Tijdens mijn werk in de kinderopvang zat ik in de sollicitatiecommissie. Een aantal maal mocht ik het proces doorlopen waarin we op zoek waren naar een collega , die paste binnen ons team. Reuze interessant vond ik het altijd. Het begon bij het lezen van de brieven. Toentertijd zaten er nog aardig wat handgeschreven brieven tussen. Dit gaven je meteen een eerste indruk. De briefen vol schrijfvouten, inktspetters en koffiekringen belande onder op de stapel. De nette brieven met nette zinsopbouw en mooie krullen vielen toch echt sneller op. Ondanks dat ik absoluut geen ster ben in grammatica, en ik een abonnement heb op spellingscontrole (ook geen garantie overigens), ben ik fan van geschreven sollicitatiebrieven. Ook de brieven waarin lef word getoond door een heel andere opbouw dan de standaard wat je vaak verwacht. Een ludieke openingszin, of knallende afsluiter hebben mijn voorkeur. Dan volgde de eerste sollicitatieronde waarin de personen van de brieven die wij hadden gekozen op gesprek mochten komen. Sollicitatiegesprekken, ik hou ervan. Als ik iemand de poort binnen zag lopen durfde ik 9 van de 10 keer te zeggen of dit iemand was die bij ons paste of niet. Tuurlijk zat ik er wel eens naast. Maar over het algemeen is mijn eerste indruk goed. Tijdens een gesprek kwam dan naar voren of mijn gevoel juist was of niet. Durf ik ook nog te zeggen dat ik mensen goed aan kan voelen. Geven ze een vreemd antwoord door de zenuwen, onzekerheid maar hebben ze eigenlijk veel verstand van zaken. Of verzinnen ze gewoon ter plekke de antwoorden waarvan hun denken dat wij ze horen willen en doen zij zich beter voor dan ze zijn. Tuurlijk, een beetje pochen mag altijd, maar je moet dat later natuurlijk wel waar kunnen maken. Ik vergeet nooit het meisje dat zei dat ze het geen probleem vond om ook goed schoon te maken , want dat hoort er nu eenmaal bij. En zij vervolgens, tijdens een meedraai dag, de geknoeide slagroom op tafel opveegde met stoffer en blik!!!!!! Het is weinig gebeurt dat we een verkeerd persoon hebben aangenomen die absoluut niet bij het team paste of op de werkvloer.
Uiteraard ben ik zelf ook sollicitant geweest en ook dat vind ik leuk. Zenuwen heb ik absoluut voor een gesprek, verkeerde antwoorden ook. Maar het is bijzonder om tijdens een gesprek, welke vaak op de werkvloer plaats vind , je snel aan kan voelen of dit iets kan gaan worden of niet. Je krijgt een indruk van een bedrijf of organisatie. De sfeer, de houding, de reacties van de mensen die bij jou in het vaak net even te benauwde hokje zitten. De oude koffie waaruit blijkt dat je écht niet de enige sollicitant bent. Of de vers gezette cappuccino wat aan zou kunnen geven dat het een gezond lopend bedrijf is.
HELAAS MOETEN WIJ U MEDEDELEN DAT U VEEEEEEL TE OUD BENT………….
Tegenwoordig kan je solliciteren door middel van online sollicitatie formulieren. Je hoeft enkel en alleen een motivatiebrief en je cv te uploaden. Motivatiebrief ja. Dat is , simpelweg gezegd een samenvatting van je uitgebreide originele of standaard sollicitatiebrief. Kan je niet heel veel aan verknoeien zeg maar. Uiteraard kan je ook gerichte mail sturen op vacatures, open sollicitaties, of een “vul-alles-maar-in-misschien-vinden-we-iets-wat-bij-je-past” formulier. Hierop kun je je uren dat je wilt werken invullen, de afstand die je wilt rijden, of je wel of niet ‘s avonds en in het weekend wilt werken. Wat je lievelingseten en je favoriete boek is kan je in de aanvullende informatie kwijt. Het lijkt wat op een vriendenboekje. Heel onpersoonlijk maar ik doe er wel aan mee sinds een tijdje. In Nederland wil ik straks dolgraag weer aan de bak. Niet dat ik mij snel verveel. Ik bedoel, ik ben altijd wel bezig. Maar ik wil de voldoening om nuttig bezig te zijn, contact te hebben met andere mensen. Ik wil mij graag verrijken binnen nieuwe werkvormen en bedrijven. Een (bij)baan waar ik energie van krijg en blij van wordt. Niet dat ik dat op mijn andere werkplekken niet heb gehad maar de tijden veranderen, ik ben verandert. Ik weet precies wat ik wél wil. Welke baan past daar nu bij? Overal zie ik wel mogelijkheden , plezier en uitdaging in. Ook zou ik dolgraag een opleiding gaan volgen. Een studiebeurs zal ik niet snel meer krijgen op mijn leeftijd. Dus dat moet ik zelf gaan bekostigen. En daar heb ik dan ook die baan weer bij nodig. Maar die leeftijd dat is ook net een klein struikelblok in deze gehele situatie. 41 Ben ik en voor mijn gevoel soms nog een jonge godin. Werkgevers denken daar anders over. Althans, de werkgevers achter de vriendenboekjes en andere online vacaturesites. De meeste jobs die ik kan vinden die mij aanspreken zijn voor eind 20-ers, begin 30ers. Te oud schijn ik dus te zijn, wat mij er overigens niet van weerhoud toch het lijstje in te vullen. Áls je al een reactie krijgt laten zij weten op een nette manier dat ik te oud ben. Dat ze niet iemand met ervaring zoeken maar liever iemand met minder ervaring die zij dan ook minder moeten betalen. Ach ik begrijp het ook allemaal wel. En accepteer de afwijzingen gedwee, maar als ik lees dat ik niet de juiste persoon ben die zij zoeken vraag ik mij soms wel ernstig af waar zij dat op baseren. Op mijn favoriete film, lievelingseten of komt dat toch door mijn leeftijd? Ik sta soms te popelen om te antwoorden dat ze niet weten wat en wie ze mislopen. Een boerendochter, opgegroeid op het platteland dus een harde werkster, creatief, gezellig, begripvol en vol werk en levenservaring (zelfs op mijn ‘jonge’ leeftijd.) Écht, wat zou ik weer graag een leuke uitdagende bijzonder geschreven brief willen sturen naar daar waar ze mij zo goed gebruiken kunnen. Maar tot nu toe houd ik het nog even bij de online voorgekauwde invulformulieren waarin ik zelfs het lettertype niet kan veranderen……………………
in afwachting van uw reactie verblijf ik
met vrolijke groet
