Het is alweer bijna een jaar geleden dat Mo de aanval van een rottweiler zonder kleurscheuren heeft door staan ( Rode Hulk – ’t Zand info )
Tenminste. Zonder kleerscheuren?
Helaas kan ik zeggen dat na die tijd ons relaxte-uitlaatmomenten drastisch veranderd zijn.
Mijn persoontje, de hondenliefhebber pur sang,
diegene die voor niets of niemand op 4 poten bang was, naïef misschien zelfs.
In een honden-trimsalon heeft gewerkt en ieder beessie groot of klein aan pakte (jaja zo doe je nog eens wat openbaringen )
is sinds dat moment bang!
Lekker chill een wandelingetje is sindsdien niet meer vanzelf sprekend.
Terwijl ik loop, scan ik de omgeving.
Loopt er een hond los ? Wat voor een hond? Luistert hij naar zijn baas?
Maar ook ; welke kant zou ik op kunnen rennen?
Menig keer ben ik gevlucht als ik in de verte een los lopende hond zag.
Raakte ik in paniek, kreek slappe weke knikkende yoghurt benen, een hartslag van 500 ergens hoog boven het strottenhoofd en stond ik zelfs een keer te janken van schrik toen er wederom een altijd-naar-zijn-baas-luisterende-loslopende-hond niet naar zijn baas luisterde en op ons af liep.
En ook bij Mo is er iets veranderd. Buiten het feit dat ze mijn angst voelt en daar op reageert. Is haar gedrag te opzichte van andere honden veranderd. Maar ook tegenover mensen die wandelen zonder hond. Gromde en blafte zij voorheen om te laten zien “hier ben ik” nu snauwt en hapt ze ook als het zo uitkomt. Héél vervelend want geliefd is ze zo niet. Niet dat ik dat van belang vind wat anderen van mijn hond vinden. Nee, meer voor Mo. Ik voel ik me gewoon rot om die uithalen die ze soms maakt. Niet wetende hoe ik dit gedrag om moet keren neem ik contact op met Cora Ouderling van Perrocorazon Hart voor honden.
Na het loslopende-rottweiler-aanval-incident ben ik een paar keer mee gelopen met sociale wandelingen. Even weer wat zekerheid kweken. Buiten het feit dat het heel gezellig was. We dronken een kopje koffie na afloop met een heerlijke koek met de andere mensen die mee liepen. We wandelden heel gezond door mooie natuurgebieden. Leerde ik ook een hoop over het gedrag van mijn hond en kreeg ik veel tips.
En nu ik het even niet meer weet met Mona nam ik weer contact op met Cora en legde de situatie uit.
Hellup!
Ik weet dat de angst voor loslopende honden bij mij niet meer weggehaald kan worden.
Altijd bestaat de mogelijkheid dat een niet aangelijnde hond een sprint trekt en niet luistert naar zijn baas.
Maar wel wil ik dat ik de angst en onzekerheid van onze Mo begrijp, signalen herken en hier op in kan spelen zodat mijn hond zich prettiger voelt.
Ik wil niet zo’n bazin worden die schreeuwend en tierend haar hond met harde rukken aan haar riem naar achter trekt kans lopende dat je het beessie een rughernia bezorgt én een signaal afgeeft dat het inderdaad spannend is wat er aan staat te komen.
Cora vertelde mij dat Mona door angst gedreven, verkeerde keuzes maakt. Ze is bang en kiest voor de aanval. Ze doet zich groter voor dan ze is in de hoop dat ze daar een veiligheid mee creëert. (Ha, net als bij mensen dus.)
Maar ze moet juist veiligheid vinden in mijn begeleiding. Moeilijk als je zelf zo bang bent geworden. Maar Cora leert mij de signalen die Mo afgeeft (maar ook van de tegemoetkomende hond) te herkennen zodat ik ervoor kan zorgen dat Mo weer wat zekerder op haar 4 harige pootjes staat.
Ook mijn zelfvertrouwen is weer wat gegroeid.
Cora leert mij een keuze te maken en hier meteen actie op te ondernemen.
Ook een blokje om is daarin een keuze.
Cora heeft veel inzicht in de hondentaal. Brengt op zowel Mo als mij een bepaalde rust over die zeer prettig is. En geeft je handvatten en tips die je in de praktijk kunt brengen.
Die praktijk valt nog wel tegen. Want net als bijvoorbeeld met autorijles, met de instructeur naast je voel je je zeker en gesteund. Maar als je het alleen moet doen wordt het opeens toch wat anders.
Dus oefen ik mijn eigen een slag in de rondte. Want Cora past helaas niet in mijn rugzakje. Ik moet het alleen doen.
Ik zie niets of niemand meer om me heen soms. Dus verontschuldig ik me bij deze als ik je niet gedag zwaai.
En Mona vind dat alleen maar fijn, die aandacht.
Is dan ook wel het enige pluspuntje van ná deze ervaring.
En niet te vergeten het contact met Cora ook trouwens. Want ook al kan ze niet aan mijn handje mee lopen, ze is altijd bereikbaar voor hulp.
Zouden meer mensen eens moeten doen, hart voor hun hond hebben.
Wordt zoveel mooier voor iedereen. Maar zeker voor je huisdier.
http://perrocorazon-hart-voor-honden.webnode.nl/
Perrocorazon, hart voor honden | Facebook
Tot gauw
vrolijke groet en een
