De basisscholen starten weer maandag.
Ik ben daar erg blij mee op zich. Ook al is het zo kort tot de voorjaarsvakantie.
Ik heb mijn taak als ‘huismoederjuf’ serieus genomen.
Zette trouw iedere ochtend mijn wekker. Hoewel het heel aantrekkelijk was wat langer te blijven liggen als normaal.
Smeerde een boterham en schilde een appel voor in de pauze.
En deed nauwkeurig aan tijd bewaking.
Natuurlijk probeerde ik ook te helpen met de schoolstof als er wat haperingen waren.
Maar dat viel niet altijd mee. Ik heb niet geleerd voor juf (en vroeger niet zo goed opgelet) en daarom geen inzicht in hoe je bijvoorbeeld grote rekensommen moet delen, opsplitsen of snel vermenigvuldigen. Ook blijkt dat mijn topografisch inzicht door het gebruik van TomTom behoorlijk verdwenen is. Maar goed, dat is schoolstof waar ik mij op zich niet zo’n zorgen om maak.
Wat nu niet komt, komt ongetwijfeld later wel weer.
Wat mij zwaar viel was het begeleiden op emotioneel gebied.
Ongetwijfeld zullen er kinderen zijn die hier probleemloos doorheen gefietst zijn.
Ouders die zeggen,” joh, waar heb je het over” . Dat is dan mooi voor diegene.
Maar ik kan het mij niet voorstellen dat er niet meer kinderen zijn geweest die bang, boos of verdrietig zijn geweest.
“geen zorgen om school”
Wat ik zei ; míj viel het, bij tijd en wijlen zwaar. Ups maar ook veel flinke downs hebben we gehad. School hielp ons online enorm daar waar zij konden. Maar toch was en is het nog altijd heftig.
Of positief gezegd; een grote uitdaging.
Nu zit onze jongste op speciaal onderwijs.
“oh”
“oei”
“oké”
“fijn dat dat er is hè!”
krijg ik vaak als geschrokken reactie als dit ter sprake komt waar dan ook.
Gevolgd door een voorzichtig “wat voor een speciaal onderwijs?”
“Oooooooooooooh” is dan de vaak opgeluchte reactie als ik antwoord; “Onderwijs voor meer begaafde kinderen!.”
“Dat is fijn, een kind wat zo makkelijk kan leren. Dat is handig, geen zorgen om school. Fijn, dan kan ze alles worden wat ze wil.”
Mijn nekharen gaan omhoog staan, mijn hart klopt 200 keer per minuut, mijn bloed gaat sneller stromen. Als ik in een film zou spelen dan zou er een dikke ader in mijn nek kloppen, mijn vingers strak gaan staan en mijn nagels schieten als lange weerhaken uit mijn vingers. Misschien werd ik zelfs nog groen.
Intense woede kan ik voelen door dergelijke opmerkingen.
Interne woede. Geduldig leg ik vaak uit dat hoogbegaafd zijn absoluut niet makkelijk is. Soms laat ik het voor wat het is. Domweg onwetendheid. Kan ik het ze kwalijk nemen?
“omdat de omgeving weerstand kan bieden ga ik al meer staan voor mijn kind”
Waarom ik het beestje niet altijd bij de naam noem?
Tjah, ik ben soms gewoon wat terughoudend met de term hoogbegaafd. Men vindt dat je opschepperig over komt. Er wordt ook nog regelmatig geroepen dat ‘iedereen wel wil dat z’n kind hoogbegaafd is’. Maar het opvoeden van een hoogbegaafd kind brengt best wat uitdagingen mee.
Juist omdat de omgeving weerstand kan bieden ga ik al meer staan voor mijn kind.
Want ja, van de buitenkant zie je niets. Van de binnenkant gebeurt er een hele hoop.
Zeker als die omgeving zegt dat het lekker makkelijk is als je hoogbegaafd bent. Of erger nog, als die omgeving tegen míjn kind zegt
“Jij bent toch zó slim!,
geef jij maar antwoord want jij weet toch alles!”.
Of dat ze in deze Lock down ‘wel snel klaar zijn met school want ze heeft alles zo af……….’
Even voor de duidelijkheid: ik wil géén wedstrijdje doen wie er het zwaarst heeft.
Iedereen gaat de Lock down op zijn eigen manier door. De één wat makkelijker dan de ander. En iedere ouder wil ongetwijfeld dat zijn kind gelukkig is. Dat zijn kind zich kan ontwikkelen, aansluiting vindt bij andere kinderen en zijn of haar plek gaat vinden in de samenleving.
Bij hoogbegaafde kinderen is dat alleen minder vanzelfsprekend. En als ze op een andere school zit in een ander dorp bemoeilijkt dat het ook nog eens.
Nu zat zij dan, net als alle andere kinderen thuis. En ondanks dat het ochtendritueel met een bepaalde tijdsdruk nu grotendeels weg viel, of eigenlijk opschoof vond ik het persoonlijk zwaar af en toe en ik zal een beetje proberen uit te leggen waarom.
Mijn dochter wil graag weten waarom dingen zijn zoals ze zijn. Ze zet vraagtekens bij hoe dingen ‘altijd’ gedaan worden. En ik als niet-juf-zijnde-hulpmoeder werd vaak terecht gewezen als ik iets zei wat niet klopte of incompleet was. Dochterlief verloor haar vertrouwen in mij als hulpbaken, werd hierdoor geïrriteerd of boos en dat stond haar leerproces regelmatig in de weg.
Ook heeft ze een andere manier van denken. Ze denkt vaak moeilijker dan nodig waardoor ze moeite kan hebben met simpele taken, vragen en opdrachten. Hoe makkelijker bepaalde vragen en antwoorden zijn, des te groter de kans dat ze fouten maakt. Onder andere omdat zij dan denkt dat het antwoord wat ze in gedachten heeft ‘te makkelijk is’. Ze gaat dan vaak op zoek naar een ander antwoord. Of ze kan haar aandacht er niet bij houden omdat het ‘saai’ wordt gevonden. Vanwege die manier van denken, komt zij soms tot antwoorden die niet de bedoeling waren, maar ook niet per se fout zijn. Of er wordt op een andere manier tot een bepaald antwoord gekomen en niet zoals de bedoeling was. Met als gevolg dat bijvoorbeeld het computerprogramma waarin zij werken haar antwoorden fout rekende. En zij zelfs boos werd op het computerprogramma omdat ze zeker wist dat ze het goed had gedaan (en dit vaak ook zo was).
Dan heeft ons stoere meissie ook nog eens een bovengemiddelde sensitiviteit. Dus ervaart zij meer prikkels. Ze ervaart de prikkels intenser en ze wordt ook meer aangetrokken tot bepaalde prikkels. Ze is zich bewust van haar eigen emoties en wanneer ze deze uit, wordt ze door de omgeving regelmatig bestempeld als ‘te’. Zo krijg ik, als andere mensen deze gedraging anders dan standaard mee mogen maken vaak te horen dat ze te emotioneel, te gevoelig, te overdreven, te perfectionistisch of te kritisch is. Maar zij snapt en voelt vaak goed aan wat er om haar heen gebeurt maar ze kan nog niet altijd met de bijbehorende emoties omgaan.
En het afgelopen jaar zijn er nog al wat met gevoelens en emoties gestrooid overal waar je maar keek, luisterde en zag.
Deze gevoeligheid zorgt er ook voor dat ze zich snel gekwetst voelt door kritiek of feedback van iemand. Stel je dus maar eens voor als je weer te horen krijgt dat het gek is dat je dat toch niet weet terwijl je “toch zo slim bent”. Of dat het gek is dat je zo lang bezig bent met school terwijl ”je alles toch zo af moet hebben.” Of deze vond ik wel erg hard. “zij snapt vast wel dat ze haar verjaardag niet kan vieren door de Coronamaatregelen”
En dan nog 1 pakkende uit een greep van velen. Onze dochter heeft een enorm sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel en kan intens reageren op iets wat oneerlijk, onredelijk of onrechtvaardig voelt of niet klopt met wat is afgesproken. Hierdoor kunnen machtsstrijden ontstaan met haar zus , haar vader of met mij, de mamjuf. Ze is sterk overtuigd van wat ze gelooft en kan zeer gedreven overkomen. Ze maakt zich vaak druk om regels en gedragingen en vindt het moeilijk om om te gaan met de tegenstrijdigheden en oneerlijke zaken die ze signaleert thuis en in de wereld om haar heen. En die wereld om haar heen bevindt zich momenteel veelal tussen 4 muren, op de lip van de rest van het gezin. En de wereld daarbuiten komt binnen via vele vele vele nieuwsberichten en is behoorlijk on(be)grijpbaar voor ieder mens en barst uit zijn voegen van allerlei emoties. Hoe gaat dit dan bij haar binnen in dat lieve koppie…….
“Eenheidsworst”
En ach, ik kan nog lang doorgaan met voorbeelden schetsen van gedragingen en gevolgen. Hoogbegaafd zijn valt gewoon niet mee, zeker niet in onze maatschappij waarin ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’ de norm is. De Hoogbegaafdheid bij mijn meissie zorgt gewoonweg voor perfectionisme, een negatief zelfbeeld, faalangst, intense emoties, diep nadenken, sociale, emotionele en cognitieve problemen.
Met gevoel van eenzaamheid, emotionele uitbarstingen en onderpresteren als gevolg.
En écht, mijn meissie zou dolgraag “normaal” willen zijn.
Een eenheidsworst.
Zich niet anders hoeven voelen.
Zichzelf kunnen zijn zonder met een scheef oog aangekeken te worden.
Hoogbegaafdheid heeft invloed op mijn kind, hoe zij denkt, hoe zij zich voelt en hoe zij doet.
En daarom ben ik enerzijds blij dat ze weer naar school gaat.
Dat zij zich onder gelijkgezinde kan begeven maar vooral begeleiding krijgt van mensen die ervoor geleerd hebben.
Oh jawel, ik kom een héél eind. Echt een héél eind. Kan mij inmiddels een gevorderde ervaringsdeskundige noemen die zich op allerlei vlakken heeft ingelezen en verrijkt.
Ik voel en begrijp mijn kind behoorlijk goed. Maar hé, ook ik ben maar een mens en soms houd het bij mij ook op.
En wat ik haar eigenlijk alleen maar mee wil geven is dat ze prachtig is zoals ze is.
Van buiten maar zeker ook van binnen.
En dat ze goed is zoals ze is, ook al denkt de buitenwereld daar anders over.
De zorgen zijn groot en blijven voorlopig.
Maar net zoals ik hoop dat de omgeving mijn dochter accepteert zoals ze is. Hoop ik dat dezelfde omgeving mijn zorg om haar ook serieus neemt.
Zoals eerder gezegd, iedereen heeft de Lock down op zijn eigen manier mee gemaakt.
Maar 1 ding hebben mijn 2 meiden gemeen met álle andere kinderen.
Nee, niet dat ze een leerachterstand hebben omdat zij in de corona Lock down periode op school zaten.
Juist onze kinderen kunnen op hun cv zetten dat ze flexibel zijn, stressbestendig, goed om kunnen gaan met onverwachte situaties en teleurstellingen, creatief en zorgzaam zijn.
Dus ondanks de negatieve vibe die het hele Corona gebeuren met zich mee brengt, krijgen onze kinderen er op zeker ook iets positiefs van mee daar ben ik van overtuigd.
vrolijke groet en een
“Don’t Give Up On Me” Andy Grammer ft. PS22 Chorus – YouTube
