In deze rubriek leveren wij om de twee weken de pen af bij een Zandtemer. De Pen is deze keer bij… Nadine Opgelder-van Diepen.
“Het afgelopen jaar één van dé leeftijden gehaald, 40! Het deed helemaal geen pijn! Ben er trots op, zijn er zat die het niet eens halen. En dus ook lekker gevierd. Getrouwd met Gert Opgelder, één van de wijze uut t Oosten (Kampen). En moeder van twee onwijze kanjerdochters Noa (9) en Sam (6). (en trotse tante van twee neefjes). Momenteel werkzaam als activiteitenbegeleidster maar altijd de onrust naar nieuwe uitdagingen. Heel graag aan het (taarten) bakken of creatief bezig zijn (zou ik daar eens wat mee moeten doen?) en liefst ook nog eens sportief maar de tijd lijkt voor het laatste altijd op te zijn (of ik zou het beter moeten verdelen zodat er geen excuus is om niet te bewegen). Net als mijn motor, deze krijgt eigenlijk ook te weinig aandacht.”
Vragen en antwoorden
Hoe lang ben je al Zandtemer?
Sinds 1976
Wat bevalt je aan ’t Zand?
De herinneringen die ik er heb en welke doordat ik leuk bezig ben binnen het comité 275 jaar ’t Zand weer allemaal omhoog komen. De zeskamp 25 jaar geleden kan ik mij nog zo goed voor de geest halen. Maar daarnaast de momenten op het voetbalveld dat m’n vader in het doel van het eerste stond. De St Jozefbasisschool met meester Raateland als Directeur, meester Popma, Tas, etc. Handballen bij Geel Zwart en het eerste uitgaan met mijn vriendinnetje Mip in de WBO. Allemaal herinneringen die terugkomen omdat ik ze nu weer meemaak met mijn eigen kinderen. Oh, het is zo anders tegenwoordig maar het is leuk om te ervaren hoe dat toen ging en nu gaat. En hoe ik m’n kinderen nu kan zeggen: “toen mama naar school ging……” (je wordt ouder mama……) En hoe goed ik mij herinner dat we op zondagochtend een plaatje aan konden vragen bij Jo van de VRO. Dat Jo nog altijd zo actief is dat mijn meiden Jo om een handtekening vragen als we thuis vergaderen voor 275 jaar, want dat dé DJ van het dorp in ons huis is is toch echt wel heeeel bijzonder. Wat dat betreft is ons dorp toch nog wel zo kneuterig gebleven zoals het vroeger ook was. Ons kent ons. Roddel hier en daar. Maar ook de helpende handen.
Wat is je mooiste plekje in ’t Zand?
Mmmm heb ik die? Verschillende! Thuis, in de zon op m’n balkon (klinkt als een goed liedje). Hardlopend rondom het dorp, om het net even te korte schelpenpaadje. In de schitterende buslus waar we dankzij mevrouw de Visser een jaarlijkse straatbarbecue hebben (voor zij kwam te overlijden heeft mevrouw de Visser de straat bij elkaar gekregen in de, toen nog, Boelevaar om haar verjaardag te vieren met een bord snert en de wens om dit jaarlijks terug te laten komen). Maar ook op het kerkhof bij m’n broertje. Stil, mooi en opgeruimd, even terug naar de tijd dat hij nog bij ons was. Een plek waar je daarvoor echt de kans krijgt.
Wat is je mooiste herinnering?
Momenteel woon ik aan de Oude Rijksweg. Vroeger woonde ik in de Bosweg. Op de fiets naar school reed ik daarom dagelijks langs deze Rijksweg over het fietspad wat nu de stoep is. Langs het tankstation van Glas (diep inademen want het rook zo lekker ook al was je vaak uitgelegd dat je dat beter niet kon doen). Langs de ‘kleine winkel’ waar nu mijn ouders wonen, langs de winkel van Zwart waar ik nu zelf woon met mijn gezin en langs de garage van Koeleman waar het gekleurde water onder de deur door spoelde en wij de meest spannende dingen bedachte wat in werkelijkheid niets minder was dan het speklapje op m’n bord ’s avonds. Het snoepwinkeltje (waar ik door m’n zus eens binnen kwam omdat zij stiekem voor een gulden snoep kocht met haar vriendin. Ik kreeg een zure mat dus haalde het niet in m’n hoofd om haar erbij te lappen) richting het kruispunt met stoplichten om over te steken naar de brug. Als eerste bij het paaltje proberen te zijn om stoer zonder je benen aan de grond te stoppen en met de tranen van de wind over je wangen op het knopje te drukken. Deden deze stoplichten het niet dan stonden hier moeders in oranje hesjes met een ‘klaar-over’ bordje om de kinderen te begeleiden met oversteken. Stond MIJN moeder daar ook opeens. Mijn moeder had ik juist gedag gezegd zo’n 3 km terug en nu stond MIJN moeder daar als zijnde held de auto’s tegen te houden om de kinderen veilig te doen oversteken. Dat vond ik wat en schepte daar op school ook stoer over op. Had het gevroren en was de brug open geweest dan moest de brugwachter, nu mijn buurman, met een prikstok op de bewegende delen van de brug gaan staan om de ijsblokken tussen deze delen uit te prikken voordat ze elkaar raakte. Wat een sterke man!
Waar kan je o.a. van genieten?
Ik geniet ontzettend van m’n kinderen. Van meer tijd in een dag dan je verwacht had. Van een momentje in de zon met een koud biertje. Of een gezellige avond buikpijn van het lachen met vrienden. Het met tegenzin in beweging gaan en het moment dat je, met het zweet op hoofd, je huis weer in zicht ziet komen. Terugkomen van een schitterende vakantie bij vrienden in Zweden en het gevoel hebben dat de tijd stil heeft gestaan in ons gezapige dorpje maar zeker het gevoel hebben van thuis komen.
Wat mist ’t Zand?
Een stuk natuurgebied met paden, stukje “heide/weiland”, bomen, waterplassen om te wandelen of hard te lopen. En een veilig stuk fiets gedeelte voor de kids aan de Keinsmerweg. M’n nagels kunnen niet korter, ik eis me dood iedere keer weer langs die parkeerplaatsen en die malle onooglijk betonnen bloembakken.
Waar kunnen we je ’s nachts voor wakker maken?
NIET. Echt! Beter van niet, dan ben ik echt niet de leukste. Maar moet het dan echt laat het dan door m’n kinderen, man, 1 van m’n neefjes, naaste familie of lieve vrienden zijn. Maar voor de rest geen gekkigheid als ik eindelijk eens heerlijk ver weg ben.
Als ik aan ’t Zand denk, dan…
denk ik o.a. aan de kermissen. Heerlijke dagen samen waarin niets te gek was. Ieder jaar heeft zijn eigen, vaak hilarisch komisch rode draad door de dagen heen. En na de kermis het “lege–nest-syndroom”. ‘Blij’ dat het voorbij is maar pfoe wat is het stil zonder iedereen om je heen. Nu heel andere kermissen door de komst van de kinderen maar nog altijd een bijzonder iets. Ik hoop dat ik ze dat, naast het kloppend sporthart van het dorp, ook mee kan geven.
De pen gaat naar Zandtemer… omdat?
Matthé van Diepen. Ontzettend trots ben ik op mijn ouders. Bewondering voor hoe zij vroeger in het leven stonden met dat wat ze toen mee maakte. Bewondering voor hoe ze nu in het leven staan met dat wat ze mee hebben gemaakt. Dé mensen die mij een veilige, warme jeugd hebben gegeven en dit mijn kinderen nu ook mee geven. Als rasechte Zandtemer geef ik de pen door aan mijn vader, Matthé van Diepen. Sportman in hart en nieren wat past in/bij ons dorp.
