Opeens had hij het te pakken. Internet speurde hij af, markplaats ploos hij uit en ik besloot mij er niet mee te bemoeien.Want was hij niet diegene die mij verbaasd toe fluisterde, tijdens een eenmalige kampeerervaring “HÛH??? Dat maak ik zelf wel uit!!”. Toen de buurman voorbij liep in campingkostuum; trainingsbroek, slippers, witte sportsokken en badtas. En ons om 22.00 uur een vriendelijk “welterusten” toe knikte…..Ja, dat was mijn man.
Ik wachtte tot het overwaaide maar sprak hem wel toe , mocht het toch losbarsten, het lowbudget te houden. Overwaaien deed het niet. Op een dag stapte hij laat in de middag met oudste dochter in de auto om ‘alleen even te gaan kijken’.Maar hij kwam terug met een oud, klein, soort van caravan. Type Bassie en Adriaan. Gelukkig niet geel maar wit met een rode streep. Dochterlief zat met een stralende glimlach op de bijrijdersstoel. Niet alleen om de dikke Mac Flurry in haar hand, maar vooral om het oude caravanachtige ding wat achter de auto hing. “Goed hè”, zij man, “ik kon hem voor die prijs, niet laten staan ennuh, jij houd toch van brocante!”
Ik was zoiets als flabbergasted, en trok mijn neus op om de muffe walm die uit het hokje op wielen kwam toen ik de deur open trok. “Mamma lijkt wel niet zo enthousiast” hoor ik dochter tegen papa zeggen. “Nee hoor”, antwoord ik, “ik moet even aan het idee wennen, het komt vanzelf.”
Een half uur na aankomst vertrok mijn kampeerder in spé weer met de auto, tot grote hilariteit van omstanders
De dagen erna heb ik alle raampjes open gezet, alle kussenhoezen gewassen, de spuuglelijke rode gordijntjes omgewisseld voor de oorspronkelijke frisse blauw wit gestreepte. En heb ik mij, zo goed en zo kwaad als dat ging in een ruimte van een paar vierkante meter, met de stofzuiger en een schoonmaakdoek door elk kastje, gaatje, kiertje en hoekje gemanoeuvreerd. Ik begon hem leuk te vinden, dat brocante caravannetje. Het begon naar thuis te ruiken en al vertrouwd aan te voelen. En inderdaad, mijn meiden vonden het geweldig. Onder de middag aten we er een broodje in. En na schooltijd speelde ze ijscomannetje met de deur die door de midden open kon.
En zo brak de tijd aan dat we er mee op pad gingen. Ingericht met bordjes, bekers en bestek en hopelijk alles wat we op vakantie net zo hard nodig denken te hebben als thuis. Teveel spullen dus. Volgeladen, bandenspanning gecontroleerd, lichten gecheckt vertrokken wij afgelopen Pinksterweekend op ons eerste echte avontuur. De reis verliep zonder problemen. Ons caravannetje lag goed op de weg. Het inchecken en waterpas inparkeren ging ook alsof we het al jaren deden en toen kwam de volgende uitdaging. Het opzetten van de voortent. Nooit gedaan, geen idee of we alles hebben en welke stok waar moet…………………Heb jij de stokken ingepakt?
Een half uur na aankomst vertrok mijn kampeerder in spé weer met de auto, tot grote hilariteit van omstanders, om de tentstokken op te halen van thuis. Hoe lang moet hij rijden werd mij gevraagd? Nou, wat zou ik zeggen. Toch wel zo’n 3 , 3 1/2……..minuut. We stonden dichtbij. In de Ruigeweg op het Bullekroffie. Dus binnen 10 minuten was mijn man weer terug mét tentstokken. En na zo’n klein uur (…..oké, eerlijk….. na zo’n ruim 1 ½ uur) zaten wij uitgebreid trots en zeer voldaan voor onze caravan mét voortent. Een geweldig pinksterweekend hebben wij gehad in en om onze caravan. Midden in de natuur, alsof we ver van huis waren maar toch dichtbij daar op het Bullekroffie.
