestjes (3 op een avond) geen vergaderingen, geen oudergesprekken, geen ritjes met een auto vol handbalteam, geen razend snelle-kookpartijen-voorafgaand-aan-een-riedel-trainingen-allemaal-op-een-ander-tijdstip, geen schooltaxi, geen barbecues, liefdadigheden en noem maar op, niets. Tenminste, op mijn werk na (vitaal beroep) , het ‘thuis-scholen’ en de boodschappen voor opa en oma na dan. Maar dat is, zeker in de weekenden toch echt wel niets. En zorgde ervoor dat in huize Opgelder een soort van serene rust heerste.
De serene rust hield net lang genoeg aan en langzaamaan kwam het leven, al dan niet aangepast, jawel ‘het nieuwe gewoon’, op gang. Maar oh jee, nee, het dreigt weer mis te gaan dus er worden nieuwe “sancties” opgelegd. Er ontstaat veel onduidelijkheid en daardoor irritaties. De één gooit de kont tegen de kribbe, de ander vind daar weer wat van. Er ontstaan protesten, rellen en veel onrust. En ik had daar gewoon even he-le-maal geen zin meer in. Ik had geen zin meer om ergens wat van te vinden. Gewoon ook omdat ik niet goed wist wat ik ergens van vinden moet. En dus besloot ik geheel onverwachts, zonder uitleg, zonder overleg een sabbatical te nemen. En in die sabbatical ben ik gewoon lekker mijn eigen nieuwe-corona-leventje gaan leiden, inclusief vakantie naar Duitsland met mondkapjes, inclusief uitstapjes in Nederland zonder mondkapjes. Intens genietend van het mooie weer. Gniffelend om discussies op onze plaatselijke facebooksite, zonder ergens openbaar wat van te vinden en op ander halve meter afstand.
Nog altijd weet niemand niet goed waar hij aan toe is. Is het dagelijks leven toch wel weer aardig op gang gekomen…..of nee, toch niet want nu kunnen we die en die verjaardag toch weer niet met zijn allen vieren. Maar is de onzekerheid voor de gehele economie intens, verliezen mensen hun werk, gaan bedrijven van allerlei aard failliet, zeker als er een tweede lock down komt waar zelfs ik als ‘gewone burger’ niet op zit te wachten. Kortom, er is eigenlijk niet zo veel veranderd. Ook niet qua inhoud van deze ‘Letters in ’t Zand.’ Terwijl ik dat toch graag zo gezien zou hebben. Dus blijf ik ’s nachts plafonddienst houden over de volgende ‘Letters’, want het moet toch eens lukken corona vrij te kunnen schrijven. Beloof ik bij deze dat ik niet kan beloven er weer met grote regelmaat te zijn. Dat hangt allemaal af van……………pfffff ja, toch echt wel een beetje corona-moe nu!
Wie weet tot gauw
vrolijke groet
