Wanneer een zorgvrager een beroep wil doen op de zorg kunnen zij doormiddel van het indrukken van een halsalarm of polsalarm het verzorgende personeel alarmeren. De collega die op dat moment werkzaam is krijgt op de werktelefoon de kamernummer te zien van de bewoner die “belt”. Op een bewuste dag krijg ik een melding op mijn telefoon, ik kom bij mevrouw binnen en zie een collega bij mevrouw staan. Zij valt soms bij ons in en mevrouw is verward door een blaasontsteking.
“Kan ik helpen” vraag ik, aan mijn collega, en zij knikt bevestigend.
“Nou hallo” groet ik mevrouw, “wat is dat toch weer veel te lang geleden dat ik u gezien heb” roep ik vrolijk.
Mevrouw begint te stralen en zegt; “Meid kom eens hier, wat heb jij een prachtige sokken aan!”
Ik kijk verbaasd naar mijn blote voeten in mijn schoenen en roep dan vrolijk, ”dat zijn geen sokken, maar dat is puur natuur”.
“Oh echt”, zegt mevrouw, “laat mij dat eens zien dan?”
Ik leg mijn been op haar rollator en mevrouw wrijft over mijn tatoeage.
“Kind wat is dat nou”, zegt ze verschrikt, “hoe krijg je dat er nou weer af?”
“Dat hoeft er niet af hoor”, dat mag blijven zitten is mijn antwoord.
Vol bewondering kijkt mevrouw nog even naar mijn tatoeage. En al pratende wordt mevrouw rustig en laat zij zich helpen met hetgeen wat zij zelf niet meer red.
