Enkele jaren al dachten we na over een hond. De twijfel was er niet alleen om de vastigheid die je dan weer aangaat . De verantwoordelijkheid. En de tijd dat je thuis moet zijn. Maar ook om het feit dat je in de hondentijd van nu de poep op moet ruimen. In ‘onze’ hondentijd was dit nog niet. Draaide je je rug toe als je hond door de knieën zakte en liep haastig weer zo snel mogelijk bij de dampende hoop vandaan. Nu moet je het opruimen met zakjes welke je gratis uit een paal kunt trekken. Een zeer goede regel vind ik. Geen kinderen meer rollend door de hondenpoep met voetbal. Niet meer met n stokje de derrie tussen het profiel van je schoenen weg peuteren. Of in de auto onderweg daar waar je niet kunt stoppen concluderen dat iemand toch weer de hoofdprijs onder zijn schoen heeft zitten.
Doorlopen was geen optie. Voelde de ogen van alle kanten kijken
Maar om nu zelf je hand in zo’n zakje om een warme pasgelegde bolus heen te klemmen…… Het veroorzaakte bij mij kokhals nijgingen . Totdat Mona vrij onverwachts in ons leven kwam. Mootje, een ieniemienie hoopje hond, flipflap oortjes, kraaloogjes, kwispelend stokstaartje en heeeel enthousiast vlijmscherpe tandjes. Mo maakte ons week. Aaaaah kijk nou, ze volgt een vlieg. Mo maakt ons rustig , sssst Mona slaapt zachtjes praten. Mo maakte ons vroeg op de dag vrolijk door ons enthousiast te begroeten. Maar Mona moest ook uitgelaten worden. En Mo lag zo nu en dan ook een hoopje. Een kleintje gelukkig en nog niet zo dampend. Maar toch, er lag een hoopje welke opgeruimd moest worden. Doorlopen was geen optie. Voelde de ogen van alle kanten kijken. Dus dapper knoopte ik het rode zakje los van de riem.Dat doen alle hondenbezitters zag ik, dus ook ik deed met deze rage mee. En toen, op de een of andere manier , bleek dat ik er geen moeite mee had om met m’n hand in dat rode zakje dat kleine hoopje op te ruimen. Sterker nog, vol trots liep ik rond te zwaaien met een, wel goed dichtgeknoopt , vol rood zakje als ware het een trofee. Van mijn Mo! Zelf opgeruimd!!!!!
Nog eventjes, dan komt Mona naar ons toe in Noorwegen. Ik weet niet wat de regels zijn hier. Heb nog geen paal met gratis rode zakjes zien staan. Wel een hé-le-boel bomen en bossen. Denk toch dat ik Mona ga leren een beetje privacy te nemen tijdens de boodschap en zich ver van het looppad uit het zicht haar bolus te draaien. Draai ik mn rug toe en als ze weer tevoorschijn komt lopen we samen haastig verder.
Vrolijke groet
