Momenteel zit ik in de 7e week van een 10 weeks trainingsprogramma ter voorbereiding op een 1/8 e triatlon.Het hoe en waarom hiervan kom ik misschien nog wel een keer op terug. Een echte uitdaging is het in ieder geval op de eerste plaats. Maar het leek mij meteen mooi mee genomen dat ik na dit trainingsprogramma fris, vrolijk en misschien ook wel ‘bikinistrak’ ,voor zover je op mijn leeftijd bikinistrak ‘moet’ zijn, over het strand zou kunnen flaneren. Daar waar ik mij normaliter diep in graaf in de kuil van een ander, zodat men mij niet uitvoerig kan bekijken maar ik, over het randje van die kuil, op mijn buik met mn spiegelglazen zonnebril op, hen wel.
Je valt ook niet af, je zet vet om in spieren
Maar na week 6 best uitvoerig te hebben getraind merkte ik toch nog bar weinig van die verandering. Toen een medesporter mij bemoedigend en als compliment “knaller” noemde na een heftige trainingsinspanning , maar bij mij dit de associatie “kiloknaller” op wierp gooide ik mijn bedenking eens voorzichtig in de groep. Je valt ook niet af, je zet vet om in spieren was het antwoord. Maar dit waren geen spieren. Dit waren spareribs van de barbecue met Hemelvaart en blokjes kaas van de borrels met Pinkster. Ik besloot een extra offensief in te zetten. Onder uit een verlaten aanrechtkastje trok ik mijn blender. En uit de koelkast dook ik alles wat groen was op. Groen is gezond. Groen is goed. Spinazie ; groen. Komkommer: groen. Rucola: groen. Ik besloot niet op internet naar recepten te zoeken maar mijn eigen groene verstand te gebruiken. Uit mijn kruidenkastje viste ik een potje tarwegras. Ontzettend groen is dat. Geen flauw idee waar ik het ooit heb gekocht en waarom, maar groen is groen. Ook had ik nog een blikje kokosmelk, waarschijnlijk samen gekocht met de tarwegras want ook hiervan geen idee waarom ik het in huis had. Qua datum kon het nog net. Dan wel niet groen maar naar mijn idee aardig bewust. Samen met dochterlief mikte we alles in de blender. Een groene romige brei ontwikkelde zich in de grote beker. 
“IEUIEUIUEIUEIUEIUEIUEWWWWW” zij mijn bloedje,haar neus hoog opgetrokken. “Neeeeeheeee” zei ik, “lekker en gezond”. Ik nam een flinke slok van het goedje en kon een grimas van walging niet onderdrukken. Nee, echt te groen. Of ouderwets groen is weet ik niet, maar ik heb geleerd dat bananen gezond zijn, net als ál het ander fruit. Dus voor de smaak gooide we er nog wat bananen en perziken door heen. Mijn dochter wist mij er van te weer houden een scheut limo bij te voegen “dat is toch suiker mama!?”. Mijn groene gezonde massa smaakte nu iets beter dus dronk ik stoer een glas leeg en vroor de rest in mooie porties in voor andere nodige momenten van spontaan op komende bikiniangsten. Een uur later kreeg ik een ongelovige hongerklap. Al mijn fruit zat in de shake en een broodje zag ik nu echt niet zitten. Volhouden tot het avond eten. In de tussentijd zocht ik de meest groene winegums uit de zak uit en vroeg ik mij af of de ingevroren groene gezonde maar niet zo smakelijke smoothie ooit nog uit de vriezer zou komen. Ik denk dat ik mn badpak maar op zoek, in ‘verpakking’ valt het reuze mee besloot ik!
