Geur is heel bijzonder. Het geeft ons belangrijke informatie.
Waarschuwt als de piepers aan staan te branden, eten wat verrot is of dat je zoon of dochter toch écht schonen sokken aan moet doen. Dat de persoon tegenover je waar je een uur lang mee in gesprek moet toch écht beter dat broodje shoarma met extra kwak knoflooksaus beter niet had kunnen nemen de avond voorafgaand aan het gesprek. 
Maar het geeft ook leuke signalen af. De geur van vers gemaaid gras. De koffie is klaar, zo te ruiken met een lekker appelgebakje erbij. Moeders lekkere tomatensoep. Of hé, oma is op visite, ik ruik haar parfum.
Laatst bracht geur mij razendsnel terug naar mijn jeugd.
Gewoon opeens, midden op straat tijdens het uitlaten van de hond rook ik het.
Ik waande mij terug op mijn slaapkamertje met gele muren, bruin tapijt, zittend aan mijn witte bureautje. Totaal zorgeloos op mijn klapstoeltje. De geluiden van buiten kwamen , alsof toen nu was, haarscherp binnen. Het gevoel van intense knusse veiligheid. Mijn voeten gestoken in grote leeuwenkoppensloffen. Mijn tong tussen mijn tanden, geconcentreerd bezig met een schitterende tekening. Een tekening gemaakt met mijn nieuwe aanwinst. Het cadeau wat ik zo graag wilde hebben omdat toch bijna iedereen ze had. Omdat het de nieuwste rage was van dat moment.
Geurpennen! Gel achtige pen stiften in de meest giftige kleurtjes met de meest zoet vervormde luchtjes van ananas, aardbei, appel en citroen. Wat was ik blij met mijn eigen geurpennen waar ik, bij iedere streep even diep inhaleerde om de geur in mij op te nemen.
Zo bijzonder wat geur bij je kan doen. In de loop der jaren zijn daar diverse ‘geurherinneringen” bij gekomen. Leuke, verdrietige, mooie, vieze.
1x per jaar hangt er in oktober bij de meeste huizen in ons dorp, bij de voordeur, de achterdeur, de bijkeuken, bij sommige de schuur en bij heel sommige midden in huis de geur van vieze zure oude dranklucht. Een walm van gemorst bier en ook wel andere, soms niet meer definieerbare vloeistoffen. 
Volgezogen schoeisel en natte kledingstukken , moeizaam en wankel van het lichaam afgepulkt en achtergelaten op een hoopje, met de wazige gedachte dat we dat morgen wel weer zullen zien.
Een kroeg waar, als de deur open ging, diezelfde geur uit de houten vloerplaten omhoog steeg, door drong in je neus om deze, na enige tijd wennen, te accepteren. Om vandaaruit verder te gaan met weer een nieuwe herinneringen maken.
Dit jaar hebben we hele andere geurherinneringen.
Moeten we het deze oktober doen met die van vorig jaar. En hopen we met alles wat we hebben dat we volgend jaar weer de intense geur van Zandtermerkermis; zwetende mensen, stomende paarden, frituurvet en viskraam en intens plezier en genot op mogen snuiven.
Voor nu blijf gezond allemaal
en geef steun aan wie dat nodig heeft
