Ouwe meuk! Ik was er weg van. Ouwe meuk is leuk. Zeker met een verhaal. Zo haalde ik veel weg uit Zweden met een vriendin. Daar brengen ze de mooiste spullen naar het grofvuil . Hingen wij weer over de rand van de vuilcontainer om het er uit te vissen. En kwamen we zelfs een keer terug met een grote klepbank op het dak en een geweldige ladekast achterin.
In de Ijhallen in Amsterdam raakte ik aan de praat met een echtpaar. 2 Mannen die achter hun kraam 
met waar stonden. Het ging over het heiligbeeldje welke ik prachtig vond. Oud, klein, beschadigd, een allerliefst gezicht en ……..zonder handen. Ik raakte in een bijzondere conversatie om tot een mooi bedrag te komen met de man met gemillimeterd ultra wit geblondeerd haar met klein kuifje wat uit zijn voorhoofd leek getrokken. “Ze mist haar vingers!!” “Ja, ze heeft een gat in haar hand” “Waar zou ze haar geld aan uit gegeven hebben?” “Geen idee, die malle doek om haar lijf zal niet veel gekost hebben”. En zo verder om tot de slotvraag te komen. “Maar wat moet ie kosten? ik heb geen gat in mijn hand” “Maria” noemde we haar voor het gemak, “mist wel haar vingers dus veel kan het niet wezen. Of je moet ze hier nog ergens tussen hebben liggen, plakken we ze er weer aan”. De man met witte kuif en zijn partner in rood geruite tuinbroek kwamen tot de hilarische conclusie dat €1,50 een mooie prijs was. Al was het alleen maar voor het gesprek welke zeker een kwartier had geduurd. En het papiertje wat er om haar heen gewikkeld werd. Tis 1 Van de weinige ouwe meuk welke ik nog in huis heb.
Mijn smaak is veranderd en mijn ouwe zooi heeft in de loop der tijd plaats gemaakt voor wat modernere versies. Veel heb ik verkocht via het internet aan andere liefhebbers wiens smaak gelukkig voor hen, blijft zoals hij is. Toch blijft het trekken om te struinen. Hoewel ik daar afgelopen weekend met de kick off door ons dorp geen kans voor kreeg. Tot groot genoegen van mijn eega die opgelucht zuchtte dat er nu tenminste niets binnen kwam. Want in het kader 
van ontspullen, verhuizen en opnieuw beginnen boden wij zelf onze waar aan. Geen ouwe meuk, alleen goede, bruikbare en nette spullen waarvan ik moeilijk over het hart kon verkrijgen om ze zomaar weg te doen. Aan ons adres was het niet zo’n succes. Een klein aantal bezoekers welke mondjesmaat wat afnamen. De koopjesjager die ruim voor aanvang kwamen en €4,- voor een puntgaaf en brocante suiker en melkset te duur vonden. Kwam ik uit pure principe gewoonweg niet tegemoet. Niet nu al, nu we officieel nog niet geopend waren. We zagen ze aan het eind ook niet meer terug toen we alles voor 1,- te koop zette. Amper ook gesprekken met wildvreemde mensen welke juist zo leuk zijn bij zulke gelegenheden. Nee, vooral nors kijkende speurders.
Wel zaten we die dag heerlijk aan huis en raakte nog even aan de borrel met de buren. Met als gevolg dat ik vrij laat die dag onze spullen op stond te ruimen welke bestond uit gloednieuwe, nog nooit gespeelde spellen tot nieuwe theepotten en toch ook nog wat oude brocante. Spullen welke ik ook al meerdere malen in en uit de dozen had gehaald. Spullen die op meerdere plekken tevoorschijn waren gekomen. Spullen die te goed waren om toch zomaar weg te doen. En toch nam ik de beslissing om deze spullen voor een laatste keer in de doos te doen en ze dezelfde week weg te brengen naar de kringloop. Dozen vol nieuwe mooie perfecte spullen. Sommige spullen zonder moeite, sommige met toch wel wat gevoel van…….mmmmmm onrust. Maar ik sloot de dozen en opende ze niet meer. Zette ze achter in de auto en reed naar de kringloop.
Daar aangekomen werd ik aangesproken door een medewerker met lange golvende haren, gebruind gezicht, iel lijf, type avonturier. En daar ontstond een spontaan gesprek waar ik zo van hou. “Hé, skies?” zei hij. “Ja, mooi spul maar voor in Noorwegen, hier in Nederland hebben we er niets meer aan”. “Noorwegen is mooi” zei hij, “ben ik ook een aantal keer geweest nadat ik een jaar in Zweden heb gewoond.” ”Zweden is mooi” antwoorde ik “ben ik ook een paar keer geweest voordat we een jaar in Noorwegen hadden gewoond. En zo kwamen in een heel leuk gesprek over beide landen, Nederland, gewoontes, gebruiken, ervaringen en noem maar op. Tot we afronden. . “Er zit een deel van Noorwegen én Zweden in die dozen”, zei ik. ” Te mooi om weg te gooien.” “We maken er iemand anders vast blij mee” antwoorde hij. “Ik weet het wel zeker” , stapte in de auto en reed weg. En besefte dat ik weer iets afgerond heb. Op naar nieuw ervaringen…de meuk erin!
tot volgende keer
vrolijke groet
