“is het echt?” vraagt ze door haar waas van tranen. “Ja meissie, het is echt, sorry”. Boos is onze oudste en verdrietig. Van Nederland wist ze, vertelde ze mij, dat ze ze toch wel weer terug zou zien. Maar als ze uit Noorwegen weg zou gaan, zou ze haar vriendinnen nooit meer zien, en haar klas, haar school, haar sport, inmiddels ook haar dorp, haar huis, haar omgeving. De omgeving waar zij zich zo ontzettend prettig voelt. En alle plekjes die we samen al ontdekt hebben.
“Maar waarom dan?” vraagt ze weer boos en ontdaan. We proberen het samen zo goed mogelijk uit te leggen. Dat ons dingen zijn toegezegd en beloofd die school en andere instanties achteraf helemaal niet waar kunnen maken. Dat papa en mama vast lopen naar de zoektocht naar hulp. Naar juist gepast onderwijs. Dat we er echt alles aan hebben gedaan om het wel voor elkaar te krijgen, maar dat het land zó groot is en de gespecialiseerde mensen te weinig. Dat we telkens maar op wachtlijsten worden gezet en er verder niets gebeurt. Ze hoort het aan maar blijft boos en verdrietig, vind het STOM. En ik geef haar geen ongelijk. Een tweede keer in korte tijd dat haar leventje overhoop word gegooid.
We gaan terug!
We gaan terug naar Nederland. Niet voor eventjes, niet voor vakantie, niet om heimwee , ontslag of niet kunnen wennen.
Alles hebben we er aan gedaan, alles uitgezocht, alles geprobeerd, alles geprobeerd te overzien. Maar de plaats waar wij nu wonen, met de enige school die deze bezit, is voor onze Sam niet de juiste plek. Een geweldige meelevende en begripvolle meester kreeg zij halverwege het schooljaar. Voor 3 dagen in de week. Maar hij heeft nog een flink aantal andere belangrijke kinderen onder zijn hoede. En ook al heb je nog zoveel inlevingsvermogen, begrip, goede wil. Zonder hulp van buitenaf. Zonder hulp van gespecialiseerde instanties. Zonder hulp van je eigen werkplek zelf , lukt het niet om Sam de juiste stimulerende, op haar ontwikkelingsniveau gerichte leerdoelen aan te bieden.
Geven we dan niet te snel op? Zijn er echt geen andere mogelijkheden? Moeten we niet nog meer geduld hebben? Als dat zo zou zijn dan had onze beslissing niet genomen hoeven worden. Nee, we geven niet te snel op. Nee, er zijn echt geen andere mogelijkheden? Of misschien toch wel, meer geduld hebben. Maar dat betekend dat na de wederom aangegeven wachttijd van 12 weken waarin wij hulp kunnen verwachten. Deze pas opgestart word halverwege ons 2e schooljaar hier. Een periode waarin Sam verder zal afzakken in haar faalangst, anders voelen, alleen zijn, boze buien en frustraties. En tegen de tijd dat alles lekker loopt (of niet) zitten we in ons 3e schooljaar hier en gaan we bijna alweer naar huis. Dat voelt, voor Sam haar ontwikkeling als gemiste tijd. En nee, Nederland is daarin niet zaligmakend. Maar er zijn in Nederland meer mogelijkheden voor Sam, er is geen taalbarrière, wij zelf kunnen meer begeleiding verwachten, meer expertise in onze directe omgeving. En nee, ook de omgeving in Nederland zal Sam niet zomaar accepteren zoals ze is. Maar waar in de wereld word ‘anders zijn’ op welke manier dan ook zonder problemen, zonder eigen meningen, zonder kritische opmerkingen, of zelfs respectloze reacties, probleemloos geaccepteerd. Ik ben bang dat dat helaas nog nergens is.
Het is waardeloos en alle 4 zijn we verdrietig. Maar straks zullen we ons berusten in onze beslissing en weer vooruit kijken, plannen maken, stappen ondernemen en nieuwe uitdagingen aangaan. En we zien het niet als mislukken, ook al zijn we boos geweest op degene die ons niet de juiste informatie hebben verstrekt. Nee, we zijn vol overgave met zijn 4en in dit avontuur gestapt. We hebben geleerd, ervaren, ontdekt. We zijn tot elkaar gekomen, hebben genoten en zijn ontzettend gegroeid. En dat is iets wat niemand ons meer af kan pakken. We gaan de komende maanden nog even volop genieten. Maar voor nu, is het gewoon zoals het is, STOM!!
