Hallo? Hallo, ja jij daar! En jij…..jij……en……. ook ikzelf…. Hebben jullie het in de gaten? Het is alweer 16 januari 2019. 16 Dagen alweer in het nieuwe jaar. 16 Dagen nog maar dat we met champagne in onze handen stonden te kijken naar het vuurwerk wat we de lucht in schoten. 16 dagen geleden dat we 2018 afsloten. Dat we de gezellige drukke feestdagen achter ons lieten. Sinterklaas, kerst, vrije dagen, lekker 
eten, borrelen. Het jaar terugkijken wat er allemaal gebeurt was. Maar toch ook weer vooruitkijken. Én…..de daarbij behorende goede voornemens. Meer sporten, minder drinken, op tijd naar bed, minder dit, meer dat, bewuster zus, relaxter zo. Buiten het feit dat bij mij de rust is terug gekeerd. Enkel en alleen omdat we weer heerlijk in de regelmaat zitten. Is er van mijn goede voornemens wederom niets terecht gekomen. Écht! Iedere maandag wil ik weer opnieuw beginnen, iedere dinsdag meestal al, kan ik concluderen dat het niet gelukt is. Dat chocolaatje had ik kunnen laten liggen, maar deed ik niet. Dat wijntje wat ik niet zou nemen smaakte goddelijk. Vooral naast die vette droge worst en goeie oude kaas. En die mooie film begon zo laat dus op tijd naar bed was gewoonweg onmogelijk. Tjah, sporten. Ach, wandelen is ook bewegen, met een stofzuiger in je hand of naar de koelkast ofzo, toch? Maar hé, ik doe waar ik me over het algemeen goed bij voel. En zo zonder de feestdagen is alles weer met mate. Maar toch, verbaas ik mij erover hoe gehaast en druk en als een kip zonder kop wij, het gros van Nederland, weer door de dagen jagen alsof we verloren tijd in moeten halen. Ik ben er zelf ook ont-zet-tend goed in. Hoor mijzelf vaak zeggen “ik ga zo ff snel boodschappen doen”, “ik vouw nog ff snel die was op”. Waarom allemaal “ff snel”? Waarom niet gewoon boodschappen doen, of gewoon de was opvouwen? Omdat alles maar gehaast moet. En het daarom zo gebeurt dat de eerste 16 dagen van het nieuwe jaar al door onze vingers geglipt zijn.
80 Op de weg is bij mij 85-90 km per uur op de teller. Maar toch word ik opgeduwd, krijg ik een middelvinger bij het passeren en zwaai ik vrolijk terug. En dat oudere stel in de supermarkt met hun kwart volle karretje die de sprint inzette om als eerste bij de kassa te zijn. ‘Gelukt!’ Uitermate voldaan keek de heer van rond de 70 gok ik , achterom naar mijn overvolle boodschappen-kar. Vriendelijk lachte ik de man toe en dacht “op tijd voor de koffie nu?” hij had er een hartslag van 200 per minuut voor over. Ondertussen deed zijn vrouw een extra rondje door de gangpaden om met handen vol koffiemelk, koekjes, pedaalemmerzakken, borrelnootjes en roomkaas terug te komen en het laatste restje lopende band te vullen, ondertussen zich verontschuldigen naar mijn richting. “Geeft niet hoor”, antwoord ik, “je moet geen haast hebben als je boodschappen moet doen.” Ik liet de knul met zijn croissantje en pakje biodrink voorgaan. En drapeerde mijzelf quasi nonchalant en relaxed en met álle tijd van de wereld over mijn kar. De dame in kwestie voelde zich ongemakkelijk en gaf mij ongevraagd de nutteloze informatie met een knikje naar mijn over volle boodschappenkar dat ik wel erg veel spaarzegeltjes zou krijgen voor de vitamientjes. Ik moest even schakelen, boodschappen-zegeltjes-vitamientjes….ach de spaaractie, “jaaaah, alles voor de kinderen hè”.
Afgerekend holde het echtpaar de winkel uit. Zelf de winkel uitgekomen zag ik dat de parkeerplaats inmiddels vol stond met auto’s. Iedereen deed weer zijn ding, in gedachten verzonken of turend op lijstjes liep men een kant op. Uit een auto kwam een woordelijk te verstaan telefoongesprek-op-de-speaker van een goed geklede zakenmijnheer. En een hooggehakte mantelpakdame versnelde haar pas om mijn de stoep af rollende onbestuurbaar verklaarde boodschappenkarretje te ontwijken om ongeschonden op haar afspraak te komen. Het regende niet. Ik besloot op mijn gemak de boodschappen in te laden en nog even een rondje te lopen. Ondertussen afvragend hoe het toch komt dat wij mensen toch altijd maar zo doelgericht, gespannen, gestrest, gehaast en op de klok kijkend de dag door worstelen. Neeeee, ik weet het. Echt niet iedereen die dat doet , maar ondertussen toch echt wel heel veel mensen in onze omgeving, net als ik. Want dacht ik vanmorgen niet; ‘als-ik-meteen-boodschappen-ga-doen-als-iedereen-de-deur-uit-is-dan-ben-ik-snel-weer-terug-en-kan-ik-de-was-opvouwen-en-als-ik-dan-nog-tijd-over-heb-een-rondje-hardlopen-douchen-of-eerst-de-badkamer-schoon-maken-de-hond-uit-laten-voordat-de-kinderen-alweer-uit-school-komen-kan-ik-misschien-nog-even……….’ Dit besef kwam tijdens dat rondje langs de etalages van de winkels terwijl ik eigenlijk niets meer nodig had. En ik was daar blij mee, met dat besefmomentje. Want stond dat ook niet een beetje op mijn 
vrolijke groet
